DOWÓDCY 15 PUŁKU UŁANÓW POZNAŃSKICH

Konrad ZEMBRZUSKI (1890 - 1940) Dowódca pułku: 30.III 1932 - 3.VI 1938r..

Urodził się 19 lutego 1890 r. w Radzicach pow. pułtuski, był synem Aleksandra i Stefanii z Krzyżanowskich. W 1911 r. ukończył Szkołę Przemysłowo-Techniczną w Warszawie, następnie do 1914 r. studiował w Instytucie Elektrotechnicznym w Tuluzie.

Od 9 XI 1913 r. należał do Związku Strzeleckiego i w Tuluzie był miejscowym komendantem. W składzie 1 Kompanii Kadrowej 6 sierpnia 1914 r. przekroczył granicę Królestwa Polskiego. Od 3 listopada t. r. w dywizjonie ułanów, późniejszym 1 pułku ułanów Legionów Polskich, w którego szeregach służył aż do kryzysu przysięgowego w 1917 r.; internowany w obozach w Szczypiornie i Łomży, z którego zbiegł.

W Wojsku Polskim od 20 XI 1918 r.; służył w macierzystym 1 pułku ułanów jako dowódca plutonu; mianowany podporucznikiem Dz. Rozk. Wojsk. Nr 2 z 12 I 1919. Po przebytym tyfusie, od lipca 1919 r. na froncie w 1 pułku przemianowanym na szwoleżerów, nadal jako dowódca plutonu i w zastępstwie - szwadronu.

Ukończył Oficerską Szkołę Jazdy w Starej Wsi pod Warszawą (IX 1919 - IV 1920) i po powrocie do pułku walczył na wojnie 1920 r., od lipca t. r. będąc szefem Oddziału IV w sztabie 4 Brygady Kawalerii, a następnie, także i po zakończeniu wojny, szefem Oddziału IV w 2 Dywizji Kawalerii, awansując na porucznika 19 I 1921 r. (Dz. Pers. MSWosk. Nr 5/21).

Wyróżnił się m. in. w bitwie z konnicą Budionnego pod Morozowiczami, prowadząc jako oficer sztabu 2 dywizji na ochotnika, do skutecznych ataków pod ogniem artyleryjskim, żołnierzy 2 i 115 p. ułanów. Od 13 IX 1921 do 24 XI 1927 znów służył w 1 pułku Szwoleżerów. Z dniem 9 grudnia 1921 r. awansowany na rotmistrza, po weryfikacji otrzymał starszeństwo z 1 VI 1919 r. i lokatę 157 (w 1923 r. - 146, w 1924 - 84). Po zaliczonym z wyróżnieniem kursie doszkalającym w Rembertowie (styczeń - kwiecień 1926 r.) wrócił do pułku, by już 6 maja znaleźć się w szpitalu; operowany, w wypadkach majowych nie wziął udziału. Mianowany majorem ze starszeństwem z dnia 1 I 1927 (Dz. Pers. MSWojsk. Nr 13/27), ze stanowiska oficera do spraw materiałowych przeszedł na dowódcę szwadronu zapasowego.

W latach 1927 (od 25 listopada) do 1930 był adiutantem przybocznym Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych marszałka Józefa Piłsudskiego, awansując z dniem 1 I 1930 r. na podpułkownika (lokata 22). Wrócił do 1 pułku Szwoleżerów obejmując stanowisko zastępcy dowódcy pułku. W miesiącach marzec - maj 1931 na kursie oficerów sztabowych kawalerii w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.

Odszedł z 1 p. Szwoleżerów po roku i od 30 marca 1932 r. do 3 czerwca 1938 był dowódcą 15 Pułku Ułanów Poznańskich (formalnie objął Pułk 17 kwietnia). W 1933 r. uczestniczył w kursie informacyjnym w Szkole Gazowej w Warszawie (15 - 25 XI), a w 1934 r. w kursie informacyjnym broni pancernej dla dowódców pułków (Modlin, 4 - 16 VI); awansowany na pułkownika.

Był jednym z Prezesów Honorowych Towarzystwa b. Żołnierzy 1 pułku Ułanów Wielkopolskich (15 pułku Ułanów Poznańskich). Po odejściu z Pułku ze względu na stan zdrowia, był na stanowisku administracyjnym w dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu; przeniesiony w stan spoczynku.

We wrześniu 1939 r. według nie sprawdzonych informacji był w Ośrodku Zapasowym Wielkopolskiej Brygady Kawalerii w Kraśniku. Wzięty do niewoli sowieckiej i osadzony w obozie w Kozielsku, został zamordowany wiosną 1940 r. w lasku katyńskim.; zidentyfikowany pod numerem 1444. Był odznaczony m. in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi, jugosłowiańskim Krzyżem Oficerskim Orderu Białego Orła, rumuńskim Krzyżem Oficerskim Orderu Korony Rumunii. Żonaty, miał córki Zofię i Marię.