DOWÓDCY 15 PUŁKU UŁANÓW POZNAŃSKICH

Kazimierz Józef CHŁAPOWSKI (1898 - 1969) Dowódca pułku:12 - 28.IX. 1939r.

Urodził się 22 marca 1898 roku w Gozdaninie kolo Mogilna, był synem Jana i Zofii z Jaczyń-
skich. Dnia 1 kwietnia 1918 r. ukończył gimnazjum humanistyczne w ówczesnym Fra- nkenstein na Śląsku i 1 sierpnia t. r. wstapił do powstałej w Poznaniu Polskiej Organizacji Wojskowej zaboru pruskiego. W dniu 7 stycznia 1919 r. (w aktach występują także daty 6 i 10 stycznia) zgłosił się na ochotnika do Strzelców Konnych Straży Poznańskiej, póĽniejszego 1 pułku Ułanów Wielkopolskich (15 Pułku Ułanów Poznańskich). Odtąd losy Kazimierza Chłapowskiego na stałe związały się z tym oddziałem, w którym zaczynając służbę od szeregowca, osiągnął stanowisko dowódcy Pułku. Powołany w stopniu st. ułana do Szkoły Oficerskiej w Poznaniu, był jej słuchaczem między 8 VIII 1919, a 8 III 1920 r. Na liście pierwszych wychowanków był 86 na ogólną liczbę 96 aspirantów. Dekretem L. 2159 z 29 maja 1920 r. (Rozk. Pers. MSWojsk. Nr 23 poz. 601), jako absolwent szkoły kształcącej wówczas tylko na oficerów piechoty, został z dniem 1 czerwca t. r. mianowany podporucznikiem w piechocie, do czasu ukończenia prac przez Komisję Weryfikacyjną. Zweryfikowany jako podporucznik w kawalerii, otrzymał starszeństwo z 1 III 1920 r. W wojnie polsko-bolszewickiej wyróżnił się odwagą i umiejętnością dowodzenia w paĽdzierniku 1920 r. w zwycięskiej akcji nad Ptyczą, pociągając za sobą ułanów do walki na białą broń z dziesięciokrotnie silniejszym nieprzyjacielem.

W 1939 r. był (już w stopniu majora) 1 zastępcą dowódcy Pułku i oficerem mobilizacyjnym oddziału. Dnia 12 września, po śmierci ppłk. Tadeusza Mikkego pod Ziewanicami, objął dowództwo Pułku i doprowadził go w walkach do Warszawy. W dniu kapitulacji stolicy 28 września, podczas ostatniej zbiórki 15 Pułku Ułanów w Parku Łazienkowskim, po odczytaniu ostatniego rozkazu pułkowego pożegnał się osobiście z każdym z żołnierzy. Wojnę spędził w obozach jenieckich, m. in. w Dobiegniewie (Woldenbergu). Uwolniony, został w lipcu 1945 r. przydzielony do Pułku Ułanów Karpackich, z którego rozkazem z 26 XI 1945 r. został przeniesiony do 15 Pułku Ułanów Poznańskich (objęty stanem 30 listopada). W Pułku był już okazjonalnie wcześniej, w początkach listopada, ze specjalnym odczytem o walkach w wojnie polsko-bolszewickiej i w Kampanii Wrześniowej, pouczając młodszych ułanów o wielkich dziejach i tradycjach Ułanów Poznańskich. Dnia 8 marca 1946 r. (rozkazem pułkowym Nr 28/46 z 21 marca) otrzymał stanowisko zastępcy dowódcy Pułku. z dniem 23 IV 1946 r. (już w stopniu podpułkownika) został członkiem powołanej wówczas nowej Kapituły Znaku Pułkowego, przewidzianym na następnego Przewodniczącego. Po wojnie zamieszkał w W. Brytanii; awansował do stopnia pułkownika. Zmarł 13 kwietnia 1969 r. w Ramsgate (Kent), spoczywa w Londynie na cmentarzu North Sheen. Był odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918 - 1921 oraz Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości. Żonaty (od 1924 r.) z Elżbietą Szlagowską, miał syna.