Poznan.pl, oficjalna strona Miasta Poznania

WOJCIECH SZCZĘSNY KACZMAREK urodził się 24.03.1942 r. w Luboniu pod Poznaniem jako starszy z dwóch synów Zyty z Omasztów i Telesfora Kaczmarków. Matka była rodowitą Węgierką spod Budapesztu wychowaną w Polsce, natomiast ojciec Wielkopolaninem, sędzią pracującym w Poznaniu.
Wojciech Sz. Kaczmarek zdał maturę w 1961 r. w III Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kasprzaka (Jana Kantego) w Poznaniu. W latach 1961-1966 studiował fizykę na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Po uzyskaniu magisterium pracował jako asystent w Akademii Rolniczej w Poznaniu (1966-1967), a następnie podjął studia doktoranckie w Instytucie Fizyki UAM (1967-1970). Od 1970 r. pracował w Instytucie Fizyki na stanowisku starszego asystenta, a po doktoracie (1974) - adiunkta. Czynnym pracownikiem naukowym UAM pozostał do 1990 r. W roku 2003 uzyskał stopień doktora habilitowanego. Odbył staże naukowe w Kijowie (Ukraina), Rydze (Łotwa), Plovdiv (Bułgaria) oraz w Orleanie (Francja). W latach 1982-1983 pracował naukowo na Politechnice w Zurychu (Szwajcaria), a w latach 1987-1988 jako profesor I klasy na Uniwersytecie Paris Nord w Paryżu.
Należał do członków-założycieli "Solidarności" na Uniwersytecie. Wybrany w 1980 r. członkiem Komisji Zakładowej NSZZ "Solidarność" w UAM, przewodniczył Komisji Socjalnej. Został także delegatem na zjazd regionalny. Brał udział w rekonstrukcji Związku na uczelni pod koniec lat 80., w 1989-1990 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Zakładowej NSZZ "S" UAM. Z ramienia "Solidarności" był obserwatorem wyborów parlamentarnych w czerwcu 1989 r., a następnie członkiem grupy inicjatywnej Komitetów Obywatelskich "S" oraz wiceprzewodniczącym Komitetu Obywatelskiego m. Poznania. Zrezygnował z tej funkcji krótko przed wyborami do Rady Miasta, aby, jak mówił, wszyscy startujący mieli równe szanse w wyborach.
W 1990 r. wybrany został radnym Rady Miasta oraz prezydentem m. Poznania. Po wyborach samorządowych w 1994 r. ponownie został prezydentem Poznania.
W 2002 roku w drugiej turze wyborów przegrał z Ryszardem Grobelnym wyścig do fotela prezydenta Poznania. Cztery lata później udzielił mu swego poparcia w kolejnych wyborach prezydenckich.

Należał do członków-założycieli Lions Club International (1990), a także Fundacji Poznań-Ille-et-Vilaine (1991), pełniąc nieprzerwanie funkcję jej prezesa. Był prezesem Fundacji Rozwoju Miasta Poznania (od 1992).

Na początku sierpnia 1990, na pierwszym po wyborach spotkaniu prezydentów miast w Elblągu, przedstawił projekt statutu Związku Miast Polskich i zarys programu jego działania. Założono grupę organizacyjną Związku, której był przewodniczącym. W styczniu 1991 na Kongresie Restytucyjnym Związku został wybrany jego prezesem. Funkcję tę pełnił do początku 1999 roku. W kolejnej kadencji był wiceprezesem (do 2003). Jako Prezes Związku odegrał ważną rolę w konsolidacji różnych form współpracy środowisk samorządowych. Był współinicjatorem Ogólnopolskiej Konferencji Wójtów, Burmistrzów i Prezydentów (pierwsza odbyła się w maju 1992 r. w Poznaniu) - największego forum przedstawicieli gmin. Działał w wielu organizacjach pozarządowych: był członkiem Rady Federacji Związków i Stowarzyszeń Gmin Polskich (od 1993), Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego (od 1993 do 1999 roku), Rady ds. Samorządu Terytorialnego przy Prezydencie RP (powołany przez prezydenta Lecha Wałęsę w 1994). Był też jednym z pięciu obserwatorów samorządowych w pracach Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego podczas opracowywania zapisów projektu Konstytucji RP dotyczących samorządu terytorialnego.
Także jako prezes Związku reprezentował miasta w różnych organizacjach i gremiach przedstawicielskich za granicą. Był członkiem Izby Władz Lokalnych w Kongresie Władz Lokalnych i Regionalnych Europy (CLRAE) przy Radzie Europy i przewodniczącym delegacji polskiej do CLRAE. Brał też początkowo udział w pracach Rady Gmin i Regionów Europy (CEMR), doprowadzając do członkostwa Związku w tej organizacji będącej europejską sekcją Światowej Unii Władz Lokalnych (IULA).
Zaproszony został także do członkostwa w Komitecie Naukowym francuskiego Instytutu Zarządzania Komunalnego w Paryżu (w 1997 r.).
W latach 2000-2003 pełnił funkcję konsula generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Paryżu.

Od 1999 roku pracował jako Doradca Prezesa w PKO Banku Polskim. W latach 2004-2007 był Specjalistą Bankowym w ROK w Poznaniu, a od grudnia 2007 roku - Specjalistą Bankowym ds. Finansowania Handlu Zagranicznego w Departamencie Sprzedaży Produktów Korporacyjnych. Szczególną uwagę zwracają jego zasługi na rzecz rozwoju bankowości poczynione w okresie, w którym pełnił funkcję Prezydenta Miasta Poznania (lata 1990-98). Był m. in. pomysłodawcą i inicjatorem utworzenia w 2002 r., wspólnie z PKO BP, Poznańskiego Funduszu Poręczeń Kredytowych (PFPK) - wówczas pierwszej w Polsce instytucji poręczycielskiej z udziałem banku oraz jednostki samorządu terytorialnego, która stała się pierwowzorem dla innych tego typu przedsięwzięć w kraju. PFPK do dziś wspiera drobną przedsiębiorczość w Poznaniu.
Podczas swojej pracy w PKO Banku Polskim Wojciech Szczęsny Kaczmarek wykazał duże zaangażowanie w zakresie popularyzacji wiedzy dotyczącej bankowości i finansów wśród jednostek samorządu terytorialnego. Był inicjatorem i pomysłodawcą szeregu form i rozwiązań mających bezpośredni wpływ na rozszerzenie oferty Banku dla samorządów. Dzięki jego zaangażowaniu, Bank jako pierwszy w Polsce wdrożył Program Europejski. Wojciech Szczęsny Kaczmarek działał też w regionalnej sieci koordynacyjnej Związku Banków Polskich.

Posiadał szereg różnorodnych odznaczeń. Za zasługi dla rozwijania stosunków polsko-francuskich odznaczony został przez prezydenta Republiki Francuskiej Jacquesa Chiraca najwyższym francuskim odznaczeniem - Orderem Kawalera Legii Honorowej (1997). Przez Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej odznaczony został Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999) oraz postanowieniem z dnia 25 maja 2009 r. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Jako drugi, obok prof. Wiktora Degi, poznaniak otrzymał tytuł szlachecki św. Dionizego (1993), przyznawany od ponad 900 lat przez Kapitułę za działalność społeczną i charytatywną. Prezydent Republiki Węgierskiej Arpad Góncz odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Republiki Węgierskiej (1998). W dowód uznania Jego szczególnej roli w restytucji i kształtowaniu Związku, jako jedyny spośród laureatów medalu Związku Miast Polskich otrzymał go w postaci pozłacanej. W uznaniu zasług dla rozwijania samorządności oraz opieki nad kombatantami, Wielkopolski Związek Solidarności Polskich Kombatantów nadał mu Krzyż Zasługi "Semper Fidelis" (1997). Otrzymał także Złotą Odznakę Zasłużonego dla Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej (1993) oraz Złotą Odznakę Za Zasługi dla Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

Był żonaty z Janiną z Zagierskich. Mieli trzech synów: Witolda, Tomasza i Łukasza.