DOWÓDCY 15 PUŁKU UŁANÓW POZNAŃSKICH

Rudolf Eugeniusz DRESZER (1891 - 1958) Dowódca pułku: 15.VIII 1927 - X 1931r.

Urodzony 27 lutego 1891 r. w Grodzisku pow. błoński, syn Jana Augusta, adwokata, i Emilii z Ruschów; był młodszym bratem Gustawa Orlicz-Dreszera - również kawalerzysty, w WP inspektora armii. Po ukończeniu ośmioklasowego gimnazjum filologicznego w Częstochowie i uzyskaniu w 1909 r. świadectwa dojrzałości, wysłuchał sześć semestrów na Wydziale Technicznym uniwersytetu w Liége.

Pierwszą wojnę światową odbył w armii rosyjskiej mając za sobą wcześniejszą służbę w 14 p. huzarów Mitawskich w charakterze tzw. jednorocznego ochotnika i stopień chorą- żego. Na wojnie w 3 p. huzarów Elizawetgradzkich, dwukrotnie ranny, dosłużył się 29 X 1917 r. stopnia porucznika z wcześniejszym o rok starszeństwem z 19 IV 1916 za drugą ranę (podporucznikiem mianowany dzień wcześniej).

Od maja 1918 r. służył w sztabie I Korpusu Polskiego, jeszcze tego samego miesiąca wrócił do kraju, a 1 XI został komendantem Chełma. Od 18 listopada 1918 r. już w stopniu rotmistrza, był kolejno: zastępcą dowódcy organizującego się późniejszego 7 p. Ułanów Lubelskich (także na froncie), słuchaczem na kursie w Szkole Sztabu Generalnego (I-IV 1920), szefem łączności w dowództwie I Dywizji Jazdy. Od 15 VII do 17 VIII 1920 r. był zastępcą dowódcy 1 p. Szwoleżerów. Tego samego dnia już dowodził 201 pułkiem Szwoleżerów (późniejszy 3 p. Szwoleżerów), pełniąc obowiązki do 29 grudnia 1920. W 1921 (I-IX) ponownie słuchacz Szkoły Sztabu Generalnego. Następnie oficer w Inspektoracie Jazdy przy I. Armii, szef sztabu 1 Dywizji Kawalerii (zweryfikowany jako major SG ze starszeństwem z dnia 1 VI 1919 r., z zachowaniem przydziału do 3 p. Szwoleżerów jako oficer nadetatowy) i w końcu od 20 października 1924 r. dyrektor nauk w Obozie Szkolnym Kawalerii w Grudziądzu, nadal z przydziałem do 3 p. Szwoleżerów. Wcześniej, z dniem 15 VIII 1924, awansowany do stopnia podpułkownika SG.

Od marca do sierpnia 1927 r. w zastępstwie komendant Szkoły i z dniem 15 VIII 1927 r. (Dz. Pers. MSWojsk. Nr 21/27) wyznaczony na dowódcę 15 Pułku Ułanów Poznańskich. Na tym stanowisku awansował na pułkownika dyplomowanego (starszeństwo z dnia 1 I 1929, lokata 3), dowodząc w zastępstwie od 2 stycznia do 30 kwietnia 1929 r. 7 Brygadą Kawalerii.

Był jednym z Prezesów Honorowych Towarzystwa b. Żołnierzy 1 pułku Ułanów Wielkopolskich (15 pułku Ułanów Poznańskich). Od 1932 r. dowódca Brygady Kawalerii ,,Suwałki", od 13 IV 1937 - Wileńskiej Brygady Kawalerii. W dniu 19 marca 1938 r. mianowany generałem brygady. W czasie Kampanii Wrześniowej 1939 r. dowodził grupą operacyjną w Armii ,,Prusy", potem był generałem dyspozycyjnym dowódcy Armii ,,Karpaty" i ,,Małopolska". Po klęsce przedostał się do Francji, dowodził tam 4 Dywizją Piechoty. W okresie od października 1940 r. do stycznia następnego roku był dowódcą 5 Kadrowej Brygady Strzelców w Szkocji. Kolejny rok spędził w obozie w Rothesay na wyspie Bute. Od stycznia 1942 roku był najpierw w stanie nieczynnym, a potem w dyspozycji Naczelnego Wodza. 

Po wojnie zamieszkał w Kanadzie, zmarł 22 października 1958 r. w Waszyngtonie. Był odznaczony m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi, francuskim Krzyżem Kawalerskim Orderu Legii Honorowej. Za służbę w wojsku rosyjskim otrzymał Order Św. Stanisława III klasy i Św. Anny III i IV klasy. Żonaty z Anną Buchholc, miał syna i córkę.