2020
Ilona Dworak-Cousin urodziła się 3 maja 1949 roku we Wrocławiu w zasymilowanej, inteligenckiej rodzinie żydowskiej. Jej rodzice, choć wyemigrowali do Izraela w 1957 roku, nigdy nie przestali myśleć o Polsce. W domu Dworaków mówiono po polsku, czytano polskie książki i gazety. A Polska nadal pozostawała Ojczyzną ich dzieciństwa, młodości, miejscem najpiękniejszych wspomnień.
Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych była studentką Uniwersytetu Bolońskiego we Włoszech, gdzie uzyskała stopień doktora farmacji. W 1992 roku ukończyła studia podyplomowe w zakresie farmacji klinicznej na Uniwersytecie Telawiwskim. W latach dziewięćdziesiątych odbyła studia podyplomowe w ośrodku edukacyjnym Alma w Tel Awiwie (literatura) oraz w Instytucie Yad Vashem w Jerozolimie (historia Zagłady Żydów).
Równolegle z pracą zawodową aktywnie udzielała się społecznie oraz wydawała kolejne książki. Pisała po polsku i po hebrajsku. W 2008 roku opublikowała autobiografię, tym razem napisaną w języku polskim, zatytułowaną Dybuk wspomnień, oraz historię rodzinną Podróż do krainy cieni (2018).
Ilona Dworak-Cousin jest członkinią licznych izraelskich związków twórczych i stowarzyszeń społecznych. Od roku 2007 przewodniczy Towarzystwu Przyjaźni Izrael-Polska, które promuje polską kulturę w Izraelu. Co roku odwiedza Polskę i miejsca związane z przeszłością jej rodziny. Od lat poświęca się tworzeniu pozytywnych relacji polsko-żydowskich. Dzięki niej powstało wiele inicjatyw zbliżających narody polski i żydowski. Była inicjatorką nawiązania bliźniaczych relacji między Poznaniem i Ra'ananą. Pomagała w utworzeniu kierunku hebraistyki na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
W Izraelu organizowała wiele wystaw poświęconych m.in. pamięci Żydów z Chrzanowa i Otwocka, żołnierzom gen. Andersa oraz zatytułowaną "Między Warszawą a Jerozolimą". Uczestniczy, jeśli jest to tylko możliwe, w Dniach Judaizmu w Poznaniu.
W uznaniu zasług na polu współpracy polsko-izraelskiej została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi RP (2007) oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi RP (2013). W 2018 roku otrzymała tytuł Ambasadora Dobrego Imienia Polski - nagrodę przyznawaną przez Instytut Polski w Tel Awiwie.
Tomasz Jasiński urodził się 25 września 1951 roku w Robakowie koło Chełmna, jest historykiem-mediewistą, badaczem średniowiecznych dziejów Europy Środkowej. Studia wyższe ukończył w 1974 roku na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Od 1974 związany jest z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Autor ok. 200 pozycji naukowych, w tym kilkunastu książek, a także współwydawca 1250 dokumentów średniowiecznych dotyczących Wielkopolski, w tym wielu miasta Poznania.
Na uniwersytecie kieruje Zakładem Źródłoznawstwa i Nauk Pomocniczych Historii w Instytucie Historii. Pełnił wiele ważnych funkcji, m.in. dziekana Wydziału Historycznego UAM czy wiceprezesa Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Zasiadał, też jako przewodniczący, w licznych komitetach naukowych i komisjach ministerialnych. W okresie tzw. pierwszej "Solidarności", był przewodniczącym koła NSZZ "Solidarność" Instytutu Historii UAM. Od dwunastu lat kieruje Biblioteką Kórnicką PAN. Pozyskał wielomilionowe środki z różnych źródeł na liczne remonty i inwestycje, które przywróciły Zamkowi Kórnickiemu i jego filii w Poznaniu - pałacowi Działyńskich pierwotny blask. W ramach wielu przedsięwzięć poddano opracowaniu naukowemu i renowacji wiele tysięcy zbytków muzealnych, obrazów, bezcennych rękopisów i starodruków.
Jednymi z najważniejszych i najbardziej znanych osiągnięć prof. Jasińskiego jest ustalenie prawdopodobnego pochodzenia Galla Anonima i jego weneckiego rodowodu czy odnalezienie domu rodzinnego Mikołaja Kopernika w Toruniu. Za badania naukowe, zwłaszcza nad początkami państwa polskiego i Kroniką Galla Anonima, otrzymał najwyższe nagrody naukowe i odznaczenia państwowe, m.in.: nagrodę Prezesa Rady Ministrów, nagrodę Prezesa Polskiej Akademii Nauk, nagrodę Lednickiego Orła Piastowskiego za badania nad dynastią Piastów, a także Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice ("Dla Kościoła i Papieża") od papieża Franciszka za badania nad początkami chrześcijaństwa w Polsce i diecezji poznańskiej. W 2019 roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Maciej Musiał urodził się 22 stycznia 1952 roku w Poznaniu, absolwent "Marcinka", ukończył studia na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu w roku 1973.
Od wczesnych lat udzielał się w harcerstwie, gdzie był m.in. szczepowym Błękitnej Czternastki. Do roku 1988 był liderem niejawnego Ruchu Harcerskiego w Poznaniu. Współzałożyciel Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej w roku 1989.
W 1980 roku wstąpił do "Solidarności". Był członkiem Prezydium Regionalnej Komisji Porozumiewawczej Jednostek Badawczo-Rozwojowych "Solidarność". W 1981 roku został delegatem na Walny Zjazd Delegatów Regionu Wielkopolska, pełniąc funkcję członka Regionalnej Komisji Wyborczej.
Po 13 grudnia 1981 roku został przewodniczącym Tajnej Komisji Zakładowej, od 1982 roku członkiem Konspiracyjnego Zarządu Regionu Wielkopolska NSZZ "Solidarność". Organizował zaplecze dla pozostającego w podziemiu przewodniczącego Tymczasowego Zarządu Regionu Janusza Pałubickiego, po jego aresztowaniu kierował pracą Tymczasowego ZR Wielkopolska. W latach 1982-1987 dwukrotnie rozpracowywany przez SB. Jako wiceprzewodniczący Komitetu Obywatelskiego "Solidarność" w Poznaniu kierował zwycięską kampanią wyborczą w wyborach do sejmu i senatu 4 czerwca 1989 roku.
W latach 1990-1996 pełnił funkcję dyrektora Urzędu Wojewódzkiego w Poznaniu. Od 1997 roku był wojewodą poznańskim, a od 1999 wojewodą wielkopolskim. W tym czasie opracowano i wdrożono cztery kluczowe ze społecznego punktu widzenia reformy: oświatową, emerytalną, administracyjną i zdrowotną. Maciej Musiał był wówczas liderem w tworzeniu nowych struktur samorządu terytorialnego na szczeblu województwa i nowo tworzonych powiatów. W roku 2000, na wniosek premiera Jerzego Buzka, objął stanowisko szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. W latach 2011-2017 jako dyrektor biura Stowarzyszenia Metropolia Poznań działał na rzecz integracji samorządów aglomeracji poznańskiej, był inicjatorem budowy Poznańskiej Kolei Metropolitalnej. Obecnie jest członkiem Zarządu Fundacji Zakłady Kórnickie. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011) i Krzyżem Wolności i Solidarności (2019).
Andrzej Porawski urodził się 1 marca 1951 roku w Poznaniu. W 1968 roku ukończył I Liceum im. Karola Marcinkowskiego, a w roku 1973 studia na Wydziale Technologii Drewna Akademii Rolniczej w Poznaniu.
W latach 1980-1990 aktywnie uczestniczył w działalności NSZZ "Solidarność". Był delegatem Regionu Wielkopolska na I, II i III Krajowy Zjazd Delegatów. Jako wiceprzewodniczący Komisji Programowej Zjazdu współredagował program Związku, w tym rozdział pt. "Samorządna Rzeczpospolita".
W stanie wojennym najpierw internowany, następnie aresztowany, później objęty amnestią. W latach osiemdziesiątych współorganizował działalność społeczno-polityczną w Duszpasterstwie Akademickim Winiary przy kościele św. Stanisława Kostki.
W roku 1989 zaangażował się w tworzenie i działalność ruchu komitetów obywatelskich. Był członkiem Komitetu Obywatelskiego "Solidarność" przy Lechu Wałęsie, a także przewodniczącym Komitetu Obywatelskiego Województwa Poznańskiego (1990-1991). Członek sztabu wyborczego Komitetu Obywatelskiego "Solidarność" w Poznaniu. Po wyborach kierował Biurem Posłów i Senatorów Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego.
W 1990 roku w wyborach do Rady Miasta Poznania uzyskał mandat radnego. W czerwcu tego samego roku został członkiem Zarządu Miasta. Ponownie wybrany do Rady Miasta w II kadencji pełnił funkcję wiceprzewodniczącego RMP. W latach 1998-2002 był radnym Sejmiku Województwa Wielkopolskiego, radnym Miasta Poznania zaś w kadencji 2002-2006.
Wiosną 1990 roku podjął przygotowania do odtworzenia Związku Miast Polskich. Opracował projekt statutu Związku i założenia programu jego działania, które przedstawił na początku sierpnia 1990 roku podczas pierwszego spotkania prezydentów miast, towarzysząc prezydentowi Poznania Wojciechowi Szczęsnemu Kaczmarkowi. Uczestnicy spotkania powołali Grupę Organizacyjną Związku Miast Polskich, której sekretarzem został Andrzej Porawski. W styczniu 1991 roku Zarząd Związku Miast Polskich powołał go na funkcję dyrektora Biura Związku, którą pełni do dziś.
W latach 1992-1993 i 1997-2001 współpracował z Urzędem Rady Ministrów i Kancelarią Prezesa Rady Ministrów w zakresie reform ustrojowych. Od 1999 roku pełni funkcję sekretarza Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego ze strony samorządowej. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (2009) i Krzyżem Oficerskim (2014) Orderu Odrodzenia Polski.
Historia Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego sięga roku 1920, w którym utworzona została Państwowa Akademia i Szkoła Muzyczna w Poznaniu. Jej pierwszym dyrektorem był dr Henryk Opieński. Po dwóch latach Akademia przemianowana została na Państwowe Konserwatorium Muzyczne, by w latach trzydziestych przeżyć rozkwit pod dyrekcją Zdzisława Jahnkego. Dynamiczny rozwój związany był m.in. z wprowadzeniem nowatorskiego programu dydaktycznego opartego na strukturze sześciu wydziałów. Już wtedy, tak jak i dziś, Akademia znana była nie tylko z dydaktyki, ale również stanowiła ważny ośrodek życia muzycznego.
Po zakończeniu II wojny światowej, w październiku 1945 roku, uczelnia wznowiła swą działalność w obecnej siedzibie przy ul. Św. Marcin, od roku 1947 funkcjonując jako Państwowa Wyższa Szkoła Muzyczna. W 1972 roku, z inicjatywy Stefana Stuligrosza, uruchomiono jedyną wówczas w Polsce Katedrę Chóralistyki, a także pierwszy w polskim szkolnictwie Zakład Perkusji. Ponadto w roku 1979 powstał nowy kierunek studiów - lutnictwo artystyczne, który do dziś jest jedynym takim kierunkiem w Polsce. Od 1981 roku uczelnia jest znana jako Akademia Muzyczna im. Ignacego Jana Paderewskiego.
Z poznańską uczelnią związanych jest wiele wybitnych osobowości artystycznych, m.in.: dyrygenci - Walerian Bierdiajew, Stanisław Wisłocki; pianiści - Olga Iliwicka-Dąbrowska, Władysław Kędra, Raul Koczalski, Stanisław Szpinalski; kompozytorzy - Florian Dąbrowski, Andrzej Koszewski, Stefan Bolesław Poradowski, Tadeusz Szeligowski; śpiewacy - Antonina Kawecka, Marian Kouba, Stanisław Romański, Irena Winiarska; skrzypkowie - Jadwiga Kaliszewska, Edward Statkiewicz; perkusista - Jerzy Zgodziński.
W 2006 roku oddano do użytku salę koncertową Aula Nova, dzięki której Akademia zaczęła oficjalnie pełnić funkcję instytucji kultury. Studenci i pracownicy zdobywają nagrody na prestiżowych konkursach muzycznych, m.in. w: Aqua, Alessandrii, Darmstadt, Haarlem, Kolonii, Mediolanie, Moskwie, Paryżu, Sankt Petersburgu, Tokio i Wiedniu.
Wyjątkowość tej uczelni artystycznej nie wynika tylko z faktu, że w sercach i umysłach wielu poznaniaków muzyka zajmuje miejsce wyjątkowe. Znaczenie Akademii po części symbolizuje jej patron, Jan Ignacy Paderewski, tak silnie związany z historią stolicy Wielkopolski.