DOWÓDCY 15 PUŁKU UŁANÓW POZNAŃSKICH

Gwido Erwin POTEN (1879 - 1940) Dowódca pułku: wrzesień 1921 - czerwiec 1924 r.

Kazimierz CIĄŻYŃSKI (1894 -1951)
Dowódca pułku: 
30.XII.1918
-14.I.1919r.

Józef Antoni LOSSOW
(1874 -1950)
Dowódca tymczasowy:
14 - 29.I.1919 r.

Aleksander PAJEWSKI
(1879 - 1926)
Dowódca pułku:
31.I - 23.IV.1919 r.

Władysław ANDERS
(1892 - 1970)
Dowódca pułku:
23.IV.1919-IX.1921 r.

Gwido Erwin POTEN
(1879 - 1940)
Dowódca pułku:
IX.192 -VI.1924 r.

Stanisław 
GRZMOT-SKOTNICKI
(1894 - 1939) 
Dowódca pułku:
5.VI 1924-11.VIII 1927 r.

Rudolf Eugeniusz
DRESZER
(1891 - 1958)
Dowódca pułku:
15.VIII 1927 - X 1931r.

Konrad 
ZEMBRZUSKI 
(1890 - 1940)
Dowódca pułku: 
30.III 1932 - 3.VI 1938

Tadeusz 
MIKKE
(1896 - 1939)
Dowódca pułku:
II. 1938 - 12.IX.1939

Kazimierz Józef
CHŁAPOWSK
(1898 -1969)
Dowódca pułku:
12 - 28.IX. 1939r.

Zbigniew Stanisław 
KIEDACZ 
(1911 - 1944) 
Dowódca pułku: 
9.IV.1942 - 23.X.1944r.

Adam Antoni (Artur)  BIELIŃSKI
(1904 - 1988)
Dowódca pułku:
4.XI.1944 - do rozwiązania

Urodzony 26 sierpnia 1879 r., syn Ernesta. Pochodził z austriackiej, szlacheckiej rodziny galicyjskiej, nobilitowanej na przełomie XIX i XX w. (w Polsce Odrodzonej przysługującej mu partykuły ,,von" nie używał).

W czasie I wojny światowej służył w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 V 1913 r. w austriackim 4 pułku ułanów (k. u. k. Uhlanen Rgt. Kaiser Franz Josef Nr. 4) stacjonującym do wojny w Żółkwi i wchodzącym w skład 21 brygady kawalerii we Lwowie. Jego młodszym kolegą pułkowym był por. Aleksander Pragłowski, późniejszy dowódca 17 p. Uł. Wielkopolskich.

W Wojsku Polskim od 1918 roku, w 18 pułku Ułanów, w stopniu majora, potem podpułkownika. Od początku marca do 1 maja 1920 r. był komendantem Szkoły Oficerów Jazdy w Przemyślu. Według spisu oficerów z 1 czerwca 1921 r. nadal był podpułkownikiem w 18 p. uł.

Zweryfikowany w 1922 r. w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dnia 1 VI 1919 r. (lokata 23, w 1923 - 24, w 1924 - już 17, w 1928 - 4), od września 1921 do czerwca 1924 r. dowodził 15 Pułkiem Ułanów Poznańskich. W 1924 r. wrócił po latach do Lwowa przechodząc na stanowisko dowódcy 16 Brygady Kawalerii, równocześnie pozostał w 15 Pułku Ułanów jako oficer nadetatowy. W 1928 r. (zachowując przydział macierzysty do Pułku) wchodził w skład Oficerskiego Trybunału Orzekającego, był w kadrze oficerów kawalerii. Mieszkając nadal we Lwowie, został jednym z Prezesów Honorowych utworzonego w maju 1933 r. Towarzystwa b. Żołnierzy 1 pułku Ułanów Wielkopolskich (15 pułku Ułanów Poznańskich).

Według niektórych danych zginął w 1940 roku (po wyrafinowanych torturach) w więzieniu lwowskim. Wymieniony na ,,liście katyńskiej" wśród osób straconych na Ukrainie, pod numerem 2379 (71/1-18). Polski Memoriał Ośrodek Karta, jako przybliżone miejsce stracenia podał Lwów - Zamarstynów.

Odznaczeń polskich nie posiadał, z armii austro-węgierskiej wyniósł m.in. Order Korony Żelaznej III klasy z Dekoracją Wojenną i z Mieczami oraz Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy z Dekoracją Wojenną, a także pruski Krzyż Żelazny II klasy. Służąc w WP otrzymał francuski Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej.