2013
JANUSZ PAŁUBICKI
Janusz Pałubicki urodził się 2 stycznia 1948 roku w Wałbrzychu. Ukończył w 1973 roku studia w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Został tam kierownikiem biblioteki, którą zreorganizował i rozbudował. W 1980 r. wstąpił do związku zawodowego "Solidarność" i odtąd ze związkiem i ruchem solidarnościowym związał się na zawsze.
W okresie stanu wojennego został internowany 13 grudnia 1981 roku. Po zwolnieniu w marcu 1982 roku objął funkcję przewodniczącego zarządu podziemnego regionu "Solidarności" i członka Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. W grudniu 1982 roku został aresztowany za prowadzoną działalność, następnie skazany na karę 4 lat pozbawienia wolności. Od 5 grudnia 1983 roku prowadził trwający 104 dni strajk głodowy, w trakcie którego był przymusowo dokarmiany. Ze względu na stan zdrowia został warunkowo przedterminowo zwolniony w czerwcu 1984 roku. W 1989 r. brał udział w obradach "okrągłego stołu". Był członkiem ówczesnego Komitetu Obywatelskiego "Solidarności".
Od 1989 roku ponownie został zatrudniony na UAM. Wszedł też do władz krajowych NSZZ "S". W latach 1990-1997 zajmował stanowisko przewodniczącego zarządu regionu, był także skarbnikiem i wiceprzewodniczącym Komisji Krajowej.
W latach 1997-2001 sprawował mandat posła na Sejm III kadencji z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność (działał w Ruchu Społecznym AWS) i ministra - koordynatora służb specjalnych w rządzie Jerzego Buzka. W 1999 roku (od 3 września do 7 października) był również pełniącym obowiązki ministra spraw wewnętrznych i administracji. W 2001 roku nie uzyskał ponownie mandatu posła i wycofał się z polityki.
Od 1996 roku kieruje zainicjowaną przez siebie Fundacją Wielkopolskie Archiwum "Solidarności". Uhonorowany nagrodą "Giganta 2005" przyznawaną przez poznański oddział "Gazety Wyborczej".
W 2011 roku został odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego za wybitne zasługi dla przemian demokratycznych w Polsce, za znaczące osiągnięcia w działalności publicznej i społecznej Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Jest człowiekiem skromnym, powszechnie cenionym za uczciwość i niezmienność poglądów. Uosabia najlepsze cechy wielkopolskiego patriotyzmu. Jego postawa, zarówno w wymagającym odwagi osobistej okresie lat '80, jak i w latach '90, gdy zaangażował się w służbę publiczną, zasługuje na szczególne uhonorowanie.
**
JACEK WACHOWIAK
Profesor Jacek Wachowiak (urodzony 11 grudnia 1952 roku w Poznaniu), specjalista w dziedzinie pediatrii, onkologii i hematologii dziecięcej oraz transplantologii klinicznej, jest uczniem i następcą Profesor Urszuli Radwańskiej. Od 1977 roku, to jest od chwili ukończenia studiów na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, pracuje w Klinice Onkologii, Hematologii i Transplantologii Pediatrycznej, którą kieruje od 2001 roku. Od 2003 roku jest także kierownikiem II Katedry Pediatrii UM w Poznaniu. Od 2008 roku jest profesorem zwyczajnym.
Doświadczenie zawodowe i naukowe poszerzał zagranicą, między innymi w latach 1984-1985 w Instytucie Gustave Roussy oraz Instytucie Kancerologii i Immunogenetyki w Villejuif (Francja) (stypendium Rządu francuskiego) oraz w Klinice Hematologii i Onkologii Dziecięcej w Hanowerze (Niemcy) w 1987 roku i w latach 1991-1995 (stypendium Fundacji Humboldta).
Jest autorem lub współautorem 127 publikacji naukowych (w tym 35 opublikowanych w czasopismach zagranicznych), 14 rozdziałów w podręcznikach i 285 doniesień zjazdowych opublikowanych w formie streszczeń w czasopismach recenzowanych. Ponadto jest redaktorem 5 monografii.
Jest promotorem 9 przewodów doktorskich, w tym 7 ukończonych oraz 2 otwartych. Kierownik specjalizacji wielu lekarzy z zakresu pediatrii, onkologii i hematologii dziecięcej oraz transplantologii klinicznej.
Prowadzi wykłady dla studentów Wydziału Lekarskiego i Oddziału Stomatologii, studentów z Oddziału Kształcenia w Języku Angielskim oraz studentów Analityki Lekarskiej. Wspiera działalność studenckich kół naukowych.
W latach 1986-1989 tworzył od podstaw, w Klinice kierowanej wówczas przez Profesor Urszulę Radwańską, pierwszy w Polsce Dziecięcy Oddział Transplantacji Szpiku, w którym od 1 grudnia 1989 roku regularnie przeprowadza się transplantacje komórek krwiotwórczych u dzieci. W latach 2004-2005 dzięki jego staraniom wybudowano i wyposażano nowy 8 stanowiskowy Oddziału Transplantacji Szpiku wraz z Poradnią Transplantacyjną i nowoczesnym zapleczem laboratoryjnym. Oddział posiada akredytację Ministerstwa Zdrowia oraz European Group for Blood and Marrow Transplantation i jest członkiem Center for International Blood and Marrow Transplant Research. W latach 2006-2009 roku przeprowadził modernizację dwóch oddziałów onkologicznych oraz zaplecza laboratoryjnego Kliniki.
W latach 1999, 2001, 2004 i 2006 przewodniczył Komitetowi Organizacyjnemu Międzynarodowych Sympozjów Naukowych "Hematopoietic stem cell transplantation in children", a w 2008 roku 6th Meeting of EBMT Pediatric Diseases Working Party and 1st Meeting of EBMT Pediatric Nurses, które odbyły się w Poznaniu.
Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Hematologów i Transfuzjologów (od 2003 roku wiceprzewodniczący Zarządu Głównego), Polskiego Towarzystwa Onkologii i Hematologii Dziecięcej (członek Zarządu Głównego), Polskiego Towarzystwa Immunologii Doświadczalnej i Klinicznej, Polskiego Towarzystwa Transplantacyjnego, Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, European Group for Blood and Marrow Transplantation (EBMT) (od 2005 r. członek Board of EBMT Pediatric Diseases Working Party) oraz International Society of Pediatric Oncology (SIOP).
Pełni wiele funkcji w kraju i w organizacjach międzynarodowych zajmujących się transplantacją komórek krwiotwórczych, między innymi jest członkiem Krajowej Rady Transplantacyjnej, przewodniczącym Polskiej Pediatrycznej Grupy ds. Transplantacji Komórek Krwiotwórczych, członkiem Komisji Onkologii Medycyny Rozwojowej Komitetu Medycyny Rozwojowej PAN, Konsultantem Wojewódzkim w dziedzinie onkologii i hematologii dziecięcej w Województwie Wielkopolskim, ekspertem Wielkopolskiej Izby Lekarskiej w dziedzinie hematologii i transfuzjologii, przedstawicielem polskich pediatrycznych ośrodków transplantacji komórek krwiotwórczych w Grupie Roboczej ds. Transplantacji Komórek Krwiotwórczych przy International BFM Study Group, reprezentantem wszystkich dziecięcych oddziałów transplantacji szpiku z obszaru Europy Centralnej i Wschodniej w Board of the EBMT Pediatric Diseases Working Party.
Ponadto pełnił lub pełni liczne funkcje w Uniwersytecie Medycznym im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu - obecnie jest członkiem Komisji Senackiej ds. Etyki i Dobrych Obyczajów w Nauce oraz Pełnomocnikiem Rektora ds. Współpracy z Uniwersytetem w Edynburgu. Jest założycielem i przewodniczącym Stowarzyszenia Wspierania Rozwoju Transplantacji Szpiku u Dzieci (od 1998 roku).
Otrzymał Zespołową Nagrodę Naukową Miasta Poznania za badania w zakresie leczenia białaczki u dzieci w 1993 roku, specjalne wyróżnienie dla Oddziału Transplantacji Szpiku w Akcji "Szpital Przyjazny Dziecku" zorganizowanej przez Komitet Ochrony Praw Dziecka, Gazetę Wyborczą i Radio Merkury w 1997 roku, a kierowana przez niego Klinika zajęła III miejsce wśród 14 ośrodków onkologii i hematologii dziecięcej w ogólnopolskim rankingu tygodnika "Newsweek" w 2003 roku oraz III miejsce wśród 17 polskich ośrodków transplantacji szpiku (pierwsze wśród ośrodków dziecięcych) w 2005 roku (ranking Newsweek).
W 2002 roku otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, a w 2011 roku Odznakę Honorową "Za zasługi dla Województwa Wielkopolskiego".
**
CZESŁAW CYBULSKI
Dr Czesław Cybulski, to jeden z najlepszych na świecie trenerów lekkoatletycznych, od kilkudziesięciu lat związany z Poznaniem, wychowawca stu siedmiu mistrzów Polski i dwunastu medalistów Mistrzostw Europy, Świata i Igrzysk Olimpijskich, którzy na lekkoatletycznych arenach świata promują nasze miasto.
Czesław Cybulski urodził się 18 czerwca 1935 r. w Mosinie. Jest absolwentem Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Swoją karierę rozpoczął na Pomorzu, w Technikum Wychowania Fizycznego w Gdańsku Wrzeszczu. Jego profesorem był Sławomir Zieleniewski, któremu Czesław Cybulski poświęcił, zdobyty przez wychowanka, złoty medal olimpijski w Sydney. Mimo bardzo intensywnej pracy szkoleniowej, która zajmowała mu sporo czasu, w 1978 roku zdołał obronić doktorat z wychowania fizycznego na poznańskiej Akademii Wychowania Fizycznego. Od 1981 roku jest również trenerem klasy mistrzowskiej.
Od 53 lat Czesław Cybulski pracuje z reprezentacją Polski w lekkiej atletyce, a od 45 lat związany z Akademickim Związkiem Sportowym, którego jest członkiem honorowym. Ma imponujący dorobek: ponad stu wychowanków, którzy pod jego przewodnictwem sięgali po liczne medale i tytuły, ustanawiając 106 rekordów Polski i rekord świata.
Do jego najbardziej znanych wychowanków należą mistrz olimpijski i mistrz świata Szymon Ziółkowski, nieżyjąca już mistrzyni olimpijska Kamila Skolimowska oraz medalistka Igrzysk Olimpijskich i mistrzostw świata Anita Włodarczyk.
W chwili obecnej trenuje Pawła Fajdka i Joannę Fiedorow - olimpijczyków z Londynu 2012.
Czesław Cybulski wybrany został trenerem 90-lecia AZS Poznań. Ma tytuł honorowego profesora w lekkiej atletyce, odznaczony między innymi dwoma Złotymi Krzyżami za zasługi dla sportu i sportu szkolnego. Dla trenowanych przez siebie zawodników jest nie tylko trenerem, ale i fizjologiem i psychologiem w jednym. Powtarza, że trener powinien stanowić z zawodnikiem jedną duszę.
Ma opinię trenera bardzo wymagającego. Sam o sobie mówi, że jest bardzo trudny i całkowicie bezkompromisowy. Ci jego podopieczni, którzy potrafili sprostać wymaganiom niezwykle ciężkiej pracy i dyscypliny, osiągali znakomite wyniki. Swoim wychowankom wpaja, że ,,sukces zapewnia tylko reżim, a w lekkiej atletyce jeszcze pokora". Nie znajduje usprawiedliwień dla pracy pozorowanej lub niedostatecznego zaangażowania. Wobec braku profesjonalnych obiektów sportowych dla zawodników swojej dyscypliny, trenował z nimi na łące nad Wartą, pod poznańskim mostem św. Rocha. Za najskuteczniejszą drogę do sportowego sukcesu uważa bowiem niezwykle ciężką pracę, samodyscyplinę, skoncentrowanie na celu i zaufanie do trenera. Te jego ideały są wspólne także dla tak cenionego w Poznaniu etosu pracy. Jego podopieczni podkreślają, że praca z trenerem Czesławem Cybulskim to nie tylko szkoła rzutu młotem, lecz także szkoła życia i kształtowania charakteru.
**
EWA MIELCAREK
Ewa Mielcarek, z domu Deierling, urodziła się 5 listopada 1926 roku w Poznaniu, jako najstarsza córka małżonków Ewy z Błotnickich i Jana Deierlinga. Ojciec był uczestnikiem Powstania Wielkopolskiego, znanym kupcem, właścicielem jednej z największych hurtowni i sklepu detalicznego artykułów żelaznych w zachodniej Polsce. Mówiono o nim, że był twórcą polskiego rynku metalowego w okresie międzywojennym. W 1938 roku otrzymał Złoty Krzyż Zasługi od Prezydenta Rzeczpospolitej.
Podczas II wojny światowej rodzina Deierlingów straciła cały majątek, stąd też córka Ewa musiała zacząć pracować już jako czternastoletnia dziewczynka.
Zaraz po wojnie, w latach 1947-49 działała jako współwłaścicielka odzyskanego sklepu z artykułami żelaznymi Jana Deierlinga przy ulicy Szkolnej, utraconego ponownie w rezultacie "bitwy o handel", mającej na celu ograniczenie i wyeliminowanie sektora prywatnego w powojennej Polsce w latach 1946-1949.
W roku 1950 ukończyła studia ekonomiczne na Wydziale Organizacji i Zarządzania Akademii Ekonomicznej w Poznaniu.
W 1948 roku poślubiła Edwarda Mielcarka, obecnie jest wdową. Z małżeństwa tego urodziły się trzy córki, które założyły własne rodziny. Dzisiaj Ewa Mielcarek cieszy się siedmiorgiem wnuków oraz czworgiem prawnucząt.
Poza obowiązkami rodzinnymi, związana była z aktywnością na polu społeczno-kulturalnym.
Przez 22 lata, w latach 1956-1978, prowadziła działalność w Komitetach Rodzicielskich szkoły podstawowej i liceum, związaną z akcjami opiekuńczymi, charytatywnymi oraz krajoznawczo-poznawczymi dla dzieci i młodzieży.
W 1993 roku została współzałożycielką, a obecnie jest przewodniczącą Fundacji Ochrony Zabytków Wielkopolski. W ramach działalności Fundacji, uczestniczyła w naradach dotyczących spraw kultury i urbanistyki, kampaniach prasowych oraz działaniach wydawniczych. W ramach Fundacji i na jej koszt, opublikowano książkę Zygmunta Dolczewskiego, członka Fundacji, pod tytułem "Tajemnice Zamku Królewskiego w Poznaniu między prawdą a domysłem" oraz "Renesans według Warczygłowy", w formie wydawnictwa ze zorganizowanej w Ratuszu Poznańskim wystawy prac Zygmunta Warczygłowy.
W 2003 roku Fundacja przystąpiła do Komitetu odbudowy Zamku Królewskiego w Poznaniu.
Ewa Mielcarek ma na swym koncie ponadto 55 lat pracy, pełniąc funkcję Prezesa zespołu nieruchomości, odziedziczonych jako współwłasność po ojcu Janie Deierlingu. W ramach działań na tym polu, kompleksowo odnowiono dwie zabytkowe, ponad stuletnie kamienice: przy ulicy Składowej 4 oraz ulicy Szkolnej 5 i Wrocławskiej 6, przy czym ta druga została wpisana na listę zabytków miasta Poznania. Ponadto został zbudowany nowoczesny biurowiec klasy A z zespołem lokali handlowo-biurowych przy ulicy Składowej.
Ewa Mielcarek została za swoją wieloletnią działalność uhonorowana szeregiem odznaczeń.
Za całokształt pracy pracy społecznej i zawodowej otrzymała medal Św. Sylwestra (Equester Ordo Sancti Silvestri Papae), przyznany przez papieża Benedykta XVI, a wręczony w 2012 roku w Pałacu Arcybiskupów Poznańskich.
Wcześniej, w 2007 roku otrzymała z rąk Arcybiskupa Metropolity Poznańskiego Stanisława Gądeckiego medal "Optime Merito Archidioecesis" za wsparcie Zespołu Archikatedralnego w pracach nad odnowieniem barokowej ambony w katedrze oraz ołtarza w kościele pw. Św. Małgorzaty.
Została także odznaczona przez Towarzystwo im. Hipolita Cegielskiego medalem "Labor omnia vincit" za krzewienie idei pracy organicznej, a także otrzymała złotą odznakę nr 1 od Towarzystwa Bambrów Poznańskich za wspieranie organizacyjno-finansowe Muzeum Bambrów Poznańskich.
W ramach swojej działalności społecznej, brała również udział w programie telewizji niemieckiej BRF, popularyzującej ideę "małych ojczyzn" w Europie.
Ewa Mielcarek uczestniczy w działalności Polskiego Związku b. Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych, pielęgnując pamięć o postaci Bogumiła Mielcarka, jedynego brata męża. W ramach tych działań wydała książkę, opatrzoną słowem wstępnym przez Władysława Bartoszewskiego, w formie zbioru listów pisanych przez Bogumiła, gimnazjalistę poznańskiego Liceum Marii Magdaleny, harcerza zaangażowanego w działalność konspiracyjną, więzionego w Forcie VII i zamordowanego w obozie koncentracyjnym w Mauthausen.