DOWÓDCY 15 PUŁKU UŁANÓW POZNAŃSKICH

Tadeusz MIKKE (1896 - 1939) Dowódca pułku: II. 1938 - 12.IX.1939r.

Urodzony 21 czerwca 1896 r. w Warszawie, był synem Karola i Kazimiery z Krauzów. Po ukończeniu szkoły średniej w rodzinnym mieście, w 1915 r. rozpoczął służbę w armii rosyjskiej. W 1916 r. ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Twerze, uzyskując wcielenie ( w stopniu podporucznika kawalerii) do dywizjonu Ułanów Polskich, formacji kawaleryjskiej Legionu Puławskiego. Jako młodszy oficer, dowódca plutonu już Pułku Ułanów Polskich, uczestniczył 23 VII 1917 r. w obronie Stanisławowa przed Moskalami, a nazajutrz w słynnej bitwie pod Krechowcami, w której odniósł ciężką kontuzję i został wzięty do niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu, wrócił do pułku ułanów (późniejszy 1 p. Ułanów Krechowieckich), w tym czasie już w składzie 1 Korpusu Polskiego. Wrócił do kraju w maju 1918 r. Awansował na stopień rotmistrza, walczył pod Przemyślem i Gródkiem Jagiellońskim.

W 1919 r. ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Warszawie, a potem Aplikacyjną Szkołę Kawalerii w Saumur (Francja), zaś od września 1920 r. dowodził szwadronem w 1 p. Uł. Krechowieckich.

W latach 1921 - 1923 był instruktorem jazdy konnej w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu. Będąc nadal rotmistrzem w barwach 1 p. ułanów, otrzymał po weryfikacji w 1922 r. starszeństwo z dnia 1 VI 1919 r. (lokata 208). Z 1 p. Ułanów Krechowieckich przeszedł do 10 p. Ułanów Litewskich i po ukończeniu kursu specjalistycznego w Batalionie Szkolnym Saperów w Modlinie, w 1928 r. był dowódcą szwadronu pionierów 1 Dywizji Kawalerii.

W 1929 r. awansowany na majora (ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 r., lokata 2), był kolejno kwatermistrzem 3 p. Szwoleżerów Mazowieckich i macierzystego 1 p. Ułanów Krechowieckich, do którego wrócił po latach.

Od 19 V 1933 r. przeszedł na zastępcę dowódcy 15 Pułku Ułanów Poznańskich, z dniem 1 stycznia 1934 r. awansując na podpułkownika. Na tym stanowisku w roku 1935 uczestniczył w trzech kursach: dowódców pułków piechoty i unitarnym dowódców pułków, oba w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie oraz oficerów sztabowych kawalerii w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.

Dnia 13 lipca 1937 r. objął obowiązki w zastępstwie dowódcy Pułku, a w lutym 1938 r. został wyznaczony na dowódcą 15 Pułku Ułanów Poznańskich.

Podczas Kampanii Wrześniowej dowodził Pułkiem m. in. w bitwie nad Bzurą. Poległ 12 września 1939 r. pod Ziewanicami koło Bielaw.

Odznaczony m. in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari (pośm.), Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych oraz Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi i francuskim Medalem Międzysojuszniczym; za udział w bitwie pod Krechowcami otrzymał rosyjski Order św. Jerzego IV klasy i żołnierski Krzyż św. Jerzego z wawrzynem (na wniosek szeregowych). Rodziny nie założył. Pośmiertnie mianowany pułkownikiem.