2022
Anna Chraniuk urodziła się w Warszawie. W 1977 r. ukończyła Konserwatorium Muzyczne im. Piotra Czajkowskiego w Kijowie na Wydziale Instrumentów Ludowych. Podczas studiów aktywnie uczestniczyła w życiu kulturalnym konsulatu Polski w Kijowie.
Po powrocie do Polski zaczęła pracę jako instruktorka muzyki w Zarządzie Głównym Ukraińskiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego. W 1979 r., z powodów politycznych, została zwolniona i zaczęła pracę jako korektorka w Domu Słowa Polskiego.
W 1991 r. podjęła wraz z mężem decyzję o przeprowadzce do Poznania. W tym samym czasie na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza powstał Zakład Filologii Ukraińskiej, gdzie jesienią 1993 r. zaczęła pracę jako wykładowca języka ukraińskiego. Brała udział w tworzeniu poznańskiej ukrainistyki od podstaw - przygotowywała program i materiały dydaktyczne. Zajęcia o tradycjach bożonarodzeniowych dały początek wydarzeniu kulturalnemu pod nazwą Kutia, które na trwałe zapisało się w poznańskim kalendarium. W 1996 r. założyła chór studencki Maciejek. Z UAM związana była przez 20 lat, aż do przejścia na emeryturę. Zainicjowała i organizowała współpracę między UAM (Zakład Ukrainistyki) i Lwowskim Uniwersytetem Narodowym im. Iwana Franki (Katedra Języka Ukraińskiego jako obcego). Razem ze studentami prezentowała ich dorobek twórczy, przedstawiając na lwowskich scenach spektakle teatralne przygotowane z teatrem Szutnik.
W 2007 r. został otwarty Konsulat Honorowy Ukrainy w Poznaniu. Rok później przy instytucji powołano do życia Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne Polska-Ukraina, którego Anna Chraniuk jest członkiem założycielem. W 2008 r. po raz pierwszy zorganizowano Festiwal Kultury Ukraińska Wiosna, który do dzisiaj zajmuje bardzo ważną pozycję w życiu kulturalnym Poznania.
W 2014 r. zorganizowała Polsko-Ukraińskie Warsztaty Symfoniczne. Uczestniczyli w nich uczniowie Poznańskiej Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej II st. im. Mieczysława Karłowicza i Lwowskiej Średniej Szkoły Mistrzostwa Muzycznego im. Sołomiji Kruszelnickiej.
Wydała rozmówki zatytułowane Ukraiński kieszonkowy oraz opublikowała kilka przekładów z j. ukraińskiego na j. polski, m.in. książkę Ostapa Tarnawskiego Literacki Lwów 1939-1944 czy Oresta Krasiwskiego Stosunki ukraińsko-polskie w latach 1917-1923.
Za krzewienie kultury i oświaty ukraińskiej w Polsce w 2009 r. została odznaczona przez Prezydenta Ukrainy Orderem Księżnej Olgi III stopnia.
Jarosław Kozłowski jest jednym z najwybitniejszych współczesnych artystów wizualnych. Przez długi czas związany z nurtem konceptualnym sztuki, którego w Polsce był prekursorem. Od lat mieszka i pracuje w Poznaniu.
W latach 1963-1969 studiował na Wydziale Malarstwa w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu, gdzie przez 50 lat (1967-2017) prowadził działalność dydaktyczną w zakresie rysunku i malarstwa. W latach 1981-1987 piastował stanowisko rektora tej uczelni. Był pierwszym rektorem uczelni wybranym w wolnych wyborach.
Stypendysta The British Council w Londynie w 1979 r., i Niemieckiej Centrali Wymiany Akademickiej (DAAD) w Berlinie w latach 1984-1985. Ma tytuł profesora zwyczajnego Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu oraz Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Wykładał w Oslo (1993-1997) oraz w Amsterdamie (1996-2004).
Od 1972 r. do 1990 r. prowadził Galerię Akumulatory 2 w Poznaniu, w której prezentował twórczość polskich i zagranicznych twórców awangardowych. W latach 1991-1993 był kuratorem programu galerii i kolekcji Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie. Od 2019 r. prowadzi w Poznaniu Archiwum Idei, w którym przekazuje wiedzę o sztuce i jej wielopostaciowości, opierając się na budowanej latami własnej kolekcji.
Najczęściej realizuje prace w formie instalacji z wykorzystaniem różnych mediów, takich jak: rysunek, światło, dźwięk, fotografia, przedmioty codziennego użytku. Autor książek artystycznych, fotografii i obrazów.
Jego twórczość ma genezę konceptualną. Jest nacechowana krytycznym dyskursem ze sztuką i mechanizmami jej percepcji. Obala wszelkie mity: artysty, wolności sztuki, oryginalności, wartości i bezinteresowności. Bezlitośnie rozprawia się ze schematami i konwencjami pokutującymi wśród odbiorców sztuki. Jednocześnie traktuje ją jako domenę wolności, nieograniczoną żadnymi konwencjami czy dążeniem do osiągnięcia za jej pomocą określonych celów.
Jacek Kozłowski potrafi zadziwiająco dobrze łączyć własny dorobek artystyczny z działalnością pedagogiczną i upowszechnieniową. Wychował wiele roczników młodych twórców. Człowiek o wielkiej erudycji i kulturze, któremu Poznań zawdzięcza fakt, że jeszcze za czasów Polski socjalistycznej nastąpiło otwarcie poznańskiego Uniwersytetu Artystycznego na najnowsze nurty w sztuce światowej.
Ewa Wycichowska jest tancerką, choreografką, pedagogiem, profesorem sztuk muzycznych. W latach 1988-2016 była dyrektorem naczelnym i artystycznym Polskiego Teatru Tańca - Baletu Poznańskiego. Ukończyła z wyróżnieniem Państwową Szkołę Baletową w Poznaniu i pedagogikę tańca w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina. Studiowała także w L'Académie Internationale de la Danse w Paryżu. W 2009 r. otrzymała od prezydenta RP tytuł profesora sztuk muzycznych. Wieloletnia primabalerina Teatru Wielkiego w Łodzi.
Jest jurorem polskich i międzynarodowych konkursów tańca, prezesem Polskiego Stowarzyszenia Choreoterapii i członkinią m.in.: Międzynarodowej Rady Tańca - Conseil International de la Danse (CID-UNESCO), Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu. Autorka ponad 70 spektakli zrealizowanych w Polsce i na świecie. Od 2015 r. profesor zwyczajny Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Promotorka siedmiu doktoratów oraz opiekunka naukowa czterech habilitacji.
Kierując Polskim Teatrem Tańca, zademonstrowała rzadką umiejętność łączenia talentu artystycznego z działalnością akademicką i predyspozycjami menadżerskimi. W czasie dyrektorskiej kadencji zaproszenie do współpracy z jej zespołem przyjęli najwybitniejsi choreografowie na świecie, a oblicze teatru przeszło ewolucję od spektakli ukształtowanych formą teatru baletowego do współczesnego gatunku: teatru tańca, który charakteryzuje przekraczanie granic rodzajowych, technicznych i stylistycznych. Spektakle Polskiego Teatru Tańca w tym czasie obejrzeli widzowie 40 krajów na pięciu kontynentach.
Profesor Ewa Wycichowska została uhonorowana m.in.: medalem i dyplomem uznania Ministerstwa Kultury i Sztuki w roku obchodów 100-lecia urodzin Karola Szymanowskiego, medalem 200-lecia Baletu Polskiego, nagrodą Fringe Firsts na festiwalu w Edynburgu (z Polskim Teatrem Tańca), nagrodą ZAiKS-u za wybitną twórczość choreograficzną, nagrodą Marszałka Województwa Wielkopolskiego Wielce Zasłużony dla Kultury, Wielką Pieczęcią Miasta Poznania, nagrodą "Reconnaissance" Instytutu France - Pologne w Lyonie za wieloletnią promocję kultury i sztuki francuskiej w Polsce, Nagrodą ZASP za wybitną twórczość choreograficzną, Nagrodą Specjalną Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w uznaniu zasług dla kultury polskiej, Nagrodą Artystyczną Miasta Poznania, Złotym Medalem Zasłużony Kulturze - Gloria Artis.
KKS Lech Poznań to klub nawiązujący w swej historii do Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży z podpoznańskiej wsi Dębiec. Dębiecka młodzież w 1920 r. utworzyła drużynę piłki nożnej o nazwie Lutnia Dębiec. Rejestracja klubu do Poznańskiego Związku Okręgowego Piłki Nożnej odbyła się w marcu 1922 r. i tak zaczęła się oficjalna historia dzisiejszego Lecha. W 1925 r. osada Dębiec została administracyjnie włączona do Poznania, a klub zmienił nazwę z Towarzystwa Sportowego Liga Dębiec na Towarzystwo Sportowe Liga Poznań. W 1930 r. kolej została sponsorem klubu, wspierając go przez kolejne kilkadziesiąt lat. Po wojnie klub reaktywowano pod nazwą KKS Poznań. W 1957 r. pierwszy raz w nazwie klubu pojawiło się słowo LECH.
W swojej historii piłkarze Lecha wywalczyli osiem tytułów Mistrza Polski, pięć razy triumfowali w rozgrywkach o Puchar Polski, sześć razy zdobywali Superpuchar Polski. Od 1978 r. Lech Poznań rozegrał ponad 100 meczów w prestiżowych europejskich pucharach.
Klub od wielu lat słynie ze szkolenia młodych adeptów futbolu. Akademia Lecha to prekursor szkolenia młodzieży w Polsce. W pierwszej reprezentacji Polski w piłce nożnej zagrało do tej pory 66 piłkarzy Lecha. Obecnie klub prowadzi też sekcję kobiecą piłki nożnej.
Lech Poznań jest najbardziej znany z sukcesów związanych z piłką nożną. Jednak przez wiele lat był najsilniejszym wielosekcyjnym klubem Wielkopolski, prowadził m.in. sekcje: boksu, brydża, gimnastyki, hokeja na trawie, kajakarstwa, kolarstwa, koszykówki, kręglarstwa klasycznego, lekkiej atletyki, łucznictwa, piłki ręcznej, podnoszenia ciężarów, pływania, siatkówki, strzelectwa, szachów, szermierki, tenisa stołowego i zapasów. Reprezentantki i reprezentanci tych dyscyplin również zdobywali medale mistrzostw Polski na szczeblu seniorskim i juniorskim. Największe sukcesy sportowe odnosiła bez wątpienia sekcja koszykówki mężczyzn, która zgromadziła na swoim koncie 11 tytułów mistrza Polski oraz zanotowała wielkie sukcesy na arenie międzynarodowej w grach zespołowych.
Reprezentanci klubu przez wiele lat regularnie dostępowali godności olimpijczyka. Do dzisiaj Lech szczycić się może 24 reprezentantami na igrzyskach olimpijskich w takich dyscyplinach, jak: boks, hokej na trawie, koszykówka, kolarstwo, pływanie oraz piłka nożna.