Mieszko II
W roku koronacji Bolesława Chrobrego do godności królewskiej wyniesiony został także jego syn - Mieszko II.
Nowy monarcha po objęciu władzy starał się kontynuować dzieło ojca, czego dowodem były próby utrzymania dokonanych przez Chrobrego zdobyczy terytorialnych oraz zachowania mocarstwowego charakteru piastowskiej monarchii.
Mieszka II cechowały zręczność polityczna i waleczność. Znany był na dworach władców z krajów ościennych, a dodatkowy prestiż, tak w kraju jak i za granicą, zawdzięczał małżeństwu z Rychezą, córką palatyna reńskiego Ezzona i siostrzenicą cesarza Ottona III. Cieszył się początkowo znaczną pozycją polityczną, co potwierdza list dedykacyjny księżnej szwabskiej Matyldy, dołączony do przekazanej mu w darze księgi modlitw (tzw. Ordo Romanus), w którym chwalony jest za królewskie zasługi. Z treści tego listu dowiadujemy się także, że Mieszko II władał językiem łacińskim, a nawet znał grekę.
Dobrze zapowiadające się panowanie przerwane zostało przez konflikt z sąsiadami i wewnętrzny kryzys w państwie, w wyniku których zmuszony został do ucieczki z kraju. Po krótkich rządach swego starszego brata Bezpryma, wrócił jeszcze na tron piastowski, ale wobec nacisków cesarza Konrada II musiał zrezygnować z korony królewskiej. Zmarł w 1034 r. i - jak podaje Jan Długosz, pewnie na podstawie własnych domysłów - pochowany został tak jak książę Mieszko I i słynny ojciec - Bolesław Chrobry, w katedrze poznańskiej.
Materiały pochodzą z ekspozycji pt. "Bolesław Chrobry/z Poznania/po władzę i koronę", przygotowanej przez Muzeum Archeologiczne w Poznaniu.