Gwara Poznania
Gwara poznańska, czyli mowa mieszkańców Poznania, to konglomerat dialektu regionalnego oraz słów wziętych z języka niemieckiego, który był językiem urzędowym w okresie zaboru pruskiego. Do języka niemieckiego gwara nawiązuje nie tylko poprzez germanizmy mantel (płaszcz), ale i składnię: Tego nie idzie kupić (Tego nie można kupić), Żaden problem (Ta sprawa nie stanowi problemu). Charakterystyczne dla gwary są również przyrostki zdrabniające, np. wiaruchna (grupa ludzi). Do najczęściej używanych słów gwary poznańskiej, używanych w Poznaniu, należą: bejmy (pieniądze), bimba (tramwaj), chichranie (śmiech), ćmik (papieros), garować (spać), gira (noga), glanc (połysk), gymyla (śmietnik), gzik (twaróg ze śmietaną), kejter (pies), klamoty (kamienie), knyf (fortel, sposób), laczek (pantofel), lasnąć (kupić coś sobie), na szage (na ukos), nygus (leń), papcie (buty), poruta (kompromitacja, wstyd), szczun (chłopak), szneka (drożdżówka), sznupa (twarz), świgać (rzucać), tytka (torba papierowa), winkiel (narożnik), wymarać (wyszukać).