HISTORIA PUŁKU

Front litewsko - białoruski

Na front przeciwbolszewicki Pułk wyruszył 1 sierpnia 1919 r. Szlak bojowy Ułanów Wielkopolskich wiódł na przełomie 1919/1920 r. przez Mołodeczno, Małe Gajany, Mińsk, Ihumeń, Bohuczewicze do Bobrujska (tzw. front litewsko-białoruski). To ostatnie miasto - twierdza położona nad rzeką Berezyną - zdobyte 28 sierpnia, stało się na kilka miesięcy bazą wypadową dla Pułku podczas walk z bolszewikami. Walki nad Berezyną i na Polesiu angażowały Pułk do maja 1920 r. W trakcie starć poznaniacy dorobili się u bolszewików określenia rogate, czerwone czorty (od koloru otoków na ułańskich czapkach).

Podczas całej wojny polsko-bolszewickiej 15 Pułk Ułanów Poznańskich walczył w ramach 14 Dywizji Piechoty. Pułk wyróżniał się wśród Wojska Polskiego nie tylko zdobytym u wroga respektem. Jego dowódca - ppłk. Władysław Anders - cieszył się sławą dowódcy, który potrafi sprostać najtrudniejszym zadaniom i doprowadzić je do końca. Ponadto wyróżnikiem 15 Pułku Ułanów Poznańskich było jednolite umundurowanie, doskonałe oporządzenie ludzi i koni, znakomita organizacja tyłów i taborów oraz dobre i starannie pielęgnowane konie.

Maj 1920 r. to kolejne sukcesy bojowe poznaniaków. Podczas zatrzymywania ofensywy 16 armii sowieckiej Pułk, włączony do grupy dowodzonej przez W. Andersa, wziął do niewoli znaczną część brygady kawalerii wroga. W tym czasie na podstawie zapasowego szwadronu Pułku utworzono kolejne, bratnie pułki kawalerii, które po wojnie otrzymały nazwy 25 i 26 Pułk Ułanów Wielkopolskich