1997
Radio Merkury SA Regionalna Rozgłośnia Polskiego Radia
Poprzednikiem Radia Merkury było Radjo Poznańskie powstałe 24 kwietnia 1924 r., rok po radiu warszawskim. Nadajnik znajdował się wówczas na ul. Bukowskiej, a studio nadawcze w budynku Arkadii przy pl. Wolności. Szacunki mówią, że w tym czasie poznańskich audycji radiowych słuchało 100 tys. osób.
W dwudziestoleciu międzywojennym Radjo Poznańskie zasłynęło audycjami muzycznymi oraz programami prezentującymi różne państwa świata. Nowościami były gimnastyka poranna i lekcje języków obcych.
Poznańska rozgłośnia utraciła samodzielność po sześciu latach, w 1933 roku, kiedy stała się częścią Polskiego Radia S.A. w Warszawie, dla którego przygotowywała audycje. Od 3 września 1939 do 1 marca 1945 roku nie nadawała wcale. Od marca 1945 roku siedzibą radia jest zabytkowa willa przy ul. Berwińskiego.
W maju 1957 roku powstał Poznański Ośrodek Radiowo-Telewizyjny, który połączył radiostację z nowością tamtych lat - telewizją. Dopiero w 1993 ro-ku rozdzielono obie instytucje, 1 października 1993 roku powołując do życia Radio Merkury SA - Rozgłośnię Regionalną Polskiego Radia w Poznaniu. Jest ona jedną z 17 regionalnych rozgłośni Polskiego Radia.
Radio zajmuje się przede wszystkim miastem i regionem. Nie rezygnując z informacji ogólnych, szczególne miejsce przeznacza na wszystko to, co dzieje się w Poznaniu i wokół niego w polityce, kulturze, sporcie. Dziennikarze "Merkurego" dbają, by poznaniacy o sprawach swojego miasta dowiadywali się szybko, a informacja była rzetelna i ciekawa. Liczne audycje na stałe zagościły na poznańskiej antenie, a wśród nich: "Dzień dobry, Wielkopolsko", "Widziane z Poznania", "Sygnały z miasta", "Kolejorz". Mimo wielkiej antenowej konkurencji Radio Merkury pozostało dla Poznania medialnym oknem na świat.
W 70. rocznicę rozpoczęcia działalności poznańskiego radia Rada Miasta na sesji 15 kwietnia 1997 roku postanowiła przyznać rozgłośni odznaczenie Zasłużony dla Miasta Poznania.
**
MAGDALENA WARKOCZEWSKA
Najwybitniejsza znawczyni ikonografii dawnego Poznania. To jej pasja i zainteresowania naukowe. Dzięki niej miasto jest poznaniakom bliższe i lepiej znane. Publikowane przez nią liczne albumy i książki cechują się głęboką erudycją, ale są również zajmującą lekturą dla wszystkich zainteresowanych historią Poznania. Architektura, place, ulice, parki i wreszcie sami mieszkańcy niezmiennie ją fascynują, a efekty tych fascynacji służą całemu miastu.
Magdalena Warkoczewska przyjechała do Poznania z Galicji po zakończeniu II wojny światowej. Ukończyła historię sztuki na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza i tu uzyskała tytuł doktorski. Jeszcze w czasie studiów rozpoczęła pracę w Muzeum Historii Miasta Poznania - Oddziale Muzeum Narodowego, w latach 1978-92 była jego kierownikiem. Od niedawna mieszka poza Poznaniem.
Działalność badawcza Magdaleny Warkoczewskiej od początku wiązała się z dziejami Poznania, a ściślej z jego ikonografią. Pierwszą publikacją dotyczącą przedstawień miasta były Widoki starego Poznania. Źródła ikonograficzne do zabudowy miasta z wieków XVII-XIX (1960), następnie ukazały się: Poznań na starej fotografii (1967), Dawny Poznań. Widoki i fotografie miasta z lat 1618-1939 (1975), Zbiory PTPN w Muzeum Narodowym w Poznaniu (1982), Malarstwo i grafika epoki romantyzmu w Wielkopolsce (1984), Kartki z podróży bliskich i dalekich. Pocztówki z przełomu XIX i XX w. w zbiorach Muzeum Historii Miasta Poznania (1993) oraz Pocztówki z widokami dawnego Poznania. Katalog zbiorów MNP (1995). Najnowszą jej książką jest piękny album wydany w 2000 roku w serii Biblioteka Kroniki Miasta Poznania Pejzaż miasta. Poznań w malarstwie i grafice. Większość tytułów szybko zniknęła z księgarń, kilka miało więcej niż jedno wydanie.
Była też Magdalena Warkoczewska autorką znaczących i dobrze przyjętych wystaw. Do największych zaliczyć należy Romantyków i pozytywistów z 1975 roku, Posnania elegans Poloniae civitas - Poznań piękne miasto w Polsce z 1985 roku i Pozdrów Wuja, pisuj częściej do mnie! Pocztówki z widokami dawnego Poznania 1898-1939 z 1995 roku.
Poza pracą naukową pełniła funkcję wiceprezesa Towarzystwa Miłośników Miasta Poznania, 17 lat była członkiem Kolegium Redakcyjnego "Kroniki Miasta Poznania".
20 maja 1997 roku radni miejscy postanowili przyznać Magdalenie Warkoczewskiej odznaczenie Zasłużony dla Miasta Poznania.
**
JANUSZ PAJEWSKI
Wybitny historyk, członek Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, autor licznych publikacji naukowych, nauczyciel akademicki, ponad 40 lat profesor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu i jego doctor honoris causa.
Urodził się 5 maja 1907 roku w Warszawie, zmarł 10 grudnia 2003 roku w Poznaniu. Uczył się w warszawskim liceum, a następnie podjął studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Doktorat obronił w 1929 roku, pisząc pracę o stosunkach polsko-węgierskich w 1. połowie XVI wieku. Habilitował się cztery lata później na podstawie rozprawy Węgierska polityka polska w XVI wieku. Po zakończeniu II wojny światowej, w 1946 roku przyjechał do Poznania, gdzie na Uniwersytecie Poznańskim objął Katedrę Historii Powszechnej Nowożytnej. Od 1959 aż do 2002 roku był profesorem zwyczajnym związanym z UAM.
Naukowe zainteresowania prof. Pajewskiego to zwłaszcza problematyka imperializmu niemieckiego, I wojna światowa, geneza i znaczenie II Rzeczypospolitej. Do jego znaczniejszych publikacji należą: Niemcy w czasach nowożytnych 1517-1938 (1947), Mitteleuropa. Studia z dziejów imperializmu niemieckiego w dobie I wojny światowej (1959), Pierwsza wojna światowa 1914-1918 (1991), Budowa II Rzeczypospolitej 1918-1926 (1995) i Historia powszechna 1871-1918 (podręcznik akademicki dziesięciokrotnie wznawiany).
Profesor Pajewski był członkiem PTPN, w latach 1957-67 członkiem Polsko-Niemieckiej Komisji Historycznej, od 1971 roku uczestniczył w pracach Komitetu Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk, przez cztery lata (1973-76) piastował stanowisko wiceprezesa Association Européen d'Histoire Contemporaine. Był wykładowcą na polskich i zagranicznych uczelniach wyższych, m.in. w Tuluzie, Strasburgu, Paryżu, Poitiers, Wiedniu, Berlinie, Lipsku i Rostocku. Wyróżniony doktoratami honoris causa Uniwersytetu w Strasburgu w 1976 roku i Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu rok później. Członek Polskiej Akademii Umiejętności od 1991 roku. Wypromował ponad 50 doktorów. Odznaczony Krzyżem Komandorskim i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski oraz papieskim Orderem Rycerskim św. Sylwestra.
Często wypowiadał się w Polskim Radiu i Telewizji na tematy historyczne. Związany z poznańskimi zakonami salezjanów i dominikanów. Dzięki rozległym kontaktom naukowym we Francji sprowadzał na Uniwersytet im. A. Mickiewicza naukowców historyków.
Uchwałą Rady Miasta Poznania z 20 maja 1997 roku wyróżniony odznaczeniem Zasłużony dla Miasta Poznania.
**
NICOLE I PAUL GUERRIER
Małżeństwo z Lyonu, które w 1980 roku wraz z zaprzyjaźnionymi osobami utworzyło Association Saint Jean-Poznań. Stowarzyszenie powołano w celu nawiązania kontaktów między kościołami katedralnymi obu miast, wkrótce jednak charytatywna działalność organizacji objęła liczne poznańskie parafie, a od 1981 roku także placówki służby zdrowia.
Największy nacisk Association Saint Jean-Poznań kładło na pomoc medyczną dla mieszkańców Poznania. Przez kilkanaście lat do poznańskich szpitali, poradni i aptek, które zajmowały się dystrybucją leków przekazywanych z darów, przesłano z Lyonu 26 transportów lekarstw i sprzętu medycznego w ponad 2 tys. kartonów (zajęłyby 240 m3!). Transporty przygotowywano z wielką starannością, wszystkie przesyłki zawierały zawsze to, co było poznańskim lecznicom najbardziej potrzebne, a nie było to w tamtych czasach regułą. Pozyskiwanie we Francji darów od firm farmaceutycznych i aptek, ich sortowanie, pakowanie, przygotowywanie koniecznej dokumentacji, w końcu samo przywiezienie medykamentów do Poznania wymagało od państwa Guerrier i ich przyjaciół ze stowarzyszenia wielkiego zaangażowania i poświęcenia. Efektów ich pracy doświadczali chorzy. Dodatkowo organizowano wakacyjne wyjazdy poznańskiej młodzieży studenckiej i licealnej do Francji oraz staże medyczne polskich lekarzy we francuskich placówkach medycznych.
To, co robili członkowie stowarzyszenia, było w swym charakterze bardzo poznańskie - pracowali wytrwale, starannie i efektywnie. Pod wnioskiem o odznaczenie skierowanym do Komisji Zdrowia Rady Miasta podpisało się aż 14 poznańskich placówek służby zdrowia, poparły go także poznańskie parafie. Radni miejscy na sesji 20 maja 1997 roku przyznali Nicole i Paulowi Guerrier odznaczenie Zasłużony dla Miasta Poznania "w podziękowaniu za bezinteresowną pomoc medyczną i humanitarną mieszkańcom Poznania w trudnym okresie po roku 1981".