2021
Hieronim Kowalski
Urodził się 1 maja 1933 r. we Włocławku. Podczas II wojny światowej stracił najbliższych i trafił pod opiekę rodziny, której głową był dowódca oddziału Batalionów Chłopskich. Chłopca posyłano z meldunkami jako łącznika. W styczniu 1945 r. został ranny, a po trzech miesiącach leczenia przeniesiono go do 6. Batalionu Pontonowo-Mostowego, z którym dotarł do Berlina. Otrzymał pseudonim "Franek". W uznaniu zasług nadano mu stopień kaprala. Po wojnie odznaczony Orderem Virtuti Militari.
W 1946 r. jego batalion przeniesiono do Modlina, gdzie stacjonował 1. Pułk Lotnictwa Myśliwskiego. W 1950 r. odbył szkolenie szybowcowe w Malborku, a następnie kurs samolotowy w Aeroklubie Warszawskim.
Po maturze przyjęty został do Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Radomiu. W 1956 r. w stopniu podporucznika pilota powrócił do macierzystego 1. Pułku, który przeniesiono do Mińska Mazowieckiego. Rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. W 1961 r. znalazł się w gronie pilotów szkolonych na samolotach naddźwiękowych MiG-21. Miały one trafić do 62. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Poznaniu, więc "Franek" wraz z rodziną na stałe przeniósł się do Wielkopolski.
Po awansie na stopień kapitana rozpoczął szkolenie teoretyczne i loty kontrolne na MiG-ach-21. Następnie szkolił innych kandydatów na pilotów, m.in. Mirosława Hermaszewskiego, pierwszego i jedynego Polaka, który odbył lot w kosmos. W 1967 r. Hieronim Kowalski dołączył do Aeroklubu Poznańskiego, gdzie uzyskał uprawnienia instruktora szybowcowego i samolotowego.
W 1987 r. "Franek" zakończył służbę wojskową w stopniu podpułkownika. Nie rozstał się jednak z lotnictwem. Rozpoczął pracę instruktora w Aeroklubie Poznańskim. Awansował na szefa wyszkolenia, a w 1996 r. został dyrektorem Aeroklubu oraz szefem zespołu instruktorów.
Za działalność sportową przyznano mu Złotą Odznakę Szybowcową z dwoma diamentami oraz złotą odznakę Za Zasługi dla Aeroklubu Polskiego. W 2009 r. otrzymał Wyróżnienie Honorowe im. Dedala, statuetkę przyznawaną za wybitne osiągnięcia na polu teoretycznego i praktycznego szkolenia lotników.
Barbara Napieralska
Urodziła się 8 kwietnia 1955 r. w Grodzisku Wielkopolskim. Jest absolwentką Technikum Energetycznego w Poznaniu oraz Wyższej Szkoły Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa. W działalność "Solidarności" zaangażowała się w 1980 r. w poznańskiej Teletrze, gdzie redagowała podziemne pismo zakładowe "Rezonans".
Gdy wprowadzono stan wojenny 13 grudnia 1981 r. niezwłocznie przystąpiła do pomocy represjonowanym na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Była jednym z koordynatorów akcji zbierania informacji o zatrzymaniach i internowaniach. 14 grudnia sama została internowana. Początkowo przebywała w areszcie w Poznaniu. W celi spotkała Izabellę Cywińską. Następnie przeniesiono ją do ośrodka w Gołdapi, gdzie była przetrzymywana od 16 grudnia 1981 r. do 5 lipca 1982 r.
Po zwolnieniu kontynuowała działalność związkową w podziemnej "Solidarności", m.in. współpracowała z Tymczasowym Zarządem Regionu. W Teletrze była członkiem Tymczasowej Komisji Zakładowej oraz współpracowała z Tymczasowym Zarządem Regionu Wielkopolska. Nadal redagowała "Rezonans" oraz pismo "TZR Solidarność-Poznań", angażowała się w pomoc osobom represjonowanym.
Ponownie zatrzymana 5 marca 1984 r. pod zarzutem przynależności do struktur "Solidarności" oraz redakcji i kolportażu podziemnych wydawnictw. Postępowanie przeciwko Barbarze Napieralskiej umorzono 21 lipca 1984 r. na mocy amnestii, jednak po wyjściu z aresztu zwolniono ją z pracy w Teletrze. W 1988 r. Kolegium ds. wykroczeń ukarało ją za uczestnictwo w niezależnych manifestacjach. W 1990 r. rozpoczęła pracę w Zarządzie Regionu Wielkopolska, którą kontynuowała do 2018 r. W tym czasie redagowała związkowe biuletyny, pisała także teksty do pisma "Solidarność - Poznań / Solidarność Wielkopolska". W latach 2010-2014 była członkiem rady programowej "Tygodnika Solidarność".
Jest m.in. pełnomocnikiem Zarządu Regionu Wielkopolska ds. działaczy opozycji, archiwizacji i historii "Solidarności" oraz wiceprezesem poznańskiego oddziału Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej.
Elżbieta Nowicka
Urodziła się 12 września 1953 r. we Wrześni. Od 1972 r. mieszkanka Poznania, absolwentka polonistyki na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 2016 r. uzyskała tytuł profesora. Jest zatrudniona w Instytucie Filologii Polskiej UAM jako historyk literatury w Zakładzie Literatury Romantyzmu. Naukowo i dydaktycznie zajmuje się historią literatury, teatru dramatycznego i opery. Stale współpracuje z Katedrą Dramatu, Teatru i Widowisk oraz Katedrą Muzykologii UAM. W latach 2004-2012 kierowała poznańskim oddziałem Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza, organizując we współpracy z Domem Literatury Biblioteki Raczyńskich otwarte dla publiczności wykłady, odczyty, konferencje i promocje książek z udziałem historyków, historyków literatury, socjologów, pisarzy czy muzykologów z całej Polski. W tym samym czasie, z pomocą Urzędu Marszałkowskiego Województwa Wielkopolskiego oraz Urzędu Miasta Poznania, zorganizowała trzy edycje konkursu na najlepszą pracę magisterską dotyczącą historii literatury i regionalistyki. Od 2011 r. kieruje (założonym w tym samym roku) Centrum Badań nad Teatrem Muzycznym UAM, rozwijając w szczególności badania nad librettem operowym Europy oraz nad dziełem operowym jako złożoną strukturą słowno-muzyczno-teatralną.
Interdyscyplinarność badań łączy z integracją różnych środowisk naukowych w Polsce oraz współpracą z badaczami zza granicy. Jest organizatorką seminariów naukowych organizowanych we współpracy z Komisją Muzykologiczną Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W swoim dorobku ma sześć książek i kilkadziesiąt artykułów w najważniejszych czasopismach naukowych. Jeden z jej tekstów (poświęcony Bibiannie Moraczewskiej - poznańskiej pisarce, publicystce i patriotce) można było przeczytać na kartach "Kroniki Miasta Poznania". Od 2012 r. nieprzerwanie kieruje również Wydziałowym Studium Doktoranckim na Wydziale Filologii Polskiej i Klasycznej UAM.
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz
Urodziła się 14 lutego 1943 r. w Poznaniu. Studia prawnicze ukończyła w 1966 r. na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. W 1971 r. obroniła doktorat napisany pod kierunkiem profesora Zygmunta Ziembińskiego, założyciela poznańskiej szkoły teorii prawa.
W latach 1980-1981 oraz w 1983 r. jako stypendystka Fundacji im. Alexandra von Humboldta przebywała na stażach badawczych m.in. na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, na uczelniach w Salzburgu, Wiedniu, Bochum.
Stopień doktora habilitowanego nauk prawnych na podstawie rozprawy Problemy racjonalnego tworzenia prawa uzyskała w 1982 r. Rozprawa otrzymała I nagrodę w konkursie redakcji "Państwa i Prawa". W 1995 r. nadano jej tytuł profesora.
Zainteresowania naukowe prof. Sławomiry Wronkowskiej-Jaśkiewicz koncentrują się wokół problemów teorii prawa oraz polityki prawa, zasad prawa oraz ich roli w konstruowaniu i funkcjonowaniu systemu prawa, źródeł prawa, stosowania konstytucji, państwa prawa, redagowania tekstów prawnych.
Od ukończenia studiów jest związana z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza. W latach 1991-2013 kierowała Katedrą Teorii i Filozofii Prawa. Pełniła ważne funkcje, m.in. członka Senatu oraz prorektora, dwukrotnie przygotowywała statut uczelni oraz kierowała pracami Komisji Prawnej Senatu UAM. Wykładała również na Uniwersytecie Europejskim Viadrina we Frankfurcie nad Odrą oraz Podyplomowym Studium Zagadnień Legislacyjnych Uniwersytetu Warszawskiego.
Jej dorobek naukowy obejmuje ponad 80 pozycji, jest autorką lub współautorką kilkunastu książek, w tym podręczników akademickich. Została członkiem wielu towarzystw naukowych, m.in. Międzynarodowego Europejskiego Stowarzyszenia ds. Legislacji, Międzynarodowego Stowarzyszenia Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej. Pełniła także funkcję przewodniczącej Komitetu Nauk Prawnych PAN. Uczestniczyła w pracach Kapituły Poznańskiej Nagrody Literackiej.
Od 1988 r. była członkiem Rady Legislacyjnej przy Prezesie Rady Ministrów, a w 1993 r. kierowała Zespołem ekspertów ds. prawa i legislacji przy Prezesie Rady Ministrów. W latach 2010-2019 pełniła funkcję sędziego Trybunału Konstytucyjnego.
***
Rada Miasta Poznania postanowiła oddać symboliczny hołd i podziękowanie dla tych, którzy zaangażowali się w bezpośrednią walkę z pandemią COVID-19, ryzykując własnym zdrowiem i życiem - przedstawicielom zawodów medycznych: lekarzom, pielęgniarkom, ratownikom medycznym, laborantom, sanitariuszom, salowym oraz pracownikom socjalnym i wolontariuszom.
Pracownicy ochrony zdrowia znaleźli się w największym niebezpieczeństwie zarażenia się wirusem SARS-CoV-2, co było zagrożeniem nie tylko dla nich, ale także dla ich rodzin i najbliższych. Łatwo wyobrazić sobie, jak duże obciążenie psychiczne stanowić może świadomość wysoce prawdopodobnego zachorowania, utraty zdrowia lub życia - własnego i bliskich. Stres i przewlekłe zmęczenie już od ponad roku codziennie towarzyszą służbom medycznym..
Pandemia to także nowe, niezidentyfikowane problemy społeczne i socjalne lub nasilenie już istniejących. Instytucje pomocowe, ich pracownicy oraz wolontariusze w niecodziennych czasach realizowali swoje zwyczajowe zadania, takie jak dokonywanie kwalifikacji do udzielenia świadczeń, udzielanie bezpośredniej pomocy materialnej lub usługowej. Wspieranie najuboższych w warunkach zagrażających zdrowiu oraz zawodowa odpowiedzialność za inne osoby, nierzadko starsze i cierpiące na choroby somatyczne, to trudne i wyczerpujące doświadczenie. Podczas pandemii pracownicy i opiekunowie socjalni wykonują swoje powinności, wykazując się zaangażowaniem, odwagą i kreatywnością.
W czasie izolacji społecznej już zwykła rozmowa może być dla kogoś dużym wsparciem, dlatego bardzo ważną rolę w walce z pandemią odgrywają wolontariusze, osoby służące pomocą w szpitalach, ośrodkach pomocy społecznej lub we własnej okolicy, w najbliższym sąsiedztwie. To cisi bohaterowie asystujący seniorom, niepełnosprawnym lub przebywającym na kwarantannie w dokonywaniu niezbędnych zakupów, wyprowadzający na spacer psy, wspierający służby medyczne posiłkami.
Tytuł Zasłużony dla Miasta Poznania niechaj będzie dla adresatów tego wyróżnienia wyrazem wdzięczności, podziwu i szacunku za heroiczną postawę.