DOWÓDCY 15 PUŁKU UŁANÓW POZNAŃSKICH

Zbigniew Stanisław KIEDACZ (1911 - 1944) Dowódca pułku: 9.IV.1942 - 23.X.1944r.

Urodzony 15 września 1911 r. w Drohobyczu, był synem Mikołaja, prawnika, późniejszego wiceprezydenta miasta Poznania oraz Zofii ze Strzetelskich-Dwernickich. W osiem lat później rodzina przeniosła się do Poznania, gdzie w 1928 r. Zbigniew Kiedacz ukończył gimnazjum im. K. Marcinkowskiego; był w harcerstwie, w 16 Poznańskiej Drużynie Harcerzy im. Gen. Józefa Bema. Zamysł studiów na wydziale rolniczym Uniwersytetu Poznańskiego porzucił, i zdecydował się na służbę wojskową. Jej początki miały nietypowy przebieg. Od 16 VII 1928 do 21 IV 1929 był uczniem Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Praktykę odbył jeszcze tego samego roku w 7 dywizjonie artylerii konnej Wlkp. w Poznaniu, w stopniu tytularnego plutonowego podchorążego, jako dowódca zwiadu, kończąc ją 20 września. Po jednych ćwiczeniach w rezerwie w roku 1930, zgłosił się już jako tytularny ogniomistrz podchorąży rezerwy do Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. Przyjęty w stopniu kaprala podchorążego, był jej słuchaczem od 28 X 1930 do 15 VIII 1932 r. awansując kolejno na plutonowego i wachmistrza podchorążego.

Jeszcze przed ukończeniem Szkoły, w sposób wyjątkowy dla pragmatyki wojskowej, rozkazem ogłoszonym w Dzien. Pers. MSWojsk. Nr 1/1932 z 16 stycznia 1932 został mianowany podporucznikiem artylerii rezerwy, z przydziałem do 7 dak. I dopiero na podstawie zarządzenia z 7 VIII 1932 r. ogłoszonego w Dzien. Pers. MSWojsk. Nr 9/1932 wydanym z datą 15 sierpnia 1932 r., został przemianowany na oficera zawodowego w korpusie oficerów kawalerii - ze starszeństwem z dnia 15 VIII t. r. lokata 4.

W tym samym Dzienniku ukazał się także rozkaz o wcieleniu ppor. Zbigniewa Kiedacza do 15 Pułku Ułanów Poznańskich. Rozpoczął swą karierę w Pułku jako dowódca plutonu w szwadronie szkolnym, awansując na porucznika z dniem 1 stycznia 1935 r., uzyskując wyróżniającą 1 lokatę.

Wraz z innymi oficerami Pułku został członkiem nadzwyczajnym Towarzystwa b. Żołnierzy 1 pułku Ułanów Wielkopolskich (15 p. Uł. Pozn.).

W 1937 r. był p. o. dowódcą szwadronu, w rok później przeszedł kurs unifikacyjny w Rembertowie i staż łączności m. in. w 3 p. Lotniczym. Z dniem 3 XI 1938 r., przyjęty po konkursowym egzaminie, rozpoczął studia w Wyższej Szkole Wojennej, kończąc 1 rok w lipcu 1939 r. skierowany na praktykę w charakterze oficera informacyjnego do sztabu Nowogródzkiej Brygady Kawalerii dowodzonej przez gen. Władysława Andersa, pozostał na tym stanowisku w chwili wybuchu wojny, pełniąc swoje obowiązki także w powstałej Grupie Operacyjnej Kawalerii gen. Andersa.

Dostał się do niewoli sowieckiej, między 1 i 29 października 1939 r. przebywał w obozie jenieckim w Szepietówce, skąd zbiegł. Przedostał się do Francji, tu ukonczył trzymiesięczny kurs sztabu w Centre d'É tat Major w Compičgne, otrzymując z dniem 3 V 1940 r. awans do stopnia rotmistrza. Przydzielony do sztabu 4 Dywizji Piechoty, był w nim szefem Oddziału III.

Po klęsce Francji przedostał się do W. Brytanii, służył w sztabie 10 Brygady Kawalerii Pancernej jako oficer operacyjny z przerwą od października 1940 do czerwca 1941 r., gdy był dowódcą szwadronu w 10 Oddziale Rozpoznawczym.

Na wiadomość o formowaniu przez gen. Andersa Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR,zgłosił się na ochotnika do służby przy jego boku. Od stycznia do kwietnia 1942 r. był szefem Wydziału I w Oddziale II Dowództwa Armii Polskiej w ZSRR. Z dniem 9 kwietnia 1942 r. objął dowodzenie Batalionu "S", który po ewakuacji do Iraku, 8 X 1942 zostałprzekształcony w 15 Pułk Kawalerii Pancernej (15 Pułk Ułanów Poznańskich). Jego dowódcą został naznaczony rozkazem personalnym Dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie Nr 2/42 z 20 sierpnia t. r. Mianowany 1 III 1944 majorem, dowodził Pułkiem w czasie kampanii włoskiej, w tym w bitwie o Monte Cassino.

Za czyny bojowe, rozkazem Naczelnego Wodza Nr 1606/Tjn./Pers.44 z 1 VIII 1944 r. awansowany na podpułkownika. Poległ 23 października 1944 pod Civitella di Romagna wskutek wybuchu miny, pierwotnie pochowany na cmentarzu Santa Sofia, obecnie spoczywa na polskim cmentarzu wojennym w Bolonii, grób 468,8-A-1.

Był odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari (pośm.), Krzyżem Srebrnym (za Monte Cassino) oraz Krzyżem Walecznych (za Kampanię Wrześniową 1939 r.). Od września 1943 żonaty z Anną Romanowską (ochotniczką PSWK w Kairze); dzieci nie miał.