2023
JANUSZ HELLER
Urodził się 24 października 1954 r. w Poznaniu. W 1977 r. ukończył historię na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel historii i wychowawca świetlicy w VIII Liceum Ogólnokształcącym i w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Poznaniu, a od 1983 do 1985 r. w Zespole Szkół Geodezyjno-Drogowych. Od 1985 do 2022 r. kierował Klubem Osiedlowym "Krąg" Spółdzielni Mieszkaniowej Grunwald.Janusz Heller był od 1980 do 1990 r. aktywnym członkiem NSZZ "Solidarność", od września 1980 do września 1981 r. był wiceprzewodniczącym zarządu Koła NSZZ "Solidarność" przy VIII LO, później do 1982 r. był członkiem zarządu Koła NSZZ "Solidarność" przy VIII LO w Poznaniu, NSZZ Solidarność Pracowników Oświaty i Wychowania. W tym okresie był działaczem instruktorskim niezależnego harcerstwa, wspierał działalność Szkolnych Kół Oporu Społecznego. W latach 1981-1988 związany był z kolportażem podziemnej prasy i wydawnictw bezdebitowych, książek, plakatów, pocztówek.
W latach 1983-88 związany był ze środowiskiem Solidarności Walczącej, gdzie uczestniczył w tworzeniu sieci dystrybucji czasopisma Solidarność Walcząca i innych druków przez nią sygnowanych. Już wtedy był organizatorem i współorganizatorem wielu imprez kulturalnych z udziałem niezależnych artystów.
Za swoją działalność antykomunistyczną w październiku 1982 r. był zatrzymany przez SB i dotkliwie pobity, a od listopada 1982 r. do marca 1983 r. przebywał w Rawiczu na Wojskowym Obozie Specjalnym, na który kierowano podejrzanych o udział i organizowanie strajków i zajść ulicznych oraz druk i kolportaż materiałów wymierzonych przeciwko władzy. Został wtedy zwolniony z pracy z VIII LO i Państwowego Liceum Plastycznego w Poznaniu.
Przez wiele lat zaangażowany w działalność Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego w Poznaniu, był organizatorem, kierownikiem kilkudziesięciu obozów turystyki kwalifikowanej, obozów wędrownych, górskich, nizinnych, spływów i rejsów, obozów narciarskich.
Od 1980 r. Janusz Heller był instruktorem, a później również Zastępcą Komendanta Szczepu Drużyn Starszoharcerskich "Poznańskiej Czarnej 13", drużyny, która w 2019 r. obchodziła 100.lecie istnienia. Był komendantem i instruktorem kilkunastu obozów harcerskich, obozów stałych i wędrownych, zimowisk. W latach 1986 i 1991 współorganizował ogólnopolskie wystawy filatelistyczne o tematyce harcerskiej i skautowej.
Rok 1985 to początek działalności Janusza Hellera w Klubie Osiedlowym "Krąg" Spółdzielni Mieszkaniowej "Grunwald". Z jego inicjatywy od 1987 r. powstały m.in. Dni Łazarza - największe i najstarsze święto dzielnicowe w Poznaniu, integrujące lokalną społeczność i pokazujące osiągnięcia łazarskich placówek oświatowych i kulturalnych. Inicjator i organizator jubileuszowych rocznicowych obchodów wyborów 4 czerwca 1989 r., inicjator i Przewodniczący Kapituły tytułu "Człowiek Roku Łazarza". Organizator (wraz z Generatorem Malta) Ogrodu Społecznościowego Łazarz - najdłużej działającego ogrodu społecznościowego w Poznaniu, miejsca sąsiedzkich spotkań i jednocześnie domu kultury na świeżym powietrzu, gdzie wspólne sadzenie i pielęgnacja roślin oraz działania artystyczne i warsztatowe integrują społeczność lokalną i pozwalają być bliżej natury. Janusz Heller działał również w Towarzystwie Przyjaciół Dzieci i w Fundacji na rzecz Dzieci Specjalnej Troski "Promyk Słońca".
Za swoje działania i zasługi został uhonorowany licznymi nagrodami i odznaczeniami, między innymi: w 1997 r. otrzymał tytuł Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego, w 2002 roku otrzymał tytuł "Przyjaciela Łazarza", a w 2003 roku został "Człowiekiem Roku Łazarza". W 2004 roku przyznano mu tytuł Zasłużony Działacz Kultury, w 2018 r. otrzymał Odznakę Honorową "Działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych", w 2022 roku otrzymał Złotą Odznakę Spółdzielczości Polskiej - wyróżnienie Krajowej Rady Spółdzielczej. W 2013 roku otrzymał srebrny Medal "Labor Omnia Vincit" Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego za krzewienie idei pracy organicznej. W 2014 r. został odznaczony Medalem Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego dla Kultury Polskiej. W 2022 r. Janusz Heller został uhonorowany Medalem Senatu Rzeczypospolitej Polskiej.
IWONA JABŁOŃSKA
Urodziła się w Tarnowskich Górach, a swoją karierę koszykarską rozpoczęła 1969 r. w klubie KS POLONIA Bytom, gdzie została powołana do Kadry Województwa Śląska. W 1976 r. wraz ze swoją drużyną zdobyła 5 miejsce na pierwszych tego rodzaju Mistrzostwach Europy U-16 (do lat 16) w Szczecinie w koszykówce kobiet.
Z poznańskimi klubami sportowymi TS OLIMPIA Poznań oraz AZS Poznań nawiązała współpracę podczas studiów na Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu, które ukończyła uzyskując tytuł magistra sportu i trenera II klasy koszykówki. W latach
1985-1986 powołana została do Reprezentacji Polski Seniorek. W 1989 r. wstąpiła do POSTAS Sopron/Węgry, wraz z którym zdobyła awans do Ekstraklasy Węgierskiej.
Jako trenerka rozpoczęła swoją pracę z załogą TS OLIMPIA Poznań w 1993 r. Zawodniczki Olimpii pod jej przewodnictwem stanęły na podium Mistrzostw Polski 3 razy w tym dwukrotnie zdobywając tytuły mistrzowskie. W 2002 r. podopiecznym Iwony Jabłońskiej udało się wywalczyć awans do Ekstraklasy Kobiet.
W sierpniu 2002 r. Iwona Jabłońska wraz z mężem Andrzejem utworzyła Międzyszkolny Uczniowski Klub Sportowy w Poznaniu. Wówczas, jako trenerka Muksiarek pomogła swoim zawodniczkom 11 razy stanąć na podium Mistrzostw Polski, w tym 9 razy na pierwszym miejscu. Jako trenerka I klasy w 2005 r. za swoje zasługi została wyróżniona tytułem Trener Roku Wielkopolski. W swojej karierze trenerskiej wraz z prowadzonymi zespołami uzyskała także 3 razy awans do Ekstraklasy kobiet, co stanowiło ogromny sukces dla całego klubu. Od 2016 r. Iwona Jabłońska jest Prezesem Zarządu MUKS Poznań, wśród jego wychowanek nie brakuje byłych i obecnych reprezentantek Polski, które godnie reprezentują miasto Poznań na terenie Polski jak i na arenie międzynarodowej.
Iwona Jabłońska jest wyjątkowym przykładem osoby, która całe swoje życie poświęciła na rozwój, trenowanie oraz kształtowanie zdolnej młodzieży. Dzięki jej wysiłkom miasto Poznań jest godnie reprezentowane w całym kraju oraz poza jego granicami.
LECH KONOPIŃSKI
Urodził się 16 marca 1931 r. w Poznaniu. Szkołę powszechną rozpoczął w 1938 r. w Poznaniu. Po wybuchu II wojny światowej został wraz z rodzicami i bratem wysiedlony do Warszawy, gdzie przebywał i uczył się na tajnych kompletach do 1944 r. W trakcie powstania warszawskiego (w którym stracił ojca), wywieziono go z matką i bratem na roboty przymusowe do Niemiec. Po zakończeniu wojny powrócił do Poznania i kontynuował naukę w I Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Karola Marcinkowskiego; w 1950 r. zdał maturę, a następnie studiował na Wydziale Handlowym Wyższej Szkoły Ekonomicznej. Debiutował w 1954 roku na łamach tygodnika "Szpilki" jako satyryk. Pierwszy tom wierszy "Akcje i reakcje" wydał w 1960 r. z ilustracjami Jacka Fedorowicza. W latach 1957-1960 był redaktorem tygodnika satyrycznego "Kaktus", a w okresie 1960-1965 redaktorem "Gazety Poznańskiej".
W latach 1965-1973 był pracownikiem naukowym Instytutu Przemysłu Włókien Łykowych w Poznaniu. Ogłosił ponad 20 prac naukowych. Równocześnie zajmował się działalnością literacką. Ogółem wydał ponad 70 książek również dla dzieci w ogólnym nakładzie 5 milionów egzemplarzy. Napisał ok. 600 tekstów piosenek dla czołowych polskich wokalistów, między innymi dla: Anny Jantar, Krzysztofa Krawczyka, Eleni, Piotra Kuźniaka, Jerzego Grunwalda, piosenek, które śpiewała i śpiewa cała Polska, np.: "Co ja w tobie widziałam", "Najtrudniejszy pierwszy krok", "Za każdy uśmiech twój", "Za wszystkie noce", "Poniesie nas wiatr", "To, co dał nam świat", "Szła noc", "Miłość jak wino". Jest także twórcą ponad 50 piosenek dla regionalnych kapel: "Zza Winkla", "Plewiszczoki", "Junki z Buku" i "Mechaniczna Pyra".
Lech Konopiński współpracował z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, uczestniczył w międzynarodowych konferencjach naukowych Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, wygłaszając referaty na temat związków z Wielkopolską Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego.
Od 1964 r. był członkiem Związku Polskich Autorów i Kompozytorów ZAKR, kilkakrotnym członkiem jego władz naczelnych i przewodniczącym Oddziału Poznańskiego. W tym okresie wspólnie z dyrektorem MGOK w Kostrzynie Wielkopolskim stworzył i współorganizował 30 "Biesiad Humorystów". W imprezach tych uczestniczyła cała czołówka autorów i artystów polskiej estrady.
W Związku Literatów Polskich pełnił rozmaite funkcje: był członkiem Głównego Sądu Koleżeńskiego, wiceprzewodniczącym Zarządu Oddziału, przewodniczącym a także członkiem Komisji Rewizyjnej. Przez kilkadziesiąt lat był członkiem Komisji Kwalifikacyjnej przy Zarządzie Głównym ZLP.
Książki Lecha Konopińskiego przekładane były na języki obce, w tym na niemiecki, rosyjski, japoński i wietnamski. Sam przełożył na język polski książki niemieckich autorów klasycznych bajek dziecięcych - Wilhelma Buscha i Heinricha Hoffmanna. Napisał kilka sztuk teatralnych, głównie dla dzieci, między innymi: "Figliki w takt muzyki", "Tajemnicze znaki", "Lisek urwisek".
Lech Konopiński otrzymał wiele nagród literackich, m.in. w 1971 r. Złotą Księgę za "Rajskie jabłuszka" w plebiscycie czytelniczym "Wybieramy najpopularniejszą książkę pisarza środowiska poznańskiego", a także nagrody Ministerstwa Kultury i Sztuki - głównie za teksty piosenek. Za wiersz pt. "Druh Ogórek" odebrał nagrodę z rąk samego Jana Brzechwy. Otrzymał także w 1977r. Złoty Krzyż Zasługi, w 1980 r. brązową odznakę "Za Zasługi dla Polskiej Filatelistyki", w 1982 r. tytuł "Zasłużony Działacz Kultury", w 1985 roku Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, w 2003 roku przyznano mu Order Uśmiechu, a w 2010 r. otrzymał srebrny medal "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis". Twórczość Lecha Konopińskiego została również doceniona poza granicami naszego kraju, w 2012 r. Zarząd Badań Międzynarodowych Amerykańskiego Instytutu Biograficznego (The American Biographical Institute Board of International Research) nadał Lechowi Konopińskiemu tytuł Człowieka Roku (Man of The Year 2012) za wybitne osiągnięcia i sukcesy na polu literatury wraz z zaszczytem "Wielkiej Pochwały". W tym samym roku International Biographical Centre w Cambridge wyróżnił go spośród 100 osobowości świata (Top 100 Professionals 2012). Rok później uzyskał godność Wybitnej Osobowości Pracy Organicznej wraz ze statuetką Złotego Hipolita, a w 2019 r. otrzymał medal "W Służbie Bogu i Ojczyźnie" nadany przez biskupa polowego WP Józefa Guzdka.
URSZULA SIPIŃSKA
polska piosenkarka, kompozytorka, pianistka, architektka wnętrz, pisarka oraz publicystka. Urodziła się i dorastała na poznańskiej Wildzie. Ukończyła klasę fortepianu w Wielkopolskim Studium Muzycznym oraz liceum im. Klaudyny Potockiej w Poznaniu. W 1972 roku została absolwentką Wydziału Architektury Wnętrz Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu, uzyskując dyplom magistra sztuk pięknych z wynikiem bardzo dobrym.
Muzyczną działalność rozpoczęła już w okresie licealnym, zakładając wraz z ośmioma koleżankami ze szkoły zespół wokalny "Ośmiornice". W 1965 roku została wysłana przez uczelnię na Festiwal Piosenki Studenckiej w Krakowie, gdzie wywalczyła trzecie miejsce. Jej występ oglądali m.in. Agnieszka Osiecka oraz Wojciech Młynarski. To właśnie za ich sprawą rok później wystąpiła po raz pierwszy na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu.
W latach 1965-1967 współpracowała ze Studenckim Teatrem "Nurt" w Poznaniu. W 1967 r. wystąpiła na 5. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu z utworem "Zapomniałam", którego była współkompozytorką. Wydarzenie to zaowocowało wieloma propozycjami występów na polskich oraz zagranicznych festiwalach. W 1968 roku piosenką "Po ten kwiat czerwony" wygrała konkurs Sopot Festival 1968.
Niezwykły talent Urszuli Sipińskiej został doceniony przez czytelników czasopisma "Kurier Polski", którzy uhonorowali ją dwukrotnie tytułem srebrny "Gwóźdź sezonu" w latach 1969 i 1973 oraz tytułem złoty "Gwóźdź sezonu" w 1972 r.
W 1970 roku Urszula Sipińska została wyróżniona na Festiwalu Piosenki Atlantyckiej na Teneryfie i Międzynarodowym Festiwalu Coupe d'Europe Musicale w Bernie. Pierwszą płytę długogrającą zatytułowaną "Urszula Sipińska" wydała w 1971 r. W następnym roku dzięki piosence "Bright Days Will Come" zdobyła główną nagrodę i nagrodę za interpretację na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki im. Augustina Lary w Meksyku. W Polsce popularnością w tym czasie cieszył się utwór "Jaka jesteś Mario", który został nagrodzony na 10 Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Urszula Sipińska występowała także na zaproszenie Międzynarodowych Targów Płyt i Wydawnictw Muzycznych MIDEM w Cannes uznawanych za wiodące międzynarodowe spotkania branży muzycznej. W tym czasie zdobyła również nagrodę główną na "World Popular Song Festival" w Tokio. W 1975 roku za utwór "Wołaniem wołam cię" otrzymała trzecią nagrodę w Palma de Mallorca. W tym roku uzyskała również nagrodę publiczności na 13 Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. W 1979 roku zajęła drugie miejsce na Międzynarodowym Festiwalu w Portoryko, na którym reprezentowała Polskę z utworem "Pamiętam nas". Zasiadała także w jury 25 Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Po oficjalnym zakończeniu działalności artystycznej, środowiska muzyczne w podziękowaniu za całokształt jej działalności wręczyły jej w 1989 roku Złotą Płytę.
Po oficjalnym zakończeniu kariery estradowej Urszula Sipińska powróciła do swojej drugiej pasji jaką jest architektura. W tym celu założyła w 1991 roku studio projektowe "U.S. Style" w Poznaniu oraz w 2000 roku Studio Wyposażenia Wnętrz w Poznaniu. Talent architektoniczny Urszuli Sipińskiej możemy obserwować w postaci ponad 50 realizacji. Są wśród nich tak znaczące projekty jak: wnętrza Collegium Polonicum w Słubicach, które stanowi wspólną jednostkę naukową Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz Uniwersytetu Europejskiego Viadrina we Frankfurcie nad Odrą oraz Centrum Prasowe Międzynarodowych Targów Poznańskich, supermarkety w Koszalinie i Kołobrzegu, banki, budynek ,,Polmosu" w Łodzi, hotele i wiele innych. Urszula Sipińska zaangażowana była również z projekt scenografii do wystawianej na 100-lecie istnienia Teatru Słowackiego w Krakowie sztuki ,,Farsa z ograniczoną odpowiedzialnością''. W 1991 roku została członkiem założycielem "Światowej Fundacji Kobiet Sukcesu" ("The World Fundation of Successful Women") przy IBC w Cambridge w Anglii.
Wszechstronna działalność Urszuli Sipińskiej obejmuje także publikację tekstów, między innymi cykl wywiadów pt. "Rozmowy przyjacielskie" oraz cykl szkiców autobiograficznych pt. "Bez makijażu" publikowanych w "Gazecie Poznańskiej"oraz felietony dla tygodnika "Wprost". Urszula Sipińska wydała także dwie autobiograficzne książki. W 2005 roku pt. "Hodowcy lalek", a w 2010 roku pt. "Gdybym była aniołem. Historie prawdziwe, dziwne, śmieszne."
Urszula Sipińska jest doskonałym przykładem, wybitnej poznanianki, która dzięki swoim talentom, i aktywnej działalności, prowadzącym do licznych osiągnięć zarówno na niwie działalności artystycznej jak i architektonicznej, stanowi żywą wizytówkę miasta Poznania jak i całego kraju, godnie reprezentując Poznań zarówno na arenie krajowej jak i międzynarodowej.
FUNDACJA REDEMTORIS MISSIO
powstała z inicjatywy osób związanych z Uniwersytetem Medycznym im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu w 1992 r. Założycielami Fundacji byli: prof. Zbigniew Pawłowski, ówczesny kierownik Kliniki Chorób Pasożytniczych i Tropikalnych UMP, ks. dr Ambroży Andrzejak - misjolog, oraz dr Norbert Rehlis. Inspiracją do stworzenia Fundacji była działalność Wandy Marii Błeńskiej - poznanianki, lekarki, podporucznika AK, misjonarki oraz światowej sławy specjalistki w dziedzinie leczenia trądu. W 1993 r. Wanda Błeńska powróciła do Polski i osiedliła się w Poznaniu, gdzie została członkiem Rady Fundacji Pomocy Humanitarnej Redemptoris Missio.
Fundacja swoją nazwę zawdzięcza Encyklice "Redemptoris Missio" papieża Jana Pawła II "O Stałej Aktualności Posłania Misyjnego", zgodnie z którą realizuje swoją misję. Od 1997 r. Fundacja zrzeszona jest w Medicus Mundi International - międzynarodowej sieci organizacji humanitarnych współpracujących ze sobą w dziedzinie opieki zdrowotnej na świecie, współpracującej ze Światową Organizacją Zdrowia (WHO). Obecnie Fundacja Pomocy Humanitarnej Redemptoris Missio jest jedną z największych polskich organizacji pozarządowych świadczących pomoc humanitarną w krajach rozwijających się. Od czasu powstania objęła swoją działalnością misyjne szpitale, przychodnie oraz punkty medyczne w 50 krajach świata m.in. Tanzanii, Kamerunie, Zambii, Etiopii, Ugandzie, Kenii, Czadzie, Indiach, Gwatemali, Boliwii, na Madagaskarze, Jamajce, w Papui Nowej Gwinei, Białorusi, Kazachstanie.
Aktywność Fundacji opiera się przede wszystkim na niesieniu specjalistycznej pomocy medycznej poprzez organizowanie wyjazdów personelu medycznego: lekarzy wielu specjalizacji, pielęgniarek oraz położnych. Działają oni w ramach takich projektów jak: "Dentysta w Afryce", "Kardiolog w Afryce", "Oczy Afryki", "Położna w Afryce", "Protetyk słuchu w Afryce". Wolontariusze działający w imieniu Fundacji diagnozują i leczą pacjentów wszędzie tam, gdzie nie ma dostępu do osiągnięć nowoczesnej medycyny.
W ramach swojej misji Fundacja organizuje także wysyłkę sprzętu medycznego i środków opatrunkowych kierowaną do przychodni i szpitali. Za sprawą Fundacji oraz prowadzonego przez nią projektu "Opatrunek na ratunek" podopieczni placówek misyjnych mogą liczyć na profesjonalną opiekę z wykorzystaniem odpowiedniego sprzętu diagnostycznego i terapeutycznego.
Działania wolontariuszy zrzeszonych przez Redemptoris Missio obejmują także budowę oraz modernizację infrastruktury medycznej. Z pomocą Fundacji powstają przychodnie, ośrodki zdrowia i domy opieki. Dowodem wytężonej działalności Fundacji jest m. in. Dom z Marzeń w Kenii zajmujący się pomocą dzieciom z rodzin dysfunkcyjnych, czy przychodnie zdrowia w Beafasy (Madagasakr) i Kiabakari (Tanzania).
Fundacja Redemptoris Missio każdego dnia podejmuje działania mające na celu edukację. Prowadzone szkolenia obejmują zarówno wolontariuszy, którzy w dalszej perspektywie przygotowują personel afrykańskich ośrodków zdrowia, ale również szereg działań na terenie całej Polski. Organizacja konferencji, prelekcji, warsztatów oraz publikacji ma na celu uwrażliwienie polskiej młodzieży szkolnej i akademickiej na ludzką krzywdę i problemy krajów południa. Szeroki zakres inicjatyw edukacyjnych Fundacji obejmuje również wspieranie nauki wśród dzieci z Kamerunu i Republiki Środkowej Afryki w ramach projektu "adopcja szkoły", który stanowi jeden ze sposobów zwalczania biedy i zacofania ekonomicznego. Projekt ten ma za zadanie zapewnienie wykształcenia najmłodszym.
Istotne znaczenie w działaniach Fundacji ma propagowanie wartości głoszonych przez Fundację oraz zbieranie środków na finasowanie zaplanowanej pomocy. Przejawia się ono w licznych wystąpieniach w mediach oraz w organizowanych już od prawie 3 dekad koncertach charytatywnych w Auli UAM dla mieszkańców Miasta Poznania. Na koncertach tych wręczane są corocznie medale "Tym, którzy czynią dobro" dla osób i instytucji zasłużonych w pomoc ludności najbiedniejszych krajów świata.
Fundacja Redemptoris Missio to wyjątkowa organizacja, która nie istniałaby bez wielu wspaniałych wolontariuszy i darczyńców, którym przyświeca wspólny cel, jakim jest pomaganie chorym w miejscach, o których świat wolałby zapomnieć oraz realne wsparcie misjonarzy, którzy ratują ich życie. Działalność Fundacji Pomocy Humanitarnej Redemptoris Missio to świadectwo poświęcenia na rzecz potrzebujących, a jej osiągnięcia stanowią chlubę dla Miasta Poznania, z którego się wywodzi i w którym ma siedzibę. Za sprawą wspaniałej działalności wolontariuszy o Poznaniu, jako mieście, z którym Fundacja związana jest od samego powstania, słyszeli wszyscy ci, do których dotarła pomoc świadczona przez Fundację.