Poznan.pl, oficjalna strona Miasta Poznania

Organ jednostki wymienionej w art. 39 ust. 4 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, upoważniony przez radę gminy do załatwiania indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej, może na podstawie art. 268a Kodeksu postępowania administracyjnego udzielić pełnomocnictwa administracyjnego pracownikowi kierowanej jednostki do załatwiania spraw w jego imieniu (SN-27.06.2001 r., sygn.akt. II CKN 880/00, opubl. OSNC 2002 r. nr 3, poz. 33.)tanowienia Kodeksu postępowania administracyjnego.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd Najwyższy wskazał na to, że przepis art. 268a Kodeksu postępowania administracyjnego zezwalający organowi administracji państwowej upoważnić pracowników kierowanej jednostki organizacyjnej do załatwiania spraw w jego imieniu, w tym do wydawania decyzji administracyjnych, wszedł w życie 24 października 1987 r. Przywrócenie samorządu terytorialnego nastąpiło w okresie, kiedy Kodeks postępowania administracyjnego normował postępowanie przed organami administracji państwowej, a nie publicznej. Konieczne zatem było wprowadzenie do ustawy o samorządzie gminnym podobnego przepisu, tj.art. 39 ust. 2, pozwalającego wójtowi lub burmistrzowi na upoważnienie zastępców oraz innych pracowników urzędów do wydawania w ich imieniu decyzji administracyjnych.
Rozwiązanie to pozwalało na zachowanie ciągłości i rytmu pracy urzędów bez względu na obecność przewodniczącego zarządu. Upoważnieni pracownicy, jak to wyraźnie wynika z obydwu przepisów, wydawali decyzje w imieniu organu, co oznacza, że sami nie stawali się organem.
Załatwienie sprawy przez wydanie decyzji następowało i następuje według przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego i nie ma podstaw do wyłączenia art. 268a tego kodeksu. Także w piśmiennictwie trafnie podnosi się, że art. 268a k.p.a.nie wprowadza żadnych ograniczeń w kwestii upoważniania pracowników kierowanej jednostki organizacyjnej, a zatem organ administracji publicznej może udzielić upoważnienia zarówno w przypadkach, gdy wydaje decyzje we własnym imieniu, oraz gdy wykonuje funkcje zlecone w imieniu innego organu.
W razie upoważnienia pracownika kierowanej jednostki dokonanego z mocy wymienionego przepisu nie następuje rozproszenie kompetencji, czego obawia się sąd okręgowy, ponieważ decyzje są wydawane w imieniu organu. Można powiedzieć, że ze względu na wielką liczbę aktów administracyjnych wydawanych w dużych miastach i ich różnorodność, decyzje wydawane przez pracowników jednostek, których organy uzyskały uprawnienie w trybie art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym, znajdują się możliwie najbliżej ośrodka mającego merytoryczną znajomość rozstrzygania spraw.
Agata Jakowska
Gazeta Samorządu i Administracji Nr 12/02