- Odwaga chwili bywa bardzo cenna, lecz prawdziwie bezcenna jest odwaga życia - mówił Jacek Jaśkowiak, prezydent Poznania, żegnając Zenona Wechmanna. - Chylę czoło przed Tobą, Majorze! Swoim długim, dramatycznym, niezwykłym życiem dałeś świadectwo, że w człowieku istnieją siły, których zło nie pokona, że ani przemoc, ani oportunizm nie będą panoszyły się bez końca. Teraz odchodzisz, lecz pamięć o Tobie pozostanie - nasz drogowskaz, nasza inspiracja, nasza wiara, że człowieczeństwo nie zginęło. 

Miasto reprezentowała też Natalia Weremczuk, zastępczyni prezydenta Poznania. W uroczystościach udział wzięła również Agata Sobczyk, Wojewoda Wielkopolska, Marek Woźniak, marszałek wojewódzwa, a także przedstawiciele Związku Harcerstwa Polskiego oraz środowisk kombatantów. Uroczystości pogrzebowe miały charakter państwowy.

Major Zenon Wechmann zmarł 21 maja w wieku 96 lat. 

Urodził się 25 października 1927 r. w Poznaniu. W latach 1935-1939 był zuchem, następnie wstąpił do V Hufca Harcerzy im. ks. J. Poniatowskiego. Podczas hitlerowskiej okupacji był przymusowym robotnikiem w niemieckich zakładach "Centra" w Poznaniu. Pracę łączył z nauką na tajnych kompletach i z działalnością patriotyczną.

Po wojnie kontynuował naukę oraz aktywnie uczestniczył w życiu Związku Harcerstwa Polskiego, służył w "Poznańskiej Piątce". Kiedy władze PRL podjęły decyzję o likwidacji ZHP, wystąpił przeciwko włączeniu zuchów do Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1950-1952 podjął konspiracyjną działalność harcerską.

Zaangażowana działalność patriotyczna oraz opór wobec komunistycznej władzy stały się przyczyną jego aresztowania w 1952 r. 23 stycznia 1953 r. Zenon Wechmann został skazany na karę 7 lat pozbawienia wolności, 3 lata utraty praw publicznych oraz pozbawienie mienia. Wyrok odsiadywał w zakładzie karnym w Rawiczu, gdzie stosowano wobec niego przemoc fizyczną i psychiczną. Karę odbywał również w obozach pracy dla więźniów politycznych w Potulicach i Piechcinie-Bielawach. W lutym 1955 r. na mocy amnestii został warunkowo zwolniony z odbywania reszty kary.

Ciężkie doświadczenia więzienne nie złamały jego charakteru ani woli prowadzenia dalszej działalności niepodległościowej. Brał czynny udział w Powstaniu Poznańskiego Czerwca 1956 r. W latach stanu wojennego działał w strukturach konspiracyjnych na rzecz internowanych oraz ich rodzin. Kolportował niezależne wydawnictwa. Aktywnie uczestniczył w licznych manifestacjach.

Czynnie działał w pracach Wielkopolskiego Oddziału Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego 1939-1956. Był wieloletnim wiceprezesem oraz prezesem tego związku, a także przewodniczył Wojewódzkiej Radzie Kombatantów i Osób Represjonowanych przy Marszałku Województwa Wielkopolskiego. W 2016 r. został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności.

W 2018 roku Rada Miasta Poznania nadała mu tytuł "Zasłużony dla Miasta Poznania". Za wybitne zasługi w pielęgnowaniu pamięci o najnowszej historii Polski, za działalność na rzecz środowisk kombatanckich został odznaczony w 2023 r. Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.

AW