Ze Starożytnej Grecji
Korzenie sernika sięgają Starożytnej Grecji, gdzie ser był uznawany za źródło dobrej energii. To właśnie tym specjałem częstowano olimpijczyków już w 776 r. p.n.e. Serniki także podawano podczas greckich wesel. Pierwszy zarejestrowany przepis na sernik pochodzi także z Grecji, jego autorem jest pisarz Atenajos. Dzięki Rzymianom sernik z Grecji trafił na europejskie stoły, a do Polski, prosto z Wiednia, przywiózł go Jan III Sobieski.
Co oprócz sera?
Oprócz sera do serników dodajemy najczęściej jaja (to też dzięki Rzymianom) i cukier. Jaja możemy wbić w całości, albo osobno żółtka i ubite białka. Czasem można sernik wzbogacić śmietaną kwaśną lub słodką. Niektórzy nie wyobrażają sobie sernika bez dodatku mleka skondensowanego, owoców, czekolady czy wanilii. Wielbiciele serników od dawna dzielą się na tych, dla których dobry sernik nie istnieje bez rodzynek i na tych, dla których dodanie rodzynek jest zakazane.
Różnice nie kończą się na składnikach. Ważny jest także sposób przygotowywania serników. Te najbardziej tradycyjne są pieczone, ale szczególnie latem sporą popularnością cieszą się te robione na zimno. Sernik może być również pieczony w kąpieli wodnej.
Co kraj to obyczaj
Jak powszechnie wiadomo, w latach 90. w Stanach Zjednoczonych furorę zrobił sernik nowojorski. Ostatnie lata należą do sernika baskijskiego, którego wierzchnia warstwa przypomina troszkę crème brulee - przypalona skorupka na wierzchu, skrywa aksamitne, kremowe wnętrze. Z kolei z Azji przywędrowały do nas serniki japońskie - niezwykle delikatne i lekkie ciasto, przypominające troszkę francuskie suflety. Na całym świecie istnieje dziś ponad 1000 przepisów na sernik.
AL
Zobacz również
Przepis na weekend - omlet z jarmużem
Smaczny Targ
Przepis na weekend - rogale świętomarcińskie
