2003
Liceum Ogólnokształcące św. Marii Magdaleny
Słynna "Marynka". Jest jedną z trzech najstarszych szkół w Polsce, 700-lecie istnienia obchodziła w 2003 roku. Wykształciła wielu wybitnych absolwentów, jej uczniami byli m.in. Jan Konstanty Żupański, Hipolit Cegielski, Karol Libelt, Karol Marcinkowski, Kazimierz Kantak, abp Florian Stablewski, Kazimierz Chłapowski, Jarogniew Drwęski, Cyryl Ratajski, prof. Wiktor Dega, Jerzy Waldorff, o. Marian Żelazek i prof. Stefan Stuligrosz.
W 1303 roku przy poznańskiej kolegiacie św. Marii Magdaleny powstała szkoła Ad sanctam Mariam Magdalenam, która w 1573 roku stała się częścią Kolegium Jezuickiego. Komisja Edukacji Narodowej w 1773 roku połączyła ją z Akademią Lubrańskiego. W czasie zaborów część szkoły była niemiecka (Gimnazjum Fryderyka Wilhelma), część polska (Gimnazjum św. Marii Magdaleny). Gimnazjum kształciło na wysokim poziomie, jego mury opuszczali doskonale wykształceni i chcący służyć Ojczyźnie patrioci. Nauczycielami gimnazjalnymi byli w tym czasie m.in. Hipolit Cegielski, Antoni Jerzykowski i Marceli Motty.
Po zakończeniu II wojny światowej szkoła pracowała do roku 1950, kiedy to władze zamknęły ją w związku z rzekomym zabójstwem politycznym. Wielu absolwentów gimnazjum zabiegało przez prawie 40 lat o przywrócenie go do życia. Stało się tak 1 września 1990 roku, kiedy to otwarto Liceum Ogólnokształcące św. Marii Magdaleny.
Dzisiejsze liceum jest kontynuatorem szczytnych tradycji swoich poprzedników. Mieści się w zabytkowym, dziewiętnastowiecznym budynku przy pl. Bernardyńskim. Uczy się w nim ponad 600 uczniów. Liceum cieszy się wielką renomą, co roku o przyjęcie do klas pierwszych stara się wielokrotnie więcej uczniów niż jest wolnych miejsc. Większość absolwentów szkoły dostaje się na wybrane kierunki studiów, co świadczy o wysokim poziomie nauczania. W rankingach zarówno ogólnopolskich, jak i poznańskich liceum zawsze zajmuje niezmiennie najwyższe miejsca.
W uznaniu zasług szkoły w 700-lecie jej powstania marszałek województwa wielkopolskiego przyznał szkole odznakę honorową "Za zasługi dla województwa wielkopolskiego". Rada Miasta Poznania na sesji 10 czerwca 2003 roku z tej samej okazji nadała jej tytuł Zasłużony dla Miasta Poznania.
**
MAŁGORZATA MUSIEROWICZ
Poznanianka, autorka Jeżycjady, cyklu powieściowego dla młodzieży, dzięki któremu cała Polska wie, gdzie leżą Jeżyce. "Mała ojczyzna" pisarki przestała być znana tylko lokalnie. Nikt wcześniej nie przyczynił się w takim stopniu do promocji Poznania.
Urodziła się 9 stycznia 1945 roku w Poznaniu, obecnie mieszka w Pobiedziskach. Po ukończeniu nauki w VII Liceum Ogólnokształcącym im. Dąbrówki rozpoczęła studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych na Wydziale Grafiki. W latach 1978-83 należała do Związku Literatów Polskich, od 1989 roku - do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
W 1975 roku zadebiutowała jako pisarka powieścią Małomówny i rodzina, a dwa lata później powieścią Szósta klepka rozpoczęła imponujący cykl powieściowy Jeżycjada, który przyniósł jej zasłużoną sławę i miłość młodych czytelników. Bohaterami cyklu uczyniła członków poznańskiej rodziny Borejków mieszkającej w poznańskiej dzielnicy Jeżyce. Rodziny wielopokoleniowej, kultywującej tradycje i dbającej o stare zasady. Kolejne tomy cyklu, utrzymane w pogodnym tonie, pełne humoru, życzliwości i wiary w ludzkie dobro i uczciwość, są rodzajem kroniki opisującej życie w Poznaniu na przełomie XX i XXI wieku. Do dzisiaj wydała ponad 40 książek, w tym 19 części "Jeżycjady". Kilka publikacji sama ilustrowała.
Jej twórczość docenili Czesław Miłosz, Maria Janion i Marian Stala. W 1982 roku Kwiat Kalafiora wpisano na prestiżową Honorową Listę im. H.Ch.?Andersena. Jest laureatką Harcerskiej Nagrody Literackiej, nagród na Biennale Sztuki dla Dziecka, Nagrody "Solidarności" (1987) i kawalerem Orderu Uśmiechu (1994). Miasto Poznań przyznało jej w 1996 roku Nagrodę Artystyczną. Musierowicz uhonorowano także Nagrodą Specjalną Fundacji ABCXXI - "Cała Polska czyta dzieciom" za całokształt twórczości (2010) i nominacją rok później do Astrid Lindgren Memorial Award. Jej książki tłumaczono m.in. na serbski, czeski, niemiecki, węgierski. Współpracuje z krakowskim "Tygodnikiem Powszechnym", dla którego pisze felietony. Mówi się o niej: "Polska L.M. Montgomery", a nawet "Homer Jeżyc", dzięki niej tysiące ludzi dowiedziało się czegoś o życiu w Poznaniu.
"W uznaniu zasług w rozsławianiu miasta Poznania" radni na posiedzeniu 10 czerwca 2003 roku przyznali Małgorzacie Musierowicz tytuł Zasłużony dla Miasta Poznania.
**
WOJCIECH KANDULSKI
Mawiał o sobie "chłopak z Grunwaldu". Dla mediów był "królem tortów", dla mieszkańców miasta - "poznańskim Bliklem". Mimo prestiżowych, międzynarodowych wyróżnień najbardziej cenił uznanie swoich poznańskich klientów.
Urodził się 21 marca 1943 roku w Poznaniu, zmarł 2 lipca 2006 roku także w Poznaniu. Naukę zawodu rozpoczął w 1959 roku u mistrza cukierniczego Stanisława Faleńskiego w zakładzie przy ul. Świętosławskiej, gdzie już w drugim roku terminowania sam wypiekał weselne torty. W 1962 roku zaczął samodzielną pracę w cukierni Brzdąc, produkował bardzo później popularne lody cassate. Przez kilka kolejnych lat związany był z gastronomią. W 1978 roku został ajentem bistra U Wojtka, które szybko zyskało uznanie klientów wysoką jakością wyrobów i poziomem obsługi. Rok później otworzył na os. Przyjaźni cukierenkę Koralik z własnymi lodami i deserami lodowymi. W 1983 roku uruchomił Zakład Cukierniczy, a w 1995 roku - sklep firmowy W. Kandulski przy ul. Sarmackiej. Cztery lata później otworzył kolejny sklep w Centrum Górczyńskim, w 2000 roku - na Piekarach, z biegiem czasu powstawały następne. Sieć cukierni stała się firmą rodzinną, w której pracują żona, dwie córki i zięciowie Kandulskiego.
Wyroby firmy W. Kandulski brały i nadal biorą udział w specjalistycznych targach i konkursach, zdobywając liczne nagrody. Wielką karierę zrobił zwłaszcza Tort Kandulski nagradzany na konkursach w kraju i za granicą. Za ten wypiek i całokształt pracy w 1999 roku przyznano mu godło "Teraz Polska", Złotego Hipolita oraz nagrody na targach w Bydgoszczy, Poznaniu i Warszawie. W tymże roku zdobył także Złoty Medal na Wystawie Cukierniczej IKF w Stuttgarcie, a rok później złoty medal na Mistrzostwach Świata Młodych Cukierników w Lizbonie.
Jego wielką zasługą dla rzemiosła polskiego było założenie w Poznaniu w 1995 roku pierwszego w Polsce Ośrodka Szkolenia Cukierników "Profesional". Doceniając działania Wojciecha Kandulskiego, nagrodzono go Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Srebrną Odznaką Światowej Unii Cukierników UIPCG, medalem "Ad perpetuam rei memoriam" oraz odznaką "Za zasługi dla Wielkopolski".
Dzięki niemu w czasie obchodów 750-lecia lokacji Poznania w czerwcu 2003 roku na pl. Wolności upieczono największy tort świata wpisany do Księgi rekordów Guinnessa. Piekł torty dla Sofii Loren, prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego, Wojciecha Fibaka, reprezentacji kraju w piłce nożnej, firmy Rosenthal i Programu 2 Telewizji Polskiej.
Wyroby jego firmy niejednokrotnie były oficjalnymi upominkami władz Poznania wręczanymi ważnym gościom.
Wojciech Kandulski był największym powojennym cukiernikiem w Poznaniu. Działał w instytucjach branżowych krajowych (Stowarzyszenie Cukierników, Karmelarzy i Lodziarzy RP) i regionalnych (Wielkopolskie Stowarzyszenie Cukierników). Jego liczne inicjatywy charytatywne związane były z dziećmi, młodymi sportowcami, oświatą, poznańskimi fundacjami kulturalnymi i dobroczynnymi. Poznaniacy lubili go i szanowali. Cieszono się z jego zagranicznych sukcesów, a na co dzień po prostu kupowano "torty od Kandulskiego".
Rada Miasta uchwałą podjętą 10 czerwca 2003 roku przyznała mu tytuł Zasłużony dla Miasta Poznania.
**
BOHDAN GRUCHMAN
Profesor ekonomii, w latach 1990-96 rektor Akademii Ekonomicznej w Poznaniu. Prezes Towarzystwa Przyjaciół Poznańskiej Fary, dzięki któremu świątynia odzyskała dawną świetność.
Urodził się 21 sierpnia 1928 roku w Lublińcu. W 1952 roku ukończył prawo i ekonomię na Uniwersytecie Poznańskim. Od 1962 roku jest doktorem nauk ekonomicznych w poznańskiej Akademii Ekonomicznej, od 1990 roku - profesorem zwyczajnym.
Jeszcze w czasie studiów rozpoczął pracę w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu (1951-66), opracowując plany rozwoju przestrzennego miasta, kolejne dwa lata (1967-69) był doradcą ONZ do spraw planowania regionalnego w Libii. W latach 1972-74 pracował w Nowym Jorku w Sekretariacie ONZ, gdzie zajmował się programami szkoleniowymi dla planistów regionalnych z Trzeciego Świata.
Po powrocie do kraju został najpierw prorektorem Akademii Ekonomicznej w Poznaniu (1975-81), a w latach 1990-96 - jej rektorem. W tym czasie uczelnia została zreformowana, zyskała wiele kontaktów międzynarodowych, jej prestiż w ciągu kilku lat znacznie wzrósł, w ogólnopolskich rankingach zaczęła zajmować czołowe miejsca, a liczba studentów wydatnie się zwiększyła. Obecnie prof. Gruchman pracuje w Katedrze Europeistyki AE, interesują go m.in. przemiany procesów gospodarczych, rozwój regionalny w Polsce i krajach rozwijających się (Afryka, Bliski i Daleki Wschód) oraz transformacja gospodarki regionalnej, szczególnie na pograniczu polsko-niemieckim. Kontynuuje tradycję ścisłej współpracy uczelni z gospodarką. Współdziała z władzami miasta w opracowywaniu strategii rozwoju Poznania.
Jest członkiem Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju PAN, Państwowej Rady Gospodarki Przestrzennej CUP, Komisji Ekonomicznej PAN, Group de Recherche Européen sur les Milieux Innovateurs przy Université de Paris I Panthéon-Sorbonne, w latach 1988-92 był członkiem Rady Naukowej przy Prezesie GUS. Stoi na czele Towarzystwa Przyjaciół Poznańskiej Fary, które walnie przyczyniło się do jej całościowej konserwacji zakończonej w 2007 roku. W 1999 roku Akademia Ekonomiczna w Katowicach przyznała mu doktorat honoris causa.
Autor ponad 150 publikacji, wypromował kilkanaście prac doktorskich. W uznaniu zasług odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W grudniu 2007 roku wyróżniony przez Towarzystwo im. Hipolita Cegielskiego Złotym Hipolitem za wielkopolski styl pracy. Rada Miasta wyróżniła prof. Bohdana Gruchmana tytułem Zasłużony dla Miasta Poznania, przyjmując stosowną uchwałę na posiedzeniu 10 czerwca 2003 roku.