Miejska rezydencja magnacka znanego wielkopolskiego rodu powstała w latach 1544-48, w wyniku przebudowy gotyckich kamienic mieszczańskich. Dla starosty generalnego Wielkopolski Andrzeja Górki herbu Łodzia powstał wówczas zespół pałacowy na planie prostokąta, składający się z dwóch budynków mieszkalnych połączonych od strony ul. Klasztornej skrzydłem bramnym.
Górkowie - począwszy od wspomnianego wyżej Andrzeja - sprzyjali reformacji. Pałac stał się wkrótce znanym ośrodkiem luterańskim. Po śmierci Stanisława - ostatniego męskiego przedstawiciela rodu - w 1592 r., pałac odziedziczyli Czarnkowscy. Cztery lata później stał się on własnością miasta, które w 1605 r. sprzedało go zakonowi benedyktynek z Chełmna. Po likwidacji klasztoru po 1833 r., mieściła się w nim szkoła średnia dla dziewcząt, a po 1880 r. przebudowano go na kamienicę czynszową. Pałac był kilkakrotnie przebudowywany, choć zachował się zasadniczy zrąb murów piwnic i przyziemia. Spalony doszczętnie w czasie II wojny światowej budynek, po powojennej odbudowie, przeznaczony został na siedzibę Muzeum Archeologicznego.
Wykonany z piaskowca renesansowy portal bramy wjazdowej pałacu (od ul. Klasztornej) jest prawdopodobnie dziełem artysty włoskiego. W ramę stworzoną z pilastrów podtrzymujących nadproże wkomponowana jest arkada wejściowa z półkolistym łukiem. Na bogaty ornament składają się girlandy liści laurowych, rogi obfitości, maski, motywy groteskowo-roślinne. Odczytać też można datę 1548. Portal prowadzi na wewnętrzny dziedziniec z trójskrzydłowym krużgankiem arkadowym, którego kolumny, zapewne dzieło kamieniarzy śląskich, zachowały się do dzisiaj. Na przykrytym niedawno szklanym dachem dziedzińcu postawiono eksponat muzealny - obelisk egipski o wysokości 3,2 m z ok. 1200 r. p.n.e. Mieszczące sięw pałacu Muzeum Archeologiczne tojedna z najstarszych tego typu placówek w Polsce -sięga tradycją do założonego w 1857 r. Muzeum Starożytności Polskich i Słowiańskich.