DOWÓDCY 15 PUŁKU UŁANÓW POZNAŃSKICH

Adam Antoni (Artur) BIELIŃSKI (1904 - 1988) Dowódca pułku: 4.XI.1944 - do rozwiązania

Urodzony 18 sierpnia 1904 r. w majątku Bidziny woj. kieleckie, był synem Antoniego  i Marii z Jasieńskich. W grudniu 1918 r. uciekł ze szkoły i wstąpił ochotniczo do organizującego się w Lublinie póĽniejszego 7 p. Ułanów; po kilku dniach rozpoznany (miał 14 lat), został odesłany do domu. W wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. uczestniczył jako ochotnik, w szeregach 1 p. Szwoleżerów (ranny 16 VIII pod Płońskiem). W barwach tego pułku od listopada 1923 r. do września następnego roku uczeń Szkoły Podchorążych Rezerwy Nr 3 (przy 3 Dywizji Kawalerii) w Biedrusku, którą ukończył jako plutonowy podchorąży. Zaliczył dwa lata ekonomii politycznej na Uniwersytecie Poznańskim, odbył w 1927 r. sześciotygodniowe ćwiczenia w rezerwie w 10 p. Strzelców Konnych.  W 1929 r. uczestniczył w sześciotygodniowym kursie uzupełniającym w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu i w marcu 1930 r. został powołany z rezerwy do służby czynnej w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 I 1928 r. z przydziałem do 7 p. Ułanów Lubelskich.

Początkowo dowodził plutonem, po awansie  w marcu 1933 na porucznika i przemianowaniu na oficera służby stałej oraz po odbyciu w 1935 r. (II - VIII) kursu dowódców szwadronu w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, do 1939 r. dowodził szwadronem.

Dobry jeĽdziec, brał udział z niezłymi wynikami w licznych miejscowych konkursach hipicznych. W 1936 r. zajął II indywidualne miejsce w zawodach militari. Z dniem 19 marca 1939 r. awansował do stopnia rotmistrza; został adiutantem I wiceministra Spraw Wojskowych gen. dyw. Janusza Głuchowskiego.

Przedostał się z Polski na Zachód i od 1939 r. służył w Polskich Siłach Zbrojnych we Francji, a potem w W. Brytanii, do września 1940 r. na stanowisku dowódcy plutonu i szwadronu w 10 p. Strzelców Konnych. Potem w 1 Brygadzie Strzelców, od września 1941 do czerwca 1942 kolejno dowódca szwadronu, adiutant i zastępca dowódcy I Oddziału Rozpoznawczego. Jeszcze w tym samym miesiącu wysłany do Iraku, gdzie 9 IX 1942 r. został zaliczony do rezerwy oficerskiej dowódcy WP na Środkowym Wschodzie. Najpierw skierowany do 4 Dywizji Piechoty, ale już 12 listopada t. r. Rozk. Pers. Dowództwa WP na Środk. Wschodzie NR 8/42  z 7 XI 1942 r., objął funkcję zastępcy dowódcy 15 Pułku Kawalerii Pancernej (15 Pułku Ułanów Poznańskich).W miesiącach czerwiec-lipiec 1943 r. odbył kurs dowódców oddziałów broni pancernej w Deir Suncid. Z dniem 1 III 1944 r. Rozkazem Naczelnego Wodza L. 620/Tjn./Pers/44 mianowany majorem.

Uczestniczył w walkach 15 Pułku Ułanów Poznańskich o Monte Cassino, Ankonę oraz Linię Gotów. Za czyny bojowe Rozkazem Naczelnego Wodza Nr 1555/401/AG/Tjn z 2 sierpnia 1944 r. otrzymał awans na podpułkownika z dniem 1 VIII. Jednocześnie Rozkazem Dowództwa II Korpusu Polskiego Nr 1555/401/AG/Tjn z 4 sierpnia, został naznaczony dowódcą 12 p. Ułanów Podolskich, do którego odszedł 6 sierpnia. Dowodził krótko, do 30 paĽdziernika 1944 r., bowiem Rozkazem ogólnym 5 Kresowej Dywizji Piechoty Nr 85 z 26 X 1944 r. został naznaczony dowódcą 15 Pułku Ułanów Poznańskich (Ułani Poznańscy byli w tym czasie pułkiem rozpoznawczym 5 KDP). Dowodzenie objął oficjalnie 4 listopada t. r. Stanowisko to zajmował aż do demobilizacji i rozwiązania oddziału.

Po zwolnieniu (8 IX 1948 r., jako ostatni Ułan Poznański) z Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia, do którego przystąpił z większością swoich żołnierzy, zamieszkał w Londynie. Do 1986 r. był prezesem Koła Ułanów Poznańskich im. gen. Władysława Andersa; był także Przewodniczącym Kapituły Znaku Pułkowego, a przez ostatnie 10 lat przewodniczył równocześnie Kołu Pułkowemu Ułanów Lubelskich.

Zmarł w Londynie 5 kwietnia 1988 r., spoczywa w grobie rodzinnym w Bidzinach.

Był odznaczony m. in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, trzykrotnie Krzyżem Walecznych (raz za wojnę 1920 r. i dwukrotnie za kampanię włoską), Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino, amerykańską Legią Zasług w stopniu Oficera, włoskim Krzyżem za Męstwo Wojskowe.

Od 1933 roku żonaty z Janiną Jadwigą Skarzyńską, dzieci nie miał. Był ostatnim męskim potomkiem senatorskiego rodu herbu Szeliga.