Daniel Kęszycki
Daniel Kęszycki (1883-1936) - ziemianin, dyplomata, działacz niepodległościowy i społeczny. Urodził się l lipca 1883 r. w Londynie jako syn ziemianina Stefana i Irlandki Margarett Murphey. Kształcił się w Paryżu, Hamburgu i Londynie, gdzie ukończył w stopniu por. Królewską Akademię Marynarki. Po kilkuletniej służbie morskiej awansował do stopnia kpt. Po powrocie do Polski (ok. 1908), na życzenie babki Florentyny Chłapowskiej, osiadł w majątku rodzinnym Błociszewo (pow. śremski). Z czasem stał się aktywnym, znanym w okolicy, działaczem społecznym. Założył w Błociszewie przedszkole i świetlicę wiejską, popularyzował i rozwijał wśród młodzieży wychowanie sportowe (np. przy śremskim Klubie Sportowym utworzył sekcję bokserską). Wspierał finansowo miejscowe kółko rolnicze. Był członkiem Bractwa Strzeleckiego.
W listopadzie 1918 r. Tajny Komitet Obywatelski w Śremie powierzył mu utworzenie i dowództwo policji. Po powołaniu przez PRL Straży Ludowej, objął jej komendę na pow. śremski. Sprawnie zorganizował 10 placówek obwodowych Straży Ludowej (300 ludzi) i wyposażył je w broń palną. Był to początek powstańczego baonu śremskiego. Jako członek PRL uczestniczył w przygotowaniu planów wyzwolenia Śremu. 28 XII 1918 r. otrzymał z Komisariatu NRL w Poznaniu imienny rozkaz mobilizacji wojsk powstańczych. Po kapitulacji (30 XII) garnizonu niemieckiego kierował przejmowaniem z koszar broni i sprzętu wojennego, zbrojąc nim baon śremski. Za zgodą dowódcy baonu S. Chosłowskigo, złożył komendę Straży Ludowej i jako dowódca sekcji karabinów maszynowych walczył pod Zbąszyniem, Strzyżewem, Trzcielem i Łomnicą.
15 I 1919 r. wrócił do Śremu i ponownie objął dowództwo Straży Ludowej. 6 lutego wyruszył w szeregach baonu śremskiego na front pod Miejską Górkę i Rawicz. Na polecenie Komisariatu NRL przybył wkrótce do Poznania i rozpoczął prace szefa biura łączności Komisariatu NRL z Misją Międzysojuszniczą gen. J. Noulensa. Talenty polityczne i dyplomatyczne, jakie ujawnił w tej działalności, spowodowały, że mianowany został konsulem generalnym i delegatem rządu RP przy Międzysojuszniczej Komisji Plebiscytowej w Opolu (1 IV 1920-31 III 1922). Przyczynił się walnie do połączenia Górnego Śląską z Macierzą. Pełniąc tę ważną politycznie misję, został poważnie raniony w zamachu bojówki niemieckiej.
Po zwolnieniu ze służby dyplomatycznej powrócił do Błociszewa. W 1926 r. wybrany został prezesem Okręgu VII Związku Powstańców i Wojaków w Śremie. W 1933 r. przeprowadził głośną akcję prasową demaskującą kłamliwe twierdzenia Niemców na temat niepolskiego pochodzenia Pomorza; przetłumaczył (na j. niemiecki i polski) artykuł zamieszczony w "Światowidzie" pod mapą wydaną przez Ostmarken Verein w 1910 r., przedstawiającą niezbicie, że Pomorze zamieszkane jest przez większość etnicznie polską. Powielone egzemplarze tekstu (wraz z mapą) rozesłał do redakcji pism francuskich, irlandzkich oraz placówek naukowych, które na tej podstawie wyjaśniły europejskiej opinii publicznej, jakimi metodami niemczono Pomorze i Prusy Wschodnie. Zmarł 29 października 1936 r. w Poznaniu. Pochowany został w grobowcu rodzinnym w Błociszewie. Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych (trzykrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi. Był żonaty z Julią Ponikiewską i miał dzieci: Marię, Helenę, Antoniego, Elżbietę, Janinę, Stefana, Józefa, Wojciecha, Julię.