Przekładanie orzeczeń

Zgodnie z ustawą z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej oraz społecznej i zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U 1997 r., Nr 123, poz. 776 ze. zm.), za osoby niepełnosprawne uznaje się osoby z:

  • orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności lub 
  • orzeczeniem o niepełnosprawności lub
  • orzeczeniem o całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy wydanym na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Osoby, które przed dniem 1 stycznia 1998 roku zostały zaliczone do jednej z grup inwalidów lub uzyskały orzeczenie o stałej lub długotrwałej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym są również osobami niepełnosprawnymi w rozumieniu ustawy o rehabilitacji.


Zasady przekładania orzeczeń

Ustawa o rehabilitacji zawodowej oraz społecznej i zatrudnianiu osób niepełnosprawnych ustala zasady "przekładania" orzeczeń wydanych przez lekarza orzecznika ZUS na orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, zgodnie, z którymi traktuje się na równi:

  • orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności z orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (dawna I grupa inwalidztwa),
  • orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy (dawna II grupa inwalidztwa),
  • orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności z orzeczeniem o częściowej niezdolności do pracy (dawna III grupa inwalidztwa).

Ten artykuł ma więcej niż jedną stronę. Wybierz poniżej kolejną, żeby czytać dalej