Poznańscy medaliści olimpijscy
Jerzy Brzęczek
(ur. 1971 r.), piłkarz, olimpijczyk z 1992 r.
Urodził się 18 marca 1971 r. w Truskolasach. Piłkę nożną zaczął uprawiać w 1982 r. w klubie "Olimpia" Truskolasy, z którego po roku przeniósł się do "Rakowa" Częstochowa. Od 1988 r. był zawodnikiem poznańskich klubów "Olimpia" (1988-1992) i "Lech" (1992-1993). W 1993 r. z "Lechem" Poznań zdobył tytuł mistrza Polski. W latach 1992-1999 w drużynie narodowej rozegrał czterdzieści dwa mecze. W 1992 r. startował na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie, na których reprezentacja Polski zdobyła srebrny medal. Wystąpił we wszystkich meczach turnieju olimpijskiego. Był kapitanem polskiej drużyny olimpijskiej. Od 1995 r. kontynuował karierę piłkarską w zespołach zagranicznych. Grając w klubie Makabi Hajfa w 2000 r. zdobył tytuł mistrza Izraela, z klubem Tirol Innsbruck dwukrotnie wywalczył mistrzostwo Austrii (2001, 2002). Karierę piłkarską zakończył w 2009 r., po czym zajął się pracą trenerską. W latach 2010-2018 był trenerem ligowych zespołów Rakowa Częstochowa, Lechii Gdańsk, GKS Katowice i Wisły Płock. Od lipca 2018 r. do stycznia 2021 r. selekcjoner piłkarskiej reprezentacji Polski.
Henryk Budziński
(1904-1983), wioślarz, olimpijczyk z 1932 r.
Urodził się 29 listopada 1904 r. w miejscowości Bobryk koło Stanisławowa, W czasie rewolucji październikowej wraz z rodziną ewakuował się w okolice Kujbyszewa, gdzie ukończył szkołę techniczną. W styczniu 1923 r. wrócił do Polski i osiedlił się w Poznaniu. Wioślarstwo zaczął uprawiać w 1926 r. w klubie KW 04 Poznań, z którym to był związany przez cały okres kariery sportowej. Był ośmiokrotnym mistrzem Polski oraz trzykrotnym medalistą mistrzostw Europy. Wraz z Janem Krenzem-Mikołajczakiem w dwójce bez sternika w 1930 r. został mistrzem Europy a w 1929 r. wicemistrzem Europy. W 1931 r. wraz z Zdzisławem Kasprzakiem, Kazimierzem Nowakowskim i J. Krenzem-Mikołajczakiem w czwórce bez sternika został wicemistrzem Europy. Zdobyty przez niego w 1930 r. tytuł mistrza Europy był pierwszym z historii polskiego wioślarstwa. Za osiągnięcie to wespół z J. Krenzem-Mikołajczakiem otrzymał "Wielką Honorową Nagrodę Sportową" Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego. Na igrzyskach olimpijskich w 1932 r. w Los Angeles wraz z J. Krenzem-Mikołajczakiem zdobył brązowy medal w dwójce bez sternika. Po zakończeniu kariery sportowej zajmował się pracą szkoleniową w wioślarstwie. We wrześniu 1939 r. walczył w stopniu sierżanta. Wzięty do niewoli sowieckiej, przebywał w obozie jenieckim do grudnia 1939 r. Następnie w ramach wymiany jeńców trafił do niewoli niemieckiej. Przebywał w obozach jenieckich w Kunau, Sagan, Görlitz i Vilingen. W styczniu 1944 r. zbiegł z niewoli i przedostał się do Warszawy. Walczył w powstaniu warszawskim 1944 r. Po zakończeniu działań wojennych zamieszkał w Gdańsku. Zmarł 18 marca 1983 r. w Gdańsku.
Marian Dudziak
(ur. 1941 r.), lekkoatleta, olimpijczyk z 1964 i 1968 r.
Urodził się 2 lutego 1941 r. w Wielichowie. Lekkoatletykę zaczął uprawiać jesienią 1961 r. będąc studentem trzeciego roku Politechniki Poznańskiej. Był zawodnikiem poznańskich klubów "Orkan" (1962-1963) i "Olimpia" (1964-1971). Specjalizował się w biegach sprinterskich. Mistrz Polski w biegu na 100 m (1968) i 200 m (1966) oraz wicemistrz Polski w biegu na 200 m (1970) i sztafecie 4 x 100 m (1968). Był trzykrotnym rekordzistą Polski w biegu na 100 m i sześciokrotnym w reprezentacyjnej sztafecie 4 x 100 m. W latach 1963-1971 osiemnaście razy wystąpił w reprezentacji Polski w meczach międzypaństwowych. Jest dwukrotnym wicemistrzem Europy w biegu na 200 m (1966) i sztafecie 4 x 100 m (1971). W 1964 r. otrzymał nominację olimpijską i startował w igrzyskach olimpijskich w Tokio, na których w biegu na 100 m doszedł do ćwierćfinału, a w sztafecie 4 x 100 m wraz z Wiesławem Maniakiem, Marianem Foikiem i Andrzejem Zielińskim zdobył srebrny medal. Był to pierwszy medal olimpijski w historii poznańskiej lekkiej atletyki. Po raz drugi wystąpił na igrzyskach olimpijskich w 1968 r. w Meksyku, na których w biegu na 100 m doszedł do ćwierć finału, a w sztafecie 4 x 100 m zajął ósme miejsce. W 1965 r. w plebiscycie Przeglądu Sportowego na dziesięciu najpopularniejszych sportowców Polski zajął dziesiąte miejsce. W 1964 r., 1965 r. i 1966 r. wygrał plebiscyt Expressu Poznańskiego na najlepszego sportowca Wielkopolski. Wyczynowe uprawianie sportu potrafił wzorcowo łączyć ze studiami wyższymi i rozwojem swej kariery naukowej. Od 1968 r. pracuje na Politechnice Poznańskiej. Jest profesorem doktorem habilitowanym nauk technicznych, specjalistą w zakresie podstaw konstrukcji maszyn. Przez szereg lat udzielał się społecznie w ruchu sportowym. W latach 1974-1980 był prezesem Wielkopolskiego Klubu Olimpijczyka. Kawaler Medalu Kalos Kagathos.
Izabela Dylewska - Światowiak
(ur. 1968 r.), kajakarka, olimpijka z 1988, 1992 i 1996 r.
Urodziła się 16 marca 1968 r. w Nowym Dworze Mazowieckim. Kajakarstwo zaczęła uprawiać w 1980 r. w klubie "Świt" Nowy Dwór Mazowiecki, w którego barwach występowała do 1989 r. W latach 1990-1998 była zawodniczką "Posnanii" Poznań. Zaliczana jest do najwybitniejszych polskich kajakarek w historii tej dyscypliny. W latach 1984-1997 w mistrzostwach Polski zdobyła trzydzieści sześć złotych medali. Wielokrotnie startowała w mistrzostwach świata zdobywając w nich sześć medali, w tym pięć srebrnych w konkurencjach K-1 500 m (1987, 1989), K-1 5000 m (1989), K-2 500 m (1995), K-2 200 m (1997) i jeden medal brązowy w konkurencji K-2 1000 m (1997). Natomiast w mistrzostwach Europy zdobyła dwa złote medale w konkurencjach K-2 200 m (1997) i K-2 1000 m (1997). W 1987 r. na Uniwersjadzie w Zagrzebiu wywalczyła złoty medal w konkurencji K-1 500 m i medal brązowy w K-4 500 m. Jako olimpijka debiutowała na igrzyskach olimpijskich w 1988 r. w Seulu, na których w jedynkach na dystansie 500 m zdobyła brązowy medal. Na igrzyskach olimpijskich w 1992 r. w Barcelonie ponownie zdobyła brązowy medal w jedynkach na dystansie 500 m, a w konkurencji dwójki na dystansie 500 m wraz z klubową koleżanką Elżbietą Urbańczyk zajęła szóste miejsce. Na kolejnych igrzyskach olimpijskich w 1996 r. w Atlancie wraz z E. Urbańczyk w dwójkach na 500 m zajęła siódme miejsce. W trakcie wyczynowego uprawiania sportu ukończyła studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Czterokrotnie wybierana była w Plebiscycie Przeglądu Sportowego do dziesiątki najlepszych sportowców Polski (1987-dziewiąte miejsce, 1988-dziesiąte miejsce, 1989-czwarte miejsce, 1992-ósme miejsce). W 1997 r. wraz z E. Urbańczyk wygrała plebiscyt Ekspressu Poznańskiego na najlepszego sportowca Wielkopolski. Po zakończeniu kariery zawodniczej poświęciła się pracy trenerskiej oraz działalności organizacyjnej w ruchu sportowym. Udziela się w pracach Polskiego Związku Kajakowego, Polskiego Komitetu Olimpijskiego i w Sportowym Stowarzyszeniu Inwalidów "Start". Jest "Honorowym Obywatelem Miasta Nowy Dwór Mazowiecki".
Kazimierz Gzowski
(1901-1986), jeździec, olimpijczyk z 1928 r.
Urodził się 8 października 1901 r. w Rostowie nad Donem. Jako uczeń gimnazjalny uczestniczył w pracach niepodległościowych. W latach 1916-1917 był żołnierzem armii rosyjskiej. Z dniem 1 sierpnia 1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego, z którym związał się zawodowo na stałe. W 1921 r. awansowany na podporucznika, a w 1923 r. na porucznika. Od sierpnia 1922 r. do kwietnia 1935 r. służbowo związany był z 15 Pułkiem Ułanów Poznańskich stacjonującym w garnizonie Poznań. Jeździectwo wyczynowo zaczął uprawiać w 1923 r. W końcu 1927 r. został zakwalifikowany do jeździeckiej grupy olimpijskiej przy Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. W latach 1928-1935 należał do najlepszych polskich jeźdźców, odnosząc szereg sukcesów w krajowych i zagranicznych konkursach hipicznych. W 1928 r. na igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie w drużynowym konkursie skoków przez przeszkody (Puchar Narodów) wspólnie z Kazimierzem Szoslandem i Michałem Woysym-Antoniewiczem zdobył srebrny medal, a w konkursie indywidualnym zajął czwarte miejsce. We wrześniu 1939 r. jako żołnierz 15 Pułku Ułanów Poznańskich brał udział w bitwie nad Bzurą. Następnie kontynuował walkę w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Po zakończeniu wojny osiadł w Wielkiej Brytanii, gdzie pracował jako instruktor jazdy konnej. Szkolił także jeźdźców we Francji i Kanadzie. Zmarł 25 czerwca 1986 r. w Londynie.
Andrzej Juskowiak
(ur. 1970 r.), piłkarz, olimpijczyk z 1992 r.
Urodził się 3 listopada 1970 r. w Gostyniu. Piłkę nożną zaczął uprawiać w 1982 r. w klubie "Kania" Gostyń. W latach 1988-1992 był zawodnikiem "Lecha" Poznań, z którym dwukrotnie zdobył tytuł mistrza Polski (1990, 1992). W 1990 r. był najlepszym strzelcem ligi, a w 1991 r. i 1992 r. wybrany został Piłkarzem Roku. W latach 1992-2001 w drużynie narodowej rozegrał trzydzieści dziewięć meczów. W 1992 r. startował na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie, na których reprezentacja Polski zdobyła srebrny medal. Wystąpił we wszystkich meczach turnieju olimpijskiego strzelając siedem goli, dzięki czemu został królem strzelców. Po igrzyskach kontynuował karierę piłkarską w klubach zagranicznych. Grając w barwach Sportingu Lizbona w 1995 r. zdobył Puchar Portugalii. W 1992 r. w plebiscycie Przeglądu Sportowego na dziesięciu najpopularniejszych sportowców Polski zajął czwarte miejsce. Karierę piłkarską zakończył w 2007 r., po czym zajął się pracą trenerską. Jest ekspertem telewizyjnym podczas transmisji meczów reprezentacji Polski. Zajmuje się także skautingiem piłkarskim.
Grzegorz Kotowicz
(ur. 1973 r.), kajakarz, olimpijczyk z 1992, 1996 i 2000 r.
Urodził się 6 sierpnia 1973 r. w Czechowicach-Dziedzicach. Kajakarstwo zaczął uprawiać w 1984 r. w klubie "Górnik-Rafineria" Czechowice, w którego barwach startował do 1998 r., a od następnego sezonu był zawodnikiem "Posnanii" Poznań. W latach 1993-2001 w mistrzostwach Polski zdobył siedemnaście złotych medali. Wielokrotnie startował w mistrzostwach świata zdobywając w nich siedem medali, w tym trzy srebrne i cztery brązowe medale. Natomiast w mistrzostwach Europy zdobył jeden medal złoty, cztery srebrne i jeden brązowy medal. Jako olimpijczyk debiutował na igrzyskach olimpijskich w 1992 r. w Barcelonie, na których w konkurencji dwójek na dystansie 1000 m wraz z Dariuszem Białkowskim zdobył brązowy medal, a w jedynkach na 500 m doszedł do półfinału. W kolejnym swym starcie olimpijskim w 1996 r. w Atlancie w dwójkach na 1000 m zajął czwarte miejsce. Na igrzyskach olimpijskich w 2000 r. w Sydney w jedynkach na 500 m zajął dziewiąte miejsce, a w konkurencji czwórek na dystansie 1000 m wraz z D. Białkowskim, Adamem Seroczyńskim i Markiem Witkowskim zdobył brązowy medal. W trakcie wyczynowego uprawiania sportu ukończył studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. W 1999 r. wygrał plebiscyt Expressu Poznańskiego na najpopularniejszego sportowca Wielkopolski. Po zakończeniu kariery sportowej udzielał się społecznie w pracach Polskiego Komitetu Olimpijskiego jako członek zarządu w latach 2005-2009 oraz Polskiego Związku Kajakowego, w którym był wiceprezesem ds. kajakarstwa klasycznego. Zawodowo początkowo pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego a następnie w administracji sportowej. Od 2009 r. przez szereg lat kierował Centralnym Ośrodkiem Sportu w Szczyrku. Za szczególne zasługi w rozwój miasta Szczyrk i jego społeczności otrzymał decyzją Rady Miejskiej tytuł "Szczyrkowianin Roku 2014". 25 września 2021 r. wybrany został prezesem Polskiego Związku Kajakowego.
Jan Krenz-Mikołajczak
(1907-2002), wioślarz, olimpijczyk z 1932 r.
Urodził się 30 marca 1907 r. w Poznaniu. Z zawodu był inżynierem budownictwa. Sportem zainteresował się w okresie nauki szkolnej. Uprawiał lekkoatletykę, koszykówkę, łyżwiarstwo figurowe, tenis, żeglarstwo i wioślarstwo. W tej ostatniej dyscyplinie odniósł największe sukcesy reprezentując w latach 1924-1934 barwy klubu KW 04 Poznań. Był siedmiokrotnym mistrzem Polski. Trzykrotnie startował w mistrzostwach Europy: w 1929 r. wraz z Henrykiem Budzińskim zdobył srebrny medal w dwójce bez sternika, a w 1930 r. w tej samej konkurencji medal złoty, w 1931 r. wraz z H. Budzińskim, Zdzisławem Kasprzakiem i Kazimierzem Nowakowskim zdobył srebrny medal w czwórce bez sternika. Zdobyty przez niego w 1930 r. tytuł mistrza Europy był pierwszym w historii polskiego wioślarstwa. Za osiągnięcie to wespół z H. Budzińskim otrzymał "Wielką Honorową Nagrodę Sportową" Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego. Na igrzyskach olimpijskich w 1932 r. w Los Angeles wraz z H. Budzińskim zdobył brązowy medal w dwójce bez sternika. Po zakończeniu w 1934 r. kariery zawodniczej zajmował się pracą szkoleniową w poznańskich klubach KW 04 i AZS. Wiosną 1939 r. przeprowadził się do Grudziądza, gdzie mieszkał do marca 1943 r. W latach 1944-1946 przebywał w rosyjskim obozie pracy w rejonie Leningradu. Po powrocie do kraju początkowo osiadł w Drawsku Pomorskim gdzie przyczynił się do rozwoju sportu żeglarskiego, a w 1950 r. w Poznaniu. Pracując w zawodzie inżyniera budownictwa i urbanisty był do 1973 r. trenerem wioślarstwa. W 1999 r. z okazji 80-lecia PKOl odznaczony został Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, a przewodniczący Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego Juan Antonio Samaranch osobiście wyniósł go do godności Kawalera Olimpijskiego. Zmarł 13 grudnia 2002 r. w Poznaniu.
Marek Łbik
(ur. 1958 r.), kajakarz, olimpijczyk z 1980 i 1988 r.
Urodził się 30 stycznia 1958 r. w Poznaniu. Kajakarstwo zaczął uprawiać w 1969 r. w klubie "Warta" Poznań, z którym związany był przez cały okres swej kariery sportowej. Specjalizował się w kanadyjkach. Uznawany jest za jednego z najlepszych polskich kajakarzy w historii tej dyscypliny. Czołowy kanadyjkarz świata w latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku. W latach 1978-1990 trzydzieści dwa razy zdobył tytuł mistrza Polski. Swoje największe światowe sukcesy odnosił pływając w dwójce z Markiem Dopierałą. Jest dwukrotnym mistrzem świata w konkurencji C-2 1000 m (1986) i C-2 500 m (1987). Ponadto w mistrzostwach świata zdobył cztery srebrne medale w konkurencjach C-2 500 m (1985, 1989) i C-2 1000 m (1986, 1987) oraz medale brązowe w C-2 500 m (1979) i C-2 1000 m (1985). Jako olimpijczyk debiutował na igrzyskach olimpijskich w 1980 r. w Moskwie, na których w kanadyjkach w jedynce na dystansie 500 m zajął piąte miejsce, a na dystansie 1000 m odpadł w repasażach. Kolejny raz startował na igrzyskach olimpijskich w 1988 r. w Seulu, odnosząc na nich swój największy życiowy sukces. Wraz z M. Dopierałą w dwójce na dystansie 500 m zdobył srebrny medal, a na dystansie 1000 m medal brązowy. Jest pierwszym poznańskim sportowcem, który na jednych igrzyskach zdobył dwa medale olimpijskie. Objęty był przygotowaniami do startu w igrzyskach olimpijskich w 1984 r. w Los Angeles, które zostały przez Polskę zbojkotowane. Karierę sportową zakończył w 1991 r. W 1987 r. wraz z M. Dopierałą zwyciężył w plebiscycie Przeglądu Sportowego na dziesięciu najpopularniejszych sportowców Polski. Natomiast w 1986 r. para ta w tym prestiżowym plebiscycie zajęła miejsce drugie, a w 1988 r. miejsce trzecie. Dwukrotnie wybierany był przez czytelników Expressu Poznańskiego najlepszym sportowcem Wielkopolski (1986, 1987). Po zakończeniu kariery sportowej rozpoczął aktywną działalność w strukturach Polskiego Związku Kajakowego i Polskiego Komitetu Olimpijskiego. Przez szereg lat pełnił funkcję prezesa klubu "Warta" Poznań. Za jego prezesury klub ten w 2012 r. obchodził stulecie swego istnienia. W kwietniu 2010 r. utworzony został w Puszczykowie Klub Olimpijczyka im. Marka Łbika, który upowszechnia ideę olimpijską i tradycje polskiego sportu.
Monika Michalik
(ur. 1980 r.), zapaśniczka, olimpijka z 2008, 2012 i 2016 r.
Urodziła się 2 maja 1980 r. w Międzyrzeczu. Zapasy zaczęła uprawiać w klubie "Orlęta" Trzciel, którego zawodniczką była w latach 1995-2012, z wyłączeniem okresu 1999-2004 kiedy to występowała w klubie "Szczyt" Boguszów. Od końca 2012 r. reprezentuje barwy "Grunwaldu" Poznań. Uznawana jest za najwybitniejszą polską zapaśniczkę w historii tej dyscypliny. Jest piętnastokrotną mistrzynią Polski w wadze 59 kg (2002), w wadze 62 kg (2001), w wadze 63 kg (2005. 2006, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015), w wadze 67 kg (2007, 2008), w wadze 69 kg (2016, 2017) i w wadze 72 kg (2009). W mistrzostwach świata dwukrotnie zdobyła brązowy medal w kategorii 63 kg (2006, 2007). W mistrzostwach Europy zdobyła dziesięć medali, w tym cztery złote (2003, 2005, 2009, 2017), trzy srebrne medale (2002, 2006, 2013) i trzy brązowe medale (2007, 2008, 2012). Jest złotą (2016) i dwukrotną srebrną medalistą Wojskowych Mistrzostw Świata (2010, 2014). Jako olimpijka debiutowała na igrzyskach olimpijskich w 2008 r. w Pekinie, na których w kategorii 63 kg zajęła ósme miejsce na siedemnaście startujących zawodniczek. W swym drugim starcie olimpijskim w 2012 r. w Londynie w kategorii 63 kg zajęła miejsce piąte na dwadzieścia startujących zawodniczek. Na igrzyskach olimpijskich w 2016 r. w Rio de Janeiro w kategorii 63 kg zdobyła brązowy medal. W trakcie kariery sportowej ukończyła studia w Wyższej Szkole Bezpieczeństwa w Poznaniu. Zawodowo związana jest z wojskiem.
Tadeusz Michalik
(ur. 1991 r.), zapaśnik, olimpijczyk z 2020 r
Urodził się 16 lutego 1991 r. we wsi Jasieniec w województwie lubuskim. Zapasy w stylu klasycznym zaczął uprawiać w klubie Orlęta Trzciel, a następnie kontynuował karierę w Agrosie Żary. Od 2011 r. jest zawodnikiem KS Sobieski Poznań. Jest pięciokrotnym mistrzem (2012, 2014, 2016, 2017, 2020) i dwukrotnym wicemistrzem (2015, 2019) Polski w zapasach w stylu klasycznym. W latach 2014-2021 wielokrotnie startował w mistrzostwach świata i mistrzostwach Europy. W rozegranych w 2016 r. w Rydze mistrzostwach Europy zdobył brązowy medal w wadze do 85 kg. Jest brązowym medalistą akademickich mistrzostw świata z 2014 r. Podczas odbytych w 2019 r. w stolicy Kazachstanu Nur-Sułtan zapaśniczych mistrzostwach świata zajął piąte miejsce i uzyskał kwalifikację olimpijską. Na igrzyskach olimpijskich w Tokio 2020 startował w kategorii do 97 kg zdobywając brązowy medal. W bezpośredniej walce o trzecie miejsce pokonał Węgra Aleksa Georgo Szöke, uzyskując dziewięciopunktową przewagę. Zawodowo związany jest z wojskiem.
Julia Michalska - Płotkowiak
(ur. 1985 r.), wioślarka, olimpijka z 2008 i 2012 r.
Urodziła się 21 lipca 1985 r. w Kozienicach. Wioślarstwo zaczęła uprawiać w 1999 r. w PTW "Tryton" Poznań, z którym związana była przez cały okres swej kariery sportowej. Należy do najwybitniejszych polskich wioślarek w historii tej dyscypliny. Jest dziesięciokrotną mistrzynią Polski w jedynce (2005, 2006, 2007, 2008, 2009) i dwójce podwójnej (2006, 2007, 2008, 2009, 2012). Ponadto czterokrotnie zdobywała tytuł mistrzyni Polski na ergometrze wagi lekkiej (2003, 2004, 2008, 2009). Swoje pierwsze sukcesy międzynarodowe odnotowała w kategoriach młodzieżowych. W 2003 r. została mistrzynią świata juniorów w jedynce. Natomiast w mistrzostwach świata do lat 23 w jedynce zdobyła złoty medal (2006) i medal srebrny (2005). W kategorii seniorów w dwójce podwójnej wraz z Magdaleną Fularczyk w 2009 r. zdobyła tytuł mistrzyni świata. W roku następnym w tej samej kategorii w mistrzostwach świata zdobyła brązowy medal. Jest akademicką mistrzynią świata w jedynce (2006) oraz wicemistrzynią Europy w dwójce podwójnej (2010). W 2008 r. uzyskała kwalifikację olimpijską i na igrzyskach olimpijskich w Pekinie w jedynce zajęła szóste miejsce. Była jedyną polską wioślarką startującą w pekińskiej olimpiadzie. W swym drugim starcie olimpijskim w 2012 r. w Londynie wraz z M. Fularczyk w dwójce podwójnej zdobyła brązowy medal. Jak pisał dziennikarz Przeglądu Sportowego "medal ten przeszedł do historii, bo był pokazem zwycięstwa ducha i serca nad możliwościami organizmu". W 2012 r. w plebiscycie Przeglądu Sportowego na dziesięciu najpopularniejszych sportowców Polski wraz z M. Fularczyk zajęła dziesiąte miejsce. W tym też roku zwyciężyła w plebiscycie Głosu Wielkopolskiego na najlepszego sportowca Wielkopolski. W trakcie wyczynowego uprawiania sportu ukończyła studia z zakresu fizjoterapii w Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Aktualnie mieszka w Londynie, gdzie jest trenerem wioślarstwa w prywatnej szkole żeńskiej.
Grzegorz Mielcarski
(ur. 1971 r.), piłkarz, olimpijczyk z 1992 r.
Urodził się 19 marca 1971 r. w Chełmnie. Piłkę nożną zaczął uprawiać w 1986 r. w klubie "Orzeł" Chełmno, z którego po roku przeszedł do bydgoskiej "Polonii". W latach 1989-1994 był zawodnikiem "Olimpii" Poznań. W 1992 r. startował na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie, na których reprezentacja Polski zdobyła srebrny medal. W turnieju olimpijskim wystąpił w jednym meczu. Po igrzyskach olimpijskich kontynuował karierę piłkarską w klubach krajowych i zagranicznych. Największe sukcesy odnotował grając w klubie FC Porto, z którym czterokrotnie zdobył mistrzostwo Portugalii (1996-1999). Występując w tym klubie rozegrał pięć meczów w Lidze Mistrzów. Karierę piłkarską zakończył w 2004 r. Zawodowo pozostał przy sporcie. Jest komentatorem telewizyjnym meczów piłkarskich ekstraklasy i drużyny narodowej.
Karolina Naja
(ur. 1990 r.), kajakarka, olimpijka z 2012, 2016 i 2020 r.
Urodziła się 5 lutego 1990 r. w Tychach. Kajakarstwo zaczęła uprawiać w swoim rodzinnym mieście w klubie MOSM Tychy. W latach 2006-2009 reprezentowała barwy SMS Wałcz, a od 2010 r. klubu AZS-AWF Gorzów Wlkp. W 2020 r. została zawodniczką "Posnanii" Poznań. Jest multimedalistką mistrzostw Polski. W 2014 r. została mistrzynią świata w konkurencji K-1 4x200 m. Ponadto w mistrzostwach świata zdobyła pięć srebrnych medali (2011, 2013, 2013, 2014, 2019) i sześć brązowych medali (2010, 2011, 2013, 2014, 2018, 2019). Z kolei w Mistrzostwach Europy zdobyła cztery złote medale (2012, 2013, 2013, 2015) i pięć srebrnych medali (2013, 2014, 2014, 2015, 2015) i medal brązowy (2012). W swoim sportowym dorobku ma także medale akademickich mistrzostw świata i Igrzysk Europejskich. Jest trzykrotną olimpijką. Debiutowała na igrzyskach olimpijskich w 2012 r. w Londynie, na których w konkurencji K-2 na dystansie 500 m wraz z Beatą Mikołajczyk zdobyła brązowy medal. Na igrzyskach olimpijskich w 2016 r. w Rio de Janeiro w tej samej konkurencji wraz z B. Mikołajczyk ponownie sięgnęła po brązowy medal. W swym trzecim olimpijskim starcie na igrzyskach w Tokio 2020 w konkurencji K-2 na dystansie 500 m wraz z Anną Puławską zdobyła srebrny medal, a w konkurencji K-4 na dystansie 500 m sięgnęła po medal brązowy. Jej partnerkami w załodze były A. Puławska, Justyna Iskrzycka i Helena Wiśniewska. Podczas ceremonii zamknięcia igrzysk olimpijskich w Tokio 2020 była chorążą polskiej reprezentacji. Jest pierwszą poznańską sportsmenką, która na jednych igrzyskach olimpijskich zdobyła dwa medale. Przed nią tego wyczynu dokonał kajakarz poznańskiej "Warty" Marek Łbik na igrzyskach olimpijskich w 1998 r. w Seulu.
Grzegorz Nowak
(ur. 1954 r.), wioślarz, olimpijczyk z 1980 r.
Urodził się 1 listopada 1954 r. w Luboniu. Wioślarstwo zaczął uprawiać w 1971 r. w Towarzystwie Wioślarskim "Polonia" Poznań, w którego barwach występował przez cały okres swej kariery sportowej. Wraz ze swym klubowym kolegą Adamem Tomasiakiem pięciokrotnie zdobył mistrzostwo Polski w konkurencji dwójka ze sternikiem (1978, 1979, 1980, 1982, 1983). Sześciokrotnie uczestniczył w mistrzostwach świata (1977, 1978, 1979, 1981, 1982, 1983). Jego największym osiągnięciem w zawodach tej rangi było zdobycie w 1978 r. w konkurencji dwójka ze sternikiem wraz z A. Tomasiakiem i Ryszardem Kubiakiem (st.) na mistrzostwach w Karapiro w Nowej Zelandii brązowego medalu. W 1980 r. startował na igrzyskach olimpijskich w Moskwie, na których w konkurencji czwórka ze sternikiem zdobył brązowy medal. Partnerami jego w osadzie byli Ryszard Stadniuk, Grzegorz Stellak, A. Tomasiak, R. Kubiak (st.). Na igrzyskach moskiewskich startował także w konkurencji ósemek. Objęty był przygotowaniami do startu w igrzyskach olimpijskich w 1984 r. w Los Angeles, które zostały przez Polskę zbojkotowane. Uprawiając wyczynowo wioślarstwo w 1977 r. ukończył studia w poznańskiej AWF. Karierę sportową zakończył w 1984 r.
Aneta Pastuszka - Konieczna
(ur. 1978 r.), kajakarka, olimpijka z 1996, 2000, 2004, 2008 i 2012 r.
Urodziła się 11 maja 1978 r. w Krośnie Odrzańskim. Kajakarstwo zaczęła uprawiać w 1987 r. w Międzyszkolnym Kajakowym Klubie Sportowym Gorzów Wlkp., w którego barwach występowała do końca 2001 r. Następnie była zawodniczką poznańskich klubów "Posnania" (2001-2012) i "Warta" (kwiecień 2012-jesień 2013). Jest najbardziej utytułowaną polską kajakarką w historii tej dyscypliny. W latach 1996-2012 w mistrzostwach Polski zdobyła trzydzieści jeden złotych medali. Wielokrotnie startowała w mistrzostwach świata zdobywając w nich siedemnaście medali, w tym dwa złote medale, pięć srebrnych i dziesięć brązowych medali. Natomiast w mistrzostwach Europy zdobyła sześć złotych medali, cztery srebrne i sześć brązowych medali. Jest pięciokrotną olimpijką. Debiutowała na igrzyskach olimpijskich w 1996 r. w Atlancie, na których w jedynkach na dystansie 500 m zajęła dziewiąte miejsce. Na igrzyskach olimpijskich w 2000 r. w Sydney w konkurencji dwójki na dystansie 500 m wraz z Beatą Sokołowską zdobyła brązowy medal, a w konkurencji czwórka na dystansie 500 m zajęła czwarte miejsce. Na kolejnych igrzyskach olimpijskich w 2004 r. w Atenach ponownie z B. Sokołowską na dystansie 500 m zdobyła brązowy medal. Natomiast w konkurencji jedynki na dystansie 500 m w półfinale została zdyskwalifikowana z powodu nieprawidłowej wagi kajaka. Powodzeniem zakończył się jej czwarty start olimpijski w 2008 r. w Pekinie, gdzie w konkurencji dwójki na dystansie 500 m wraz z Beatą Mikołajczyk zdobyła srebrny medal, a w konkurencji czwórki na dystansie 500 m zajęła czwarte miejsce. Podczas igrzyska olimpijskich w 2012 r. w Londynie w konkurencji jedynek na 500 m zajęła dziesiąte miejsce a w konkurencji czwórki na dystansie 500 m czwarte miejsce. W trakcie wyczynowego uprawiania sportu ukończyła studia magisterskie w Wyższej Szkole Logistyki w Poznaniu. Trzykrotnie wygrała plebiscyt Głosu Wielkopolskiego na najlepszego sportowca Wielkopolski (2002, 2004, 2008). W 2003 r. została laureatką konkursu TVP "Eurotalent" w kategorii sport. Karierę sportową zakończyła w 2013 r.
Rafał Piszcz
(1940-2012), kajakarz, olimpijczyk z 1964, 1968 i 1972 r.
Urodził się 24 października 1940 r. w Poznaniu. Kajakarstwo zaczął uprawiać w 1955 r. w klubie "Warta" Poznań, w którego barwach występował przez cały okres swej kariery sportowej. Zaliczany jest do najwybitniejszych polskich kajakarzy w historii tej dyscypliny. W latach 1964-1974 zdobył dwadzieścia pięć tytułów mistrza Polski. Był ośmiokrotnym finalistą mistrzostw świata i trzykrotnym mistrzostw Europy. Jako olimpijczyk debiutował na igrzyskach olimpijskich w 1964 r. w Tokio, na których startując w konkurencji K-4 1000 m doszedł do półfinału. Na igrzyskach olimpijskich w 1968 r. w Meksyku wraz z Ewaldem Januszem, Ryszardem Marchlikiem i Władysławem Zielińskim w czwórkach na dystansie 1000 m zajął ósme miejsce. W swym trzecim starcie olimpijskim w 1972 r. w Monachium zdobył brązowy medal w dwójce na dystansie 1000 m. Jego partnerem w osadzie był Władysław Szuszkiewicz. Był to pierwszy medal olimpijski w historii wielkopolskiego kajakarstwa. W 1972 r. wygrał plebiscyt Expressu Poznańskiego na najlepszego sportowca Wielkopolski. W trakcie wyczynowego uprawiania sportu w 1970 r. ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz uzyskał uprawnienia trenerskie w poznańskiej AWF. Po zakończeniu w 1974 r. kariery sportowej był nadal związany z kajakarstwem jako trener i działacz społeczny. Udzielał się w pracach organizacyjnych swego macierzystego klubu. W latach 1982-1993 i 2004-2008 piastował funkcję prezesa Wielkopolskiego Związku Kajakowego. Pełnił także obowiązki wiceprezesa Polskiego Związku Kajakowego oraz prezesa Wielkopolskiej Fundacji Kajakowej. Był członkiem Trybunału Arbitrażowego do spraw Sportu przy Polskim Komitecie Olimpijskim. W 1984 r. uzyskał uprawnienia sędziego międzynarodowego w kajakarstwie klasycznym. Jako sędzia uczestniczył w igrzyskach olimpijskich w 1996, 2000, 2004 i 2008 roku. Zmarł 12 września 2012 r. w Poznaniu.
Henryk Rozmiarek
(1949-2021), piłkarz ręczny, olimpijczyk z 1972, 1976 i 1980 r.
Urodził się 13 stycznia 1949 r. w Poznaniu. Piłkę ręczną zaczął uprawiać w 1962 r. w klubie "Grunwald" Poznań, w którego barwach występował do 1976 r., a następnie do 1980 r. był zawodnikiem "Posnanii". Mistrz Polski z 1971 r. i wicemistrz Polski z 1972 r. Dwukrotnie grał w finałach mistrzostw świata zajmując w nich w 1974 r. czwarte miejsce, a w 1978 r. szóste miejsce. W akademickich mistrzostwach świata zdobył dwa brązowe medale (1975, 1977). W latach 1970-1980 w reprezentacji Polski rozegrał sto siedemdziesiąt siedem meczy. Był trzykrotnym olimpijczykiem. Debiutował na igrzyskach olimpijskich w 1972 r. w Monachium, na których Polska zajęła dziesiąte miejsce. Na igrzyskach olimpijskich w 1976 r. w Montrealu z reprezentacją Polski zdobył brązowy medal, a na igrzyskach olimpijskich w 1980 r. w Moskwie zajął siódme miejsce. Po igrzyskach moskiewskich kontynuował karierę sportową w klubach PSV Hannover (1980-1982) i SG Flensburg-Hendewitt (1982-1984). Jest jedynym w historii polskiej piłki ręcznej zawodnikiem trzykrotnie uczestniczącym w igrzyskach olimpijskich. Dzięki ukończonym w 1979 r. studiom w Akademii Wychowania Fizycznego w Gdańsku uzyskał doskonałe przygotowanie do prowadzenia działalności szkoleniowej. Po zakończeniu kariery zawodniczej był trenerem w Grecji i Kanadzie oraz drużyn krajowych. W latach 2009-2010 wchodził w skład sztabu szkoleniowego kadry narodowej kobiet. Zmarł 10 marca 2021 r. w Poznaniu.
Władysław Stecyk
(ur. 1951 r.), zapaśnik, olimpijczyk z 1976, 1980 i 1988 r.
Urodził się 14 lipca 1951 r. w miejscowości Radowo Małe na Pomorzu Zachodnim. Zapasy zaczął uprawiać w 1969 r. w klubie LKS "Zieloni" Stargard Szczeciński. W 1970 r. został zawodnikiem "Grunwaldu" Poznań, z którym związany był przez cały okres swej kariery sportowej. Specjalizował się w zapasach w stylu wolnym. Dziesięciokrotny mistrz Polski w wadze 52 kg (1972, 1974, 1988, 1995) i w wadze 57 kg (1976, 1977, 1978, 1979, 1981, 1982). W zawodach międzynarodowych startował w wadze 52 kg. W 1977 r. zdobył tytuł wicemistrza świata. Natomiast w mistrzostwach Europy wywalczył sześć brązowych medali (1974, 1975, 1977, 1978, 1980, 1983). Jako olimpijczyk debiutował w 1976 r. na igrzyskach w Montrealu, na których zajął szóste miejsce. W swym drugim starcie olimpijskim w 1980 r. w Moskwie zdobył srebrny medal. Po raz trzeci wystąpił na igrzyskach olimpijskich w 1988 r. w Seulu, na których na pięć stoczonych walk wygrał trzy i odpadł z konkurencji. Objęty był przygotowaniami do startu w igrzyskach olimpijskich w 1984 r. w Los Angeles, które zostały przez Polskę zbojkotowane. Po zakończeniu kariery sportowej zajął się działalnością szkoleniową i organizacyjną w sekcji zapaśniczej "Grunwaldu" Poznań. W 1977 r. w plebiscycie Przeglądu Sportowego na dziesięciu najpopularniejszych sportowców Polski zajął ósme miejsce. W 1980 r. wygrał plebiscyt Expressu Poznańskiego na najlepszego sportowca Wielkopolski. Polski Komitet Olimpijski w 2000 r. przyznał mu wyróżnienie Fair Play w kategorii "Kariera sportowa i godne życie".
Rafał Szukała
(ur. 1971 r.), pływak, olimpijczyk z 1988, 1992 i 1996 r.
Urodził się 9 kwietnia 1971 r. w Poznaniu. Swoją przygodę z pływaniem rozpoczął w szóstym roku życia. W latach 1979-1994 był zawodnikiem "Warty" Poznań, a następnie do 1996 r. poznańskiej "Olimpii". Jest jednym z najwybitniejszych polskich pływaków w historii tej dyscypliny. Specjalizował się w stylu motylkowym. W latach 1987-1996 trzynastokrotnie zdobył tytuł mistrza Polski w konkurencjach 50 m i 100 m stylem motylkowym i sztafecie 4 x 200 m stylem dowolnym na basenie 50 m oraz pięciokrotnie w tychże konkurencjach na basenie 25 m. Był dwudziestosiedmiokrotnym rekordzistą Polski na basenie 50 m i szesnastokrotnym na basenie 25 m. Ustanowiony przez niego 24 lipca 1996 r,. rekord Polski na dystansie 100 m stylem motylkowym wynikiem 53.29 przetrwał do marca 2008 r. W 1994 r. został mistrzem świata w konkurencji 100 m stylem motylkowym. Był to pierwszy mistrzowski tytuł w zawodach tej rangi w historii polskiego pływania. Jest także brązowym medalistą mistrzostw świata w tej konkurencji na basenie 25 m (1993). W mistrzostwach Europy w konkurencji 100 m stylem motylkowym zdobył dwa medale złote (1989, 1993) i medal brązowy (1995), a w konkurencji 200 m stylem motylkowym dwa medale srebrne (1989, 1991). Na Uniwersjadzie w 1993 r. w Buffalo zdobył brązowy medal w sztafecie 4 x 100 m stylem dowolnym. Jest trzykrotnym olimpijczykiem. Debiutował na igrzyskach olimpijskich w 1988 r. w Seulu, na których w konkurencji 100 stylem motylkowym zajął trzynaste miejsce, a na dystansie 200 m stylem motylkowym odpadł w eliminacjach. Na kolejnych igrzyskach olimpijskich w 1992 r. w Barcelonie w konkurencji 100 m stylem motylkowym zdobył srebrny medal, a na 200 m stylem motylkowym zajął czwarte miejsce. W swoim trzecim starcie olimpijskim w 1996 r. w Atlancie na dystansie 100 m stylem motylkowym zajął piąte miejsce a w sztafecie 4 x 100 m stylem zmiennym wraz z Mariuszem Siembidą, Markiem Krawczykiem i Bartoszem Kizierowskim siódme miejsce. Podczas igrzysk w Atlancie był chorążym polskiej reprezentacji olimpijskiej. Karierę pływacką zakończył w 2001 r. Podczas wyczynowego uprawiania sportu ukończył studia z zakresu psychologii i informatyki na University of Iowa w USA. W plebiscycie Przeglądu Sportowego na dziesięciu najpopularniejszych sportowców Polski w 1989 r. zajął szóste miejsce, w 1992 r. - trzecie, w 1993 r. - szóste, w 1994 r. - drugie miejsce. W 1992 r., 1993 r. i 1994 r. wygrał plebiscyt Expressu Poznańskiego na najlepszego sportowca Wielkopolski.
Adam Tomasiak
(ur. 1953 r.), wioślarz, olimpijczyk z 1976 i 1980 r.
Urodził się 15 lutego 1953 r. we wsi Biesal koło Gietrzwałdu. Wioślarstwo zaczął uprawiać w 1969 r. w klubie "Warmia" Olsztyn, w którym występował do 1972 r. W latach 1972-1977 był zawodnikiem "Zawiszy" Bydgoszcz, a następnie Towarzystwa Wioślarskiego "Polonia" Poznań. Dziewięciokrotny mistrz Polski w dwójce ze sternikiem (1978, 1979, 1980, 1982, 1983), czwórce ze sternikiem (1976) i ósemce (1974, 1975, 1976). W latach 1974-1983 ośmiokrotnie startował w wioślarskich mistrzostwach świata. Jego największym osiągnięciem w zawodach tej rangi było zdobycie w 1978 r. w konkurencji dwójka ze sternikiem wraz z Grzegorzem Nowakiem i Ryszardem Kubiakiem (st.) na mistrzostwach w Karapiro w Nowej Zelandii brązowego medalu. W 1976 r. startował na igrzyskach olimpijskich w Montrealu, na których w czwórce ze sternikiem zajął ósme miejsce. Dużym sukcesem zakończył się jego drugi start w olimpijski w 1980 r. Na igrzyskach moskiewskich w konkurencji czwórka ze sternikiem zdobył brązowy medal. Partnerami jego w osadzie byli G. Nowak, Ryszard Stadniuk, Grzegorz Stellak i R. Kubiak (st.). W Moskwie startował także w konkurencji ósemek. Objęty był przygotowaniami do startu w igrzyskach olimpijskich w 1984 r. w Los Angeles, które zostały przez Polskę zbojkotowane. Karierę sportową zakończył w 1984 r.
Artur Wojdat
(ur. 1968 r.), pływak, olimpijczyk z 1988 i 1992 r.
Urodził się 20 maja 1968 r. w Olsztynie. Umiejętność pływania posiadł w wieku sześciu lat. W 1977 r. został zawodnikiem klubu "Olimpia" Poznań, którego barwy reprezentował do 1995 r. Jest jednym z najwybitniejszych polskich pływaków w historii tej dyscypliny. Specjalizował się w stylu dowolnym. W latach 1984-1993 w mistrzostwach Polski na basenie 50 metrowym zdobył dwadzieścia jeden złotych medali w konkurencjach 50 m, 100 m, 200 m, 400 m, 1500 m stylem dowolnym i sztafecie 4 x 200 m oraz siedem złotych medali w tychże konkurencjach na basenie 25 metrowym. Czterdzieści cztery razy ustanawiał rekordy Polski na basenie 50 m i siedemnaście razy na basenie 25 m. Ustanowiony przez niego 15 sierpnia 1989 r. rekord Polski w konkurencji 200 m stylem dowolnym wynikiem 1:47,96 przetrwał do lipca 2009 r. Natomiast ustanowiony 23 września 1988 r. rekord Polski na dystansie 400 m stylem dowolnym wynikiem 3:47,34 poprawiony został dopiero w sierpniu 2007 r. W dniu 25 marca 1988 r. ustanowił rekord świata na dystansie 400 m stylem dowolnym wynikiem 3:47,38. Był to pierwszy w historii pływania rekord świata ustanowiony prze polskiego zawodnika na basenie 50 metrowym. Na mistrzostwach świata w 1991 r. zdobył dwa brązowe medale na dystansach 200 m i 400 m stylem dowolnym, a w 1993 r. medal srebrny na 200 m stylem dowolnym na krótkim basenie. Jest mistrzem Europy na dystansach 400 m stylem dowolnym (1989) i 200 m stylem dowolnym (1991) oraz wicemistrzem Europy na 200 m stylem dowolnym (1989) i 400 m stylem dowolnym (1991). W 1991 r. na Uniwersjadzie w Shefield zdobył złoty medal na dystansie 400 m stylem dowolnym i srebrny medal na dystansie 200 m stylem dowolnym, a na Uniwersjadzie w 1993 r. w Buffalo zdobył brązowy medal w sztafecie 4 x 100 m stylem dowolnym. Debiutował na igrzyskach olimpijskich w 1988 r. w Seulu, na których na dystansie 400 m stylem dowolnym zdobył brązowy medal, w konkurencji 200 m stylem dowolnym zajął czwarte miejsce a na dystansie 1500 m stylem dowolnym odpadł w eliminacjach. W swym drugim starcie olimpijskim w 1992 r. w Barcelonie dwukrotnie zajął czwarte miejsca na dystansach 200 m i 400 m stylem dowolnym a w sztafecie 4 x 200 m stylem dowolnym odpadł w eliminacjach. Podczas wyczynowego uprawiania sportu ukończył studia na University of Iowa w USA. W plebiscycie Przeglądu Sportowego na dziesięciu najpopularniejszych sportowców Polski dwukrotnie zajął trzecie miejsce (1989, 1991) i dwukrotnie czwarte (1988, 1990). W 1988 r., 1989 r. i 1990 r. wygrał plebiscyt Expressu Poznańskiego na najlepszego sportowca Wielkopolski.
Szymon Ziółkowski
(ur. 1976 r.), lekkoatleta, olimpijczyk z 1996, 2000, 2004, 2008 i 2012 r.
Urodził się 1 lipca 1976 r. w Poznaniu. Lekkoatletykę zaczął uprawiać w 1991 r. w AZS Poznań. Z klubem tym związany był przez cały okres swej trwającej do lipca 2016 r. kariery sportowej. Należy do najbardziej utytułowanych polskich lekkoatletów. Specjalizował się w rzucie młotem. W konkurencji tej jest czternastokrotnym mistrzem Polski (1996, 1997, 1999, 2000, 2001, 2002, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2011, 2013) i pięciokrotnym wicemistrzem (1994, 1995, 1998, 2010, 2012). Sześciokrotnie ustanawiał rekordy Polski. Jego rekord życiowy osiągnięty 5 sierpnia 2001 r. w Edmonton wynosi 83,38 m. Swój pierwszy międzynarodowy sukces odniósł już w 1992 r. zajmując drugie miejsce w Europejskich Igrzyskach Młodzieży Szkolnej. W 1994 r. został mistrzem świata juniorów, w roku następnym w tej kategorii zwyciężył w mistrzostwach Europy, a w 1997 r. został srebrnym medalistą młodzieżowych mistrzostw Europy. W latach 1995-2013 wielokrotnie startował w mistrzostwach świata. W zawodach tej rangi w 2001 r. zdobył medal złoty, a w 2005 r. i w 2009 r. srebrny medal. W 2012 r. zdobył brązowy medal w mistrzostwach Europy. Jako olimpijczyk debiutował na igrzyskach olimpijskich w 1996 r. w Atlancie zajmując w nich w rzucie młotem dziesiąte miejsce. Kolejny start olimpijski w 2000 r. w Sydney zakończył się jego największym sportowym osiągnięciem - zdobyciem złotego medalu. W finale olimpijskim osiągnął rezultat 80,02 m. Był to pierwszy, i jak dotąd jedyny, złoty medal olimpijski w historii poznańskiego sportu. Na igrzyskach olimpijskich w 2004 r. w Atenach odpadł w eliminacjach. Cztery lata później w igrzyskach olimpijskich w Pekinie zajął siódme miejsce, na kolejnych igrzyskach olimpijskich w 2012 r. w Londynie szóste miejsce. Jako zawodnik cieszył się dużym autorytetem zarówno w krajowym jak i międzynarodowym środowisku sportowym. Wielokrotnie był kapitanem lekkoatletycznej reprezentacji Polski. Od 1 stycznia 2010 r. do 31 grudnia 2013 r. zasiadał w radzie zawodniczej IAAF. W 2000 r. i 2001 r. wygrał plebiscyt Głosu Wielkopolskiego na dziesięciu najlepszych sportowców Wielkopolski. W plebiscycie Przeglądu Sportowego na dziesięciu najpopularniejszych sportowców Polski dwukrotnie zajął trzecie miejsce (2000 r., 2001 r.). Dwukrotnie zdobył nagrodę "Złote Kolce" dla najlepszego polskiego lekkoatlety sezonu (2001 r., 2005 r.). W 2001 r. wyróżniony został przez poznański oddział Gazety Wyborczej prestiżowym tytułem "Gigant 2001". Od 2014 r. jest prezesem Poznańskiego Stowarzyszenia Olimpijskiego. W 2020 r. został trenerem jednego z najlepszych w świecie młociarzy Pawła Fajdka, który na igrzyskach olimpijskich w Tokio zdobył brązowy medal.