2010
JAN GÓRSKI
Urodził się 15 kwietnia 1922 roku w Jagninie. Po ukończeniu podchorążówki działał w Komendzie Oddziału Opatów. W roku 1943 roku przeżył własną śmierć , cudem ocalony z rozstrzelania. Po wojnie przyjechał do Poznania i rozpoczął studia w Akademii Handlowej. Zorganizował Akademicki Legion Pracy, którego członkowie m.in. odgruzowali miasto. Zimą 1950 roku został ponownie aresztowany i skazany na śmierć w więzieniu stalinowskim. Wyrok zamieniono na dożywocie. Z więzienia wyszedł po 7 latach. W wolnej Polsce Sąd Karny uniewinnił Górskiego z fałszywych zarzutów. Po ukończeniu studiów medycznych jako pulmonolog pracował w różnych rejonach Polski, by w końcu osiąść w Poznaniu. Wierny ideałom Armii Krajowej, jest współtwórcą Oddziału Wielkopolskiego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej (1989), a od roku 2002 stoi na jego czele. Był inicjatorem zakładania w szkołach Klubów Przyjaciół AK. Współpracuje z Instytutem Pamięci Narodowej i związanym z nim Klubem Historycznymi im. "Grota" Roweckiego w Poznaniu. Jest niestrudzonym propagatorem idei patriotycznych, bierze udział w licznych spotkaniach i sesjach, znany ze swoich pogadanek w wielu szkołach, których zaproszeń nigdy nie odrzuca. Wszędzie przypomina, szczególnie młodzieży, o roli myślenia patriotycznego, o nieupraszczaniu historii, o znaczeniu ideałów w czasach niewoli i w czasach demokracji. Dzięki jego działaniom stanął w Poznaniu 26 września 2007 roku pomnik Polskiego Państwa Podziemnego i AK u zbiegu al. Niepodległości i ul. Wieniawskiego. Za swój największy sukces sam uznaje zburzenie pomnika generała K. Świerczewskiego przy ul. Grochowskiej w 8 czerwca 2009 roku. Starania o usunięcie pomnika zajęły pułkownikowi kilka lat. Marzeniem Górskiego jest, wyrażona między innymi w związku z obchodami swoich 90. urodzin, chęć odsłonięcia w Poznaniu pomnika Żołnierzy Wyklętych.
Pułkownika odznaczono: Krzyżem Walecznych (1944); Medalem Wojska Polskiego (1948); Krzyżem Armii Krajowej (1977); Krzyżem Partyzanckim (1986); Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1998, 2000); Złotym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci i Męczeństwa (2009); Odznaka Honorowa "Zasłużony dla Województwa Wielkopolskiego (2009)
Na sesji LXXIII w dniu 8 czerwca 2010 roku Rada Miasta Poznania uhonorowała go za zasługi dla zdobycia niepodległości i wielki wkład w wychowanie patriotyczne tytułem Zasłużony dla Miasta Poznania.
**
PIOTR FRYDRYSZEK
W latach 1964-1970 studiował w Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza filologię polską, po niej skończył podyplomowe studia dziennikarskie i menedżerskie. Przez trzy lata był aktorem awangardowego "Teatru Ósmego Dnia". Pracę w Polskim Radiu w Poznaniu rozpoczął w roku 1970. Wola współpracowników sprawiła, że w 1981 roku objął w redakcji stanowisko zastępcy redaktora naczelnego. W skomplikowanych latach 80. po wprowadzeniu stanu wojennego zweryfikowano go negatywnie; w efekcie pracował jako bibliotekarz i dokumentalista. W tym czasie tworzy środowisko opozycyjne, które wypracowało kształt Komitetu Porozumiewawczego Środowisk Twórczych i Naukowych w Poznaniu. Współpracuje z Radiem "S", za co w roku 1985 otrzymał nagrodę Niezależnych Stowarzyszeń Pisarzy Polskich i Nagrodę Fundacji Popierania Niezależnej Kultury Polskiej POLCUL (1990). W latach 1988-89 był korespondentem BBC. W 1990 roku został redaktorem naczelnym Radia Merkury, jednej z liczących się stacji radiowych w wolnej Polsce ("Merkurego", jak mówi się w Poznaniu potocznie, wyróżniono w 1997 tytułem Zasłużony dla Miasta Poznania). Jako jedyna rozgłośnia regionalna "Merkury" miał przez 20 lat ten sam skład zarządu z wywodzącym się z opozycji demokratycznej Frydryszkiem. W końcu czerwca 2010 roku Rada Nadzorcza postanowiła zastąpić go ze względów politycznych dziennikarzem "Gazety Polskiej" Filipem Rdesińskim. Nowego szefa rozgłośni odwołała już w październiku 2010 roku Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji. Poza pracą dziennikarską od 2008 roku jest prezesem Stowarzyszenia Serce dla Serc przy I Klinice Kardiologicznej, od 1997 przewodniczy Radzie Fundacji Chóru Stuligrosza, od 2006 działa w Fundacji Hospicjum Domowe. W czerwcu 2010 roku został wyróżniony przez oddział poznański Fundacji Kultury Polskiej w uznaniu zasług w budowaniu społeczeństwa obywatelskiego w dziedzinie kultury. W tym samym roku wręczono redaktorowi "Złoty mikrofon" za "wybitne osiągnięcia twórcze i organizacyjne". W lutym 2011 roku wybrany został przewodniczącym Rady Nadzorczej Radia Merkury S.A. To jedna z tych osób w naszych mediach, której wierzą i darzą sympatią tak dziennikarze, jak i słuchacze. Radio "Merkury" wiązano zawsze z jego osobą, tworzącą i utrzymującą poziom tej rozgłośni. Jak napisano przy okazji nadania rozgłośni tytułu Zasłużony dla Miasta Poznania (1997): "Mimo wielkiej antenowej konkurencji Radio Merkury pozostało dla Poznania medialnym oknem na świat".
Poznańscy radni uhonorowali Piotra Frydryszka tytułem Zasłużony dla Miasta Poznania, podejmując stosowną uchwałę na sesji LXIII z 8 czerwca 2010 roku.
**
JAN BOGUSŁAW NOWOWIEJSKI
Urodził się 24 czerwca 1933 roku w Piątkowie, obecnie jednej z północnych dzielnic Poznania. Jest najmłodszym dzieckiem kompozytora, pianisty, organisty, dyrygenta Feliksa Nowowiejskiego. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną. Przez wiele lat nauczał w wielkopolskich szkołach muzycznych, a także w Studium Nauczycielskim w Poznaniu i Szamotułach. Koncertował w Polsce i zagranicą jako pianista i organista. W czasie występów propagował muzykę polską, grając wielokrotnie utwory swojego ojca. Miał w swoim repertuarze także muzykę węgierską, za której upowszechnianie otrzymał dyplom Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Węgierskiej. W roku 1996 został Honorowym Prezesem utworzonego w Poznaniu Towarzystwa im. Feliksa Nowowiejskiego. Jego zadaniem jest gromadzenie wszelkich pamiątek po kompozytorze (wydawnictwa, rękopisy, dzieła sztuki, nagrania itp.) i upowszechnianie wiedzy o jego życiu i twórczości. Nawiązując do tradycji międzywojennej i tuż powojennej, w domu, w którym żył i pracował Feliks Nowowiejski w latach 1929- 1939 i w którym zmarł w styczniu 1946 roku, otwarto 7 lutego 2008 Salon Muzyczny - Muzeum "Willę pod Różami". Fakt ten zbiegł się ze 131. rocznicą urodzin kompozytora. Budynek przy al. Wielkopolskiej 7 został wpisany do rejestru zabytków. Po ponad 60 latach, dzięki staraniom m.in. Jana B. Nowowiejskiego w miejscu tym ponownie odbywają się koncerty, prelekcje, lekcje muzealne, warsztaty muzyczne, otwiera się wystawy czasowe. Szczególną uwagę poświęca się w tym muzycznym miejscu występom młodych i najmłodszych talentów uczących się muzyki w poznańskich szkołach i uczelniach. Cykle "Salon Młodych Talentów", "Wieczory wokalne u Pana Feliksa", "Wieczory akademickie", "Muzyczne zabawy Mistrza Feliksa", "Talenty warte Poznania" wpisały się w kulturalny kalendarz miasta. Co pewien czas koncertuje tu także Jan B. Nowowiejski. W "Willi pod Różami" zachowano pierwotny układ wnętrza, obejrzeć w nim można pamiątki po Mistrzu, cofnąć się w czasie do dwudziestolecia międzywojennego.W willi pamięta się o tamtym czasie i szczególnie o ludziach, dzieląc się tą pamięcią z wszystkimi, licznymi gośćmi. Upowszechnianie wiedzy o Feliksie Nowowiejskim i jego muzyce wiąże się z propagowaniem ogólnych wartości kulturowych i estetycznych. Rok 2010 był "Rokiem Roty Feliksa Nowowiejskiego", utworu skomponowanego do słów Marii Konopnickiej, wykonanego po raz pierwszy w Krakowie w lipcu 1910 roku w 500. rocznicę bitwy grunwaldzkiej. Był utworem konkurującym z "Mazurkiem Dąbrowskiego" o miano hymnu narodowego.
J.B. Nowowiejski jest honorowym obywatelem Barczewa, w którym urodził się jego ojciec. Uznając za ważne i potrzebne działania edukacyjne i wychowawcze, ze szczególnym uwzględnieniem Feliksa Nowowiejskiego, a także za promowanie polskiej muzyki w kraju i poza jego granicami Rada Miasta Poznania uhonorowała Jana Bogusława Nowowiejskiego tytułem Zasłużony dla Miasta Poznania, przyjmując stosowną uchwałę na sesji LXXIII z 8 czerwca 2010 roku.
Jan Nowowiejski zmarł 7 sierpnia 2016 roku w wieku 83 lat.
**
ks. TADEUSZ MAGAS
Urodził się 4 czerwca 1944 roku w Bursztynie (obecnie Ukraina). Po wojnie rodzina zamieszkała w Wąsoszu w województwie wrocławskim. Rozpoczął naukę w krotoszyńskim Technikum Przemysłu Mięsnego, od 1966 roku studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Poznaniu. Po jego ukończeniu pracował w kilku parafiach wielkopolskich. W maju 1989 roku powierzono mu budowę i organizację nowej, dużej parafii na Ratajach pw. Nawrócenia św. Pawła, której w 1990 roku został proboszczem. W tym samym czasie skończył studia podyplomowe na warszawskiej Akademii Teologii Katolickiej. Po roku 1980 zaangażował się w duszpasterstwo akademickie, które w naturalny sposób było w tym czasie schronieniem i życzliwym środowiskiem dla działaczy opozycyjnych. Zajmuje się szeroko rozumianą pomocą dla internowanych w czasie stanu wojennego i ich najbliższych. Efektem tych i podobnych działań było częste nękanie księdza przez Służbę Bezpieczeństwa. Patriotyczna postawa, odwaga, zaangażowanie w sprawy społeczne sprawiły, że został, na prośbę Zarządu Regionu Wielkopolskiej "Solidarności", mianowany przez abp. Stanisława Gądeckiego duszpasterzem ludzi pracy w Archidiecezji Poznańskiej. Był jednocześnie kapelanem Wielkopolskiego Związku Solidarności Polskich Kombatantów w Poznaniu. Brał udział w manifestacjach robotniczych w obronie miejsc pracy w Zakładach Hipolita Cegielskiego. Poza pracą duszpasterską zasiada w komisjach Izby Rzemieślniczej, która ocenia poznańskie wędliny. Jest bowiem od dawna związany z rzemieślnikami wielkopolskimi. Ich problemy są mu znane i bliskie, ciągle bowiem pamięta o swoich doświadczeniach.
Odznaczono księdza: Złotym Medalem im. Jana Kilińskiego; Brązowym Krzyżem Zasługi; Złotą Odznaką za Zasługi w Rozwoju Rzemiosła Wielkopolskiego; Tytułem Zasłużony dla NSZZ "Solidarność".
Rada Miasta Poznania uhonorowała go za szczególne zaangażowanie w duszpasterstwo na rzecz mieszkańców Poznania, zwłaszcza środowisk ludzi pracy, przed i po roku 1989, tytułem Zasłużony dla Miasta Poznania.