DOWÓDCY 15 PUŁKU UŁANÓW POZNAŃSKICH

Kazimierz CIĄŻYŃSKI (1894 - 1951) Dowódca: 30 grudnia 1918 - 14 stycznia 1919 r.

Urodzony 2 marca 1894 r. w Pleszewie, był synem ziemianina Antoniego i Bolesławy z Wolańskich. Do 1910 r. uczęszczał do gimnazjum w Ostrowie Wlkp., następnie, do roku 1913 - do prywatnej szkoły rolniczej w Brzegu, na Śląsku. Od 1 X 1913 jako tzw. jednoroczny w armii pruskiej, w 1 p. ułanów (Milicz). Z chwilą wybuchu w 1914 r. I wojny światowej, od sierpnia uczestniczył w walkach na froncie zachodnim; 1 XI 1914 awansowany na wachmistrza, 27 I 1915 r. - mianowany podporucznikiem i wyznaczony na dowódcę plutonu. Potem służył w 50 pułku piechoty (w jego szeregach kontuzjowany, od marca do czerwca 1915 r. przebywał w szpitalu), ponownie w 1 p. ułanów, w baonie zapasowym 46 p. p. i w 454 p. p. Tu do 15 lutego 1918 r. pełnił kolejno funkcje dowódcy kompanii, następnie baonu i w końcu oficera gospodarczego i stąd uzyskał przeniesienie do batalionu zapasowego trenów (taborów) w Poznaniu, służąc w nich do 10 XI 1918. Jeszcze w listopadzie 1918 r. wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej zaboru pruskiego; związany był z tzw. grupą Mieczysława Palucha i przewidziany na dowódcę konnej straży bezpieczeństwa (Berittener Wachund Sicherheitsdienst). W walkach na ulicach Poznania 27 grudnia 1918 r. nie uczestniczył, był wtedy urlopowany. Jednak już następnego dnia zameldował się do dyspozycji M. Palucha, z polecenia którego objął komendę koszar pruskiego 1 pułku strzelców konnych przy Auguste-Victoria Strasse (obecnie ul. Grunwaldzka). Wykorzystując znajdujące się tam konie i sprzęt pozostawiony przez żołnierzy pruskich, przystąpił do organizowania oddziału nazwanego Konnymi Strzelcami Straży Poznańskiej, zostając jednocześnie ich dowódcą; komendę koszar przekazał ppor. Jerzemu Kubickiemu

Na czele 18 strzelców konnych z owego pierwszego oddziału jazdy powstańczej, eskortował 30 grudnia wychodzący z Poznania pruski 6 pułk grenadierów, a 6 stycznia 1919 r. uczestniczył z 50 konnymi w akcji zdobycia stacji lotniczej w Ławicy. Następnie, na czele kombinowanego szwadronu strzelców konnych w sile 109 szabel, wziął udział w walkach o Szubin, na froncie północnym Powstania. Od 14 stycznia 1919 r., gdy tymczasowym dowódcą pułku został ppor. Józef Lossow, Ciążyński objął dowodzenie 3. szwadronem. Dekretem Naczelnej Rady Ludowej Nr 20 z 30 III 1919 r. został formalnie przyjęty do Sił Zbrojnych w b. zaborze pruskim, z równoczesną nominacją na porucznika kawalerii ze starszeństwem od 1 sierpnia 1914 r. Na mocy rozkazu Dowództwa Głównego Nr 90, został także już formalnie przydzielony do 1 pułku Ułanów Wielkopolskich - czyli oddziału, którego był twórcą. Z dniem 1 lipca 1919 r. został przeniesiony do szwadronu zapasowego Pułku i jednocześnie odkomenderowany na stanowisko referenta sportowego Dowództwa Okręgu Generalnego Poznań.

W dniu 15 maja 1920 został na własną prośbę zwolniony z czynnej służby; zaangażował się na Warmii i Mazurach biorąc udział w akcji osłony plebiscytu. W sierpniu tego roku wstąpił do 1 pułku ochotniczego Jazdy Wielkopolskiej Nr 215, utworzonego przy szwadronie zapasowym 15 Pułku Ułanów Poznańskich, dawnego 1 p. Ułanów Wlkp. Objął dowództwo 1. szwadronu, wyróżnił się na froncie pomorskim pod Brodnicą (18 sierpnia), w zastępstwie dowodząc całym pułkiem. W dalszych walkach na froncie wschodnim, ponownie na czele 1. szwadronu pułku, przemianowanego na 215 p. Ułanów Wielkopolskich, wyróżnił się w walkach o Mir.

Po zakończeniu wojny służył w 61 pułku piechoty. Rozkazem DOGen. Poznań ogłoszonym 18 II 1921 r., został stamtąd odkomenderowany do Okręgowego Zapasu Koni Nr 7 w Poznaniu; otrzymał przydział ewidencyjny do 26 pułku Ułanów Wielkopolskich (dawny 215 p. Uł. Wlkp.). Według rozkazu DOGen. z 21 IV 1921, w którym ogłoszono ten przydział, komenderowany był jednak z 15 Pułku Ułanów. 
Z dniem 27 września 1921 r. na wniosek reklamacyjny przeniesiony z zapasu koni do rezerwy, ze stałym przydziałem do 26 p. Uł. Wlkp., ale 11 XI tego roku kolejnym Rozkazem DOGen. przydział ten sprostowano na 61 pułk piechoty. Wrócił do zawodu rolnika w rodzinnych stronach, dzierżawił majątek państwowy Grodzisko w pow. pleszewskim. Zweryfikowany w stopniu rotmistrza rezerwy, otrzymał starszeństwo z dniem 1 VI 1919 r. i w Roczniku Oficerskim z 1923 r. figuruje już z wykazanym przydziałem do 7 p. Strzelców Konnych. Od 14 marca 1927 r. był w Związku Oficerów Rezerwy RP, Koło Pleszew; był w tym czasie członkiem Powiatowego Komitetu PW i WF. W 1932 r. dzierżawił majątek państwowy Miniszew w pow. jarocińskim. Rozkazem ogłoszonym w Tajnym Dzien. Pers. MSWojsk. Nr 3  z 17 V 1935 r., z powodu ukończenia 40. roku życia został przeniesiony do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII, póĽniej awansowany do stopnia majora rezerwy.

W 1945 r. wrócił schorowany do Wielkopolski, zmarł 11 września 1951 r. w Poznaniu, spoczywa na cmentarzu parafialnym w Pleszewie, przy ul. Kaliskiej. Był odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari (za walki w szeregach 215 p. jazdy), Krzyżem Niepodległości (,,za wybitne zasługi przy organizowaniu oddziału powstańczego i pierwszej jednostki kawalerii w Poznaniu, za udział w walkach o Szubin"), Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Srebrnym Krzyżem Zasługi; w wojsku pruskim otrzymał Krzyż Żelazny II klasy.

Major Kazimierz Ciążyński pomijany w wykazach dowódców Pułku (formalnie nigdy tego stanowiska nie pełnił), był przecież jego faktycznym organizatorem i do czasu pozostawania w szeregach, najstarszym oficerem. Zmiana barw pułkowych zaważyła, że na kartach historii pułkowej jego postać została odnotowana raczej skromnie, choć jak napisał Maciej Rembowski, ,,zasługi tego dzielnego oficera zapisane zostały chwalebnie w pamięci wszystkich uczestników wydarzeń tamtych wielkich dni"."