Witold Hulewicz
Witold Grzegorz Andrzej Hulewicz (1895-1941) - oficer oddziałów łączności i lotnictwa, kpt. Wojska Polskiego, poeta. Urodził się 26 listopada 1895 r. w Kościankach (k. Wrześni), w rodzinie ziemianina Leona i Heleny z Kaczkowskich. Do gimnazjum uczęszczał w Trzemesznie i Śremie, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości. Członek skautingu i kółka samokształceniowego Towarzystwa Tomasza Zana.
12 VIII 1914 r. został powołany do wojska niemieckiego, z przydziałem do Fortecznego Oddziału Telegraficznego w Poznaniu. Na froncie (od l V 1915) służył w dywizyjnym oddziale telegraficznym w Polsce, Belgii i Francji. 11 IX 1918 r. mianowany został ppor. Od 15 grudnia 1918 r. związany był z grupą Mieczysława Palucha. Od 6 I do 30 I 1919 r. był adiutantem Okręgu Wojskowego I w Poznaniu; objął dowództwo plutonu w kompanii telegraficznej l Baonu Telegraficznego Wielkopolskiego (30 I). 1 kwietnia objął dowództwo 4 kompanii telegraficznej przy 3 Dywizji Strzelców Wielkopolskich na froncie płd. w Jarocinie. Dekretem Komisariatu NRL nr 88 poz. 155 (z 5 V 1919) mianowany został por. (ze starszeństwem od 1 X 1915). 15 sierpnia odkomenderowany został do redakcji "Wiedzy Technicznej", skąd 15 VI 1920 r. przydzielono go jako adiutanta do Ochotniczej Eskadry Lotniczej na Ławicy w Poznaniu. Był referentem regulaminów i wyszkolenia w Sekcji Wojsk Lotniczych II Departamentu Ministerstwa Spraw Wojskowych (od 15 X). Ponownie został redaktorem w "Wiedzy Technicznej", z przydziałem do sztabu DOGen. w Poznaniu (1 II-19 X). 1 IV 1921 r. mianowany został kpt., a 19 X 1921 r. zwolniono go do rezerwy.
Rozpoczął studia polonistyczne i muzykologiczne na UP, a następnie na uniwersytecie w Wilnie, gdzie w 1925 r. uzyskał absolutorium na Wydziale Filozoficznym. Był jednym z inicjatorów i założycieli Spółki Wydawniczej "Ostoja", współwydawcą i stałym współpracownikiem dwutygodnika "Zdrój". W 1921 r. z bratem Jerzym utworzył oddział poznański Związku Zawodowego Literatów Polskich. W 1925 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie był współzałożycielem księgarni wydawniczej. Następnie podjął pracę w Polskim Radiu w Wilnie i Warszawie. Po kapitulacji Warszawy w 1939 r. był jednym z organizatorów prasy podziemnej, współzałożycielem pisma "Polska Żyje". Aresztowany przez gestapo we wrześniu, został przewieziony na Pawiak, następnie poddawany okrutnym torturom. Rozstrzelano go w Palmirach 12 czerwca 1941 r. Był odznaczony Orderem Odrodzenia Polski V kl., Medalem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi. Związek małżeński zawarł z Anna Karpińską, z którą miał córkę Agnieszkę (1922). Powtórnie ożenił się ze Stefanią Ossowską.