Poznan.pl, oficjalna strona Miasta Poznania

Spacer rozpocznie się o godzinie 11:00 na parkingu przy dojeździe do plaży nad Rusałką od strony ul. Golęcińskiej (link do lokalizacji) i potrwa około 3-4 godziny. Przewidywana długość trasy to około 6 km. Dystans może ulec zmianie w zależności od liczby uczestników i tempa marszu. Udział jest bezpłatny, obowiązują zapisy pod adresem mailowym: anna_jasinska@um.poznan.pl. Należy zadbać o odpowiednią, wygodną, ciepłą odzież - wodoodporne, terenowe buty, spodnie, nieprzemakalną kurtkę. Spacer odbędzie się częściowo poza szlakiem. Polecane są również stuptuty (ochraniacze nogawek).

Światowy Dzień Mokradeł został ustanowiony w 1997 roku, by upamiętnić podpisanie 2 lutego 1971 roku Konwencji Ramsarskiej. Dokument o obszarach wodno-błotnych to międzynarodowe porozumienie, utworzone w celu ochrony i zrównoważenia użytkowania wszystkich mokradeł dzięki działaniom ogólnoświatowym, krajowym oraz lokalnym.

Tegoroczne hasło obchodów brzmi: "Już czas na przywrócenie mokradeł". Podczas najbliższego spaceru uczestnicy dowiedzą się, dlaczego to wezwanie jest tak ważne. Najmłodsi będą mogli zdobyć  wiedzę w trakcie gry i rozwiązywania łamigłówek. Wykorzystując dostępne elementy terenowe, spacerowicze wspólnie spróbują przedstawić w praktyce definicję obszarów wodno-błotnych.

Przewodnik spaceru, Artur Golis, opowie również o wpływach, jakie mokradła pełnią mają na życie ludzi, zwłaszcza w środowisku dużego miasta, a także pośrednio - regulując lokalny mikroklimat i stanowiąc warunek zachowania bioróżnorodności. Ważnym elementem będzie również uświadomienie zagrożeń, jakie wpływają na poznańskie obszary mokradłowe.

Artur Golis jest pracownikiem Zespołu Parków Krajobrazowych Województwa Wielkopolskiego. Zawodowo zajmuje się ochroną krajobrazu, głównie wiejskiego, lecz także obszarów leśnych i mokradłowych. Jako botanik zwraca szczególną uwagę na rolę szaty roślinnej. W swojej wieloletniej działalności edukacyjnej na polu przyrodniczym wykorzystuje sezonową, siedliskową i sukcesyjną zmienność zbiorowisk roślinnych, populacji i osobników poszczególnych gatunków, aby tłumaczyć swoim odbiorcom procesy i zjawiska. Swój przekaz dostosowuje do wymagań słuchaczy wszystkich grup wiekowych. Nie wyobraża sobie edukacji terenowej bez sprowadzenia ze ścieżki i zanurzenia uczestników organizowanych wycieczek w surowej tkance ekosystemów, dając sposobność, by zajrzeć, dotknąć, posłuchać, powąchać i posmakować, a jeśli trzeba - zabłądzić.

PD