2019
Izabella Gustowska urodziła się w Poznaniu w 1948 r. Ukończyła Liceum Plastyczne im. Piotra Potworowskiego, później studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny).
Była członkinią grupy "Od Nowa" (1970-1978), która wykonywała działania parateatralne w przestrzeni, natomiast od roku 1979 do 1992 prowadziła poznańską Galerię ON. W tym czasie rozwijała także swoją karierę akademicką, pełniąc funkcję prorektora ds. nauczania w latach 1987-1990. Już w wieku 28 lat otrzymała Grand Prix na 8. Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie. W 1999 r. została uhonorowana Nagrodą Artystyczną Miasta Poznania. Rok 2012 i Międzynarodowe Triennale Grafiki w Krakowie przyniosły Gustowskiej Grand Prix d'Honneur za długoletnie poszukiwania w dziedzinie grafiki.
W większości prac artystka korzysta z różnych rodzajów mediów. Pionierskim osiągnięciem w jej życiorysie było stworzenie w 2002 r. na poznańskiej ASP wraz z gronem wykładowców pierwszej w Polsce Katedry Intermediów. Tematem jej prac bywa rozmycie granic między tym, co wirtualne, a tym, co rzeczywiste, szczególnie w kontekście relacji międzyludzkich.
Twórczość Gustowskiej prezentowana była na wielu wystawach indywidualnych w kraju i za granicą. Artystka pokazywała swoje prace także w ramach wystaw zbiorowych. Działalność Gustowskiej zarówno w sferze twórczości własnej, jak i w sferze pedagogicznej kreuje od lat wizerunek Poznania jako miasta przyjaznego sztuce i młodym artystom, a także doskonałego pola do pracy i eksperymentów nad nowymi formami sztuki. Samorządowe uhonorowanie jest nie tylko hołdem dla wybitnych osiągnięć twórczyni, lecz także podziękowaniem za kształtowanie sposobu postrzegania naszego miasta jako kulturalnego centrum.
Leonard Szymański urodził się 18 czerwca 1939 r. w Poznaniu. W roku 1963 rozpoczął pracę w Wielkopolskiej Fabryce Urządzeń Mechanicznych "Wiepofama" w Poznaniu, gdzie pracował do roku 1992 na stanowiskach m.in. starszego konstruktora i starszego projektanta. Wraz z dr. Bogdanem Szelągowiczem opracował konstrukcję aparatu płucoserce, które wykonane zostało w "Wiepofamie" i przekazane Klinice Chirurgii Dziecięcej w Poznaniu. Korzystając z tego urządzenia, pomyślnie przeprowadzono pół tysiąca operacji.
Od 1980 r. rozpoczął aktywną działalność w Niezależnym Samorządnym Związku Zawodowym "Solidarność". Był współorganizatorem wolnych związków zawodowych w Regionie Wielkopolska, wiceprzewodniczącym Zakładowego Komitetu Założycielskiego w "Wiepofamie". Od kwietnia 1981 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komitetu Obchodów Czerwca 1956 roku. Był także delegatem na pierwszy Krajowy Zjazd "Solidarności" w Gdańsku Oliwie.
Po wprowadzeniu stanu wojennego działał w podziemnych strukturach "Solidarności" koncentrując się na pomocy ogniwom związkowym w małych ośrodkach oraz pomocy dla internowanych, więzionych i ich rodzin. Aresztowany w maju 1983 r., został zwolniony z więzienia w wyniku interwencji księdza prymasa Józefa Glempa. Pomimo represji i stałego zagrożenia utrzymywał kontakty ze środowiskiem "Obserwatora Wielkopolskiego" i poznańskiego Radia "S". W latach 1981-1989 organizował w poznańskich kościołach, m.in. w katedrze poznańskiej, u oo. dominikanów, w kościele Matki Boskiej Bolesnej, msze za Ojczyznę. W tym samym okresie zaangażował się w organizację Dni Kultury Chrześcijańskiej w Poznaniu. Był także członkiem zarządu Klubu Inteligencji Katolickiej w Poznaniu.
W wyborach 4 czerwca 1989 r. uzyskał mandat posła na Sejm X kadencji jako kandydat bezpartyjny z poparciem Komitetu Obywatelskiego. W roku 2012 odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Juliusz Kubel urodził się 10 maja 1949 r. w Poznaniu. Regionalista, znawca i popularyzator poznańskiej gwary, radiowiec, autor słuchowisk, opowiadań, wierszy, tekstów piosenek i niezliczonej ilości felietonów, radny miejski.
Od 1968 do 1990 r. pracował w Regionalnej Rozgłośni Polskiego Radia w Poznaniu. Był publicystą "Gazety Poznańskiej". Jego zawodowa aktywność to przede wszystkim praca literacka (słuchowiskowa, prozatorska i poetycka), publicystyczna, wykłady w niepublicznych szkołach wyższych z dziedziny dziennikarstwa i dramatu radiowego, prace analityczne dotyczące rynku radiowego oraz występy estradowe związane z popularyzacją poznańskiej gwary. Z nią też wiąże się ogromna część jego bardzo bogatej twórczości artystycznej. Są to teksty piosenek, wiersze i przede wszystkim niezliczona ilość gwarowych monologów radiowych. W ostatnich latach Juliusz Kubel sięgnął po gwarę poznańską w niezwykle nowatorski sposób. Napisał gwarą dla Teatru Muzycznego w Poznaniu libretto operetkowe Wesele Figlary i przełożył na język gwarowy Małego Księcia Antoine'a de Saint-Exupéry oraz Kubusia Puchatka Alana Aleksandra Milne'a.
Aktywności literackiej i popularyzatorskiej Juliusza Kubla zawsze towarzyszyła aktywność społeczna. W latach 1980-1981 był współzałożycielem zakładowej "Solidarności" w poznańskim ośrodku Radia i Telewizji i członkiem Komitetu Porozumiewawczego Środowisk Twórczych, a po roku 1989 m.in. prezesem poznańskiego oddziału Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, radnym miejskim dwóch kadencji, członkiem rad programowych Centrum Sztuki Dziecka, Centrum Kultury ZAMEK i Teatru Muzycznego. Wierny rodzinnej tradycji bamberskiej był jednym z inicjatorów założenia w Poznaniu Stowarzyszenia Bambrów.
Jako wyraz uznania dla Juliusza Kubla w dziele podtrzymywania gwarowych tradycji w naszym kraju Komisja Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk wespół z Senatem RP przyznała mu w 2008 r. tytuł Ambasadora Polszczyzny Regionalnej. Dzięki temu jego regionalnej działalności gwarowej nadano ogólnopolską rangę.
Marek Rezler jest historykiem wojskowości oraz dziejów Poznania i Wielkopolski XIX i XX w. Urodził się 31 lipca 1948 r. w Gorzowie Wielkopolskim. Od roku 1966, w którym przyjechał do Poznania na studia, związał się emocjonalnie z naszym miastem, podejmując badania historyczne, działalność popularyzatorską i edukacyjną. Pracę magisterską obronił w 1971 r. na Wydziale Historycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, a doktorat w 1983 r. na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował jako nauczyciel akademicki i szkolny, był bibliotekarzem. Jest przykładem historyka tworzącego poza instytucjami naukowymi.
Napisał ponad 20 książek i 200 artykułów, w tym znaczące dla upowszechniania tradycji pracy organicznej biografie Emilii Sczanieckiej i Hipolita Cegielskiego, a także zarysy biograficzne Jana Henryka Dąbrowskiego, Piotra Wawrzyniaka, Karola Marcinkowskiego i dowódców 15. Pułku Ułanów Poznańskich.
Jest autorem 1400 tekstów publicystycznych, wziął udział w 850 audycjach radiowych i telewizyjnych. Publikuje artykuły w prasie lokalnej i ogólnopolskiej. Zajmuje się popularyzacją dziejów Poznania i regionu w Wielkopolskiej Telewizji Kablowej i Ratajskiej Telewizji Kablowej. Prowadzi na ten temat prelekcje i wykłady publiczne, w tym od ponad dwudziestu lat comiesięczne spotkania na temat dziejów Poznania organizowane przez Towarzystwo Miłośników Miasta Poznania w salach Urzędu Miasta. Wzięło w nich udział już około dziesięciu tysięcy osób.
Marek Rezler jest członkiem m.in. Polskiego Towarzystwa Historycznego, Towarzystwa Miłośników Miasta Poznania, Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy, Stowarzyszenia Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich, Kaliskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Towarzystwa Przyjaciół Muzeum Narodowego w Poznaniu, Towarzystwa Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918-1919.
Aeroklub Poznański im. Wandy Modlibowskiej jest pierwszym polskim aeroklubem i historycznym spadkobiercą organizacji lotniczych działających w Poznaniu od 1919 r.: Aeroklubu Polskiego założonego w roku 1919, Związku Lotników Polskich (1922-1928), Wielkopolskiego Klubu Lotników (1928-1931), Poznańskiego Aeroklubu Akademickiego (1928-1931), Aeroklubu Poznańskiego (1931-1939) oraz reaktywowanego po wojnie w roku 1945 r. Aeroklubu Poznańskiego.
Aeroklub Polski w Poznaniu powstał 30 października 1919 z inicjatywy członków redakcji pierwszego polskiego czasopisma lotniczego "Polska Flota Napowietrzna" wychodzącego w Poznaniu.
W roku 1920 Aeroklub Polski przyjęty został do FAI (Federation Aeronautique Internationale) jako reprezentant Polski w tej organizacji. Aeroklub Polski w Poznaniu był współzałożycielem powstałego w roku 1921 w Warszawie Aeroklubu Rzeczypospolitej Polskiej.
Z chwilą rozpoczęcia II wojny światowej wielu członków Aeroklubu Poznańskiego wzięło udział w walkach powietrznych w kampanii wrześniowej, m.in.: płk pil. Włodzimierz Gedymin, kpt. pil. Mieczysław Mümler, ppor. pil. Janusz Mościcki, ppor. pil. Kazimierz Rapp, ppor. pil. Zbigniew Kapuściński. Po zakończeniu walk w kraju część pilotów przedostała się do Francji i Anglii, gdzie podjęła dalszą walkę w jednostkach lotniczych RAF w dywizjonach Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii.
Część pilotów, która pozostała w kraju, wstąpiła do Armii Krajowej, ppor. pil. Wanda Modlibowska i ppor. pil. Ewa Korczyńska walczyły w powstaniu warszawskim. W kampanii wrześniowej walczyła również ppor. Janina Lewandowska, która po dostaniu się do niewoli radzieckiej została zamordowana w Katyniu.
Należy wspomnieć też o sukcesie pilotów balonowych Aeroklubu Poznańskiego Stefana Makné i Ireneusza Cieślaka w prestiżowych zawodach balonowych o puchar Gordona-Bennetta w roku 1983 i czołowe miejsca w latach następnych, które utrwaliły pozycję polskiego sportu balonowego na arenie międzynarodowej.
W roku 1990 dokonano zmiany nazwy centralnych władz lotnictwa sportowego z Aeroklubu PRL na Aeroklub Polski. Uchwalony został nowy statut, który przyznał aeroklubowi regionalnemu prawo do posiadania osobowości prawnej. Przeprowadzono modernizację i remont obiektów lotniskowych, nadrabiając wieloletnie zaległości. Przystosowano obiekty do zorganizowania w roku 1994 Motolotniowych Mistrzostw Świata, które przeprowadzone zostały na wysokim poziomie organizacyjnym, za co Aeroklub Poznański otrzymał dyplom międzynarodowej organizacji FAI.