Wystawa Genesis Andrzeja Pawłowskiego
21.01
– 29.02.2012
10:00
Wstęp wolny
Andrzej Pawłowski (ur. 20 lipca 1925 w Wadowicach, zm. 16 lutego 1986 w Krakowie) - malarz, rzeźbiarz, fotografik, profesor ASP w Krakowie
Ukończył Wyższą Szkołę Ogrodnictwa w Tarnowie. Przez pewien czas był instruktorem w Państwowej Szkole Ogrodnictwa w Krakowie. Podjął studia na wydziale wydziale rzeźby i architektury wnętrz na krakowskiej ASP. Jeszcze w czasie studiów był asystentem Tadeusza Kantora. W 1950 r. ukończył studia na Wydziale Architektury Wnętrz. Na początku lat 60. zorganizował Wydział Form Przemysłowych, którego był profesorem oraz dziekanem do 1986 r.
Był współzałożycielem powojennej Grupy Krakowskiej, Stowarzyszenia Projektantów Form Przemysłowych. Należał do ZPAP, ZPAF, uczestniczył w Międzynarodowej Rady Stowarzyszeń Wzornictwa Przemysłowego (ICSID).
Pierwsze prace artystyczne: cykl rzeźbiarski Płazy i seria rysunkowa Gady (1950-52). Kineformy (1957) - praca powstała w wyniku eksperymentów artysty z teatrem epidiaskopowym i tworzeniem obrazów fotograficznych wprost na materiale światłoczułym (nagrodzona na festiwalu w Brukseli w 1958 r.). Kontynuacją zagadnień poruszanych w Kineformach był film Tam i tu (1958). Cykle fotograficzne: Luxogramy, Heliogramy, Ręce - nazwany później Genesis (1967), Discovery; malarskie: Formy naturalnie ukształtowane, Powierzchnie naturalnie ukształtowane; rzeźbiarskie: Manekiny, Sarkofagi krakowskie (1975). Mutacje/Luxografie (cykl heliografii, 1959). W 1963 r. zajął się tworzeniem cyklów obrazów i obiektów przestrzennych. Pawłowski realizował spektakle wizualne, ruchome obrazy świetlne, zajmował się też kompozycją fotogramów. Projektował na potrzeby przemysłu, aranżował wystawy czasowe i stałe ekspozycje (np. Muzeum Narodowe i Muzeum Historycznym w Krakowie), parał się teatrem (eksperymenty z teatrem kukiełkowym mieszczącym się w walizce), występował także jako aktor (wuj w Mątwie według Witkacego w teatrze Cricot).
Andrzej Pawłowski stał się znany w latach 50. dzięki kinieformom - ruchomym, improwizowanym obrazom świetlnym, które następnie sfilmował. Stymulatory wrażeń nieadekwatnych - rzeźby dotykowe, jakie stworzył na początku lat 60. - krytyka uznała za bezprecedensowe w historii sztuki. Sformułował oryginalną ideę formy naturalnie kształtowanej. W swoich rozważaniach uznał, że kształt powstaje w rezultacie autentycznego proceszu uwarunkowanego prawami przyrody, co w świecie natury jest zjawiskiem oczywistym (np. wzrastanie roślin), a co możliwe jest do uzyskania w warunkach sztucznych, w działaniach "którymi obciążamy przyrodę". Stawiał na aktywne posługiwanie się intelektem w procesie twórczym: przedkładał określanie założeń i idei dzieła nad zabiegami uporczywej ich materializacji. Ta postawa sytuuje go wśród prekursorów sztuki konceptualnej. Efektem poszukiwań artystycznych i praktyczną ideą formy naturalnie ukształtowanej było kilkanaście cykli wykonanych w różnych technikach, przypisywanych do tradycyjnych dziedzin fotografii, jak m.in. Luxogramy, Heliogramy, Omamy, Genesis, Discovery, malarstwa: Formy naturalnie ukształtowane, oraz rzeźby: Manekiny i Sarkofagi.
Twórcza aktywność Andrzeja Pawłowskiego spełniała się również na polu projektowania dla przemysłu, aranżowaniu wnętrz i wystaw, realizowaniu filmów, w organizowaniu pionierskiej szkoły designu - Wydziału Form Przemysłowych krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracy pedagogicznej, naukowo- badawczej i teoretycznej.