Jan Podhorski urodził się w 1921 roku w Budzyniu na północy Wielkopolski. Szkołę powszechną ukończył w powiecie wolsztyńskim, tam też był harcerzem w Drużynie im. Tadeusza Kościuszki. W sierpniu 1939 r. jako członek Przysposobienia Wojskowego zgłosił się ochotniczo do oddziałów Obrony Narodowej "Opalenica" i uczestniczył w akcji internowania Niemców. Brał udział w kampanii wrześniowej, trafił na krótko do niemieckiej niewoli. Był aresztowany i więziony przez Gestapo w Wolsztynie, z którego uciekł.

W styczniu 1940 r. złożył przysięgę konspiracyjną, brał udział w małym sabotażu. Zagrożony aresztowaniem musiał uciekać z Wielkopolski do Generalnej Guberni. W 1943 r. ukończył konspiracyjne liceum, zdał maturę i odbył kurs w podchorążówce Narodowych Sił Zbrojnych (NSZ) w Warszawie. Walczył w Powstaniu Warszawskim w Pułku NSZ im. gen. W. Sikorskiego jako dowódca drużyny szturmowej. Po kapitulacji powstania znalazł się w kompanii osłonowej "A" nadzorującej wyjście powstańców i ludności cywilnej z Warszawy. Do maja 1945 r. w niewoli niemieckiej w stalagu IV B Muhlenberg w Zeithain nad Łabą.

Po wyzwoleniu z obozu wrócił do Polski i w październiku 1945 r. rozpoczął studia na Wydziale Rolno-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego (UP). W maju 1946 r. był jednym z organizatorów manifestacji poznańskich studentów. Zotał skazany przez władze komunistyczne za działalność antypaństwową na 3 lata i osadzony w więzieniu we Wronkach. Po wyjściu z więzienia studiował zaocznie na Wydziale Prawa UP. W 1956 r. wrócił na studia dzienne, które ukończył w 1959 r.

W czasach PRL był prześladowany przez służby bezpieczeństwa aż do lat 80. W latach 1993-2013 był prezesem Okręgu "Wielkopolska" Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych w Poznaniu, następnie prezesem Rady Naczelnej Związku Żołnierzy NSZ, członkiem Wielkopolskiej Wojewódzkiej Rady Kombatanckiej przy Wojewodzie Wielkopolskim. W lutym 2016 roku został awansowany do stopnia generała brygady WP. W tym samym roku uhonorowano go tytułem Zasłużonego dla Miasta Poznania.

W ostatnich latach, mimo sędziwego wieku, był niezwykle aktywny i zaangażowany w działania społeczne oraz edukacyjne. Chętnie wygłaszał prelekcje historyczne, spotykał się z młodzieżą, brał udział w licznych uroczystościach i obchodach rocznicowych. Był w naszym mieście znany, lubiany i powszechnie szanowany. Zmarł 4 stycznia. Cześć Jego Pamięci!

oprac. szym