Pałac Górków (ul. Wodna 27)
Znajduje się przy południowo - wschodnim narożniku Starego Rynku, w czworoboku ulic: Wodnej, Klasztornej, Koziej i Świętosławskiej.
Pałac powstał w latach czterdziestych XVI w., w wyniku gruntownej przebudowy kilku gotyckich kamienic, dokonanej przez starostę generalnego Wielkopolski Andrzeja Górkę. Miejska rezydencja Górków łączyła w sobie cechy późnego gotyku i renesansu. Ozdobą gmachu był niewielki dziedziniec arkadowy.
Górkowie - począwszy od wspomnianego wyżej Andrzeja - sprzyjali reformacji. Pałac stał się wkrótce znanym ośrodkiem luterańskim. Po śmierci Stanisława - ostatniego męskiego przedstawiciela rodu - w 1592 r., pałac odziedziczyli Czarnkowscy. Cztery lata później stał się on własnością miasta, które w 1605 r.sprzedało go zakonowi benedyktynek.
Po likwidacji klasztoru w 1803 r., mieściła się w nim szkoła średnia dla dziewcząt, a po 1880 r. przebudowano go na kamienicę czynszową.
Doszczętnie spalony gmach odbudowano w l. 1960-67. Na podstawie starych sztychów przywrócono elewacji stan z XVII - XVIII w. Na dziedzińcu odsłonięto renesansowe arkady wsparte na kolumnach z piaskowca.
Pozostałością wystroju dawnej rezydencji jest oryginalny, bogato rzeźbiony renesansowy portal, wykonany z piaskowca w 1548 r. Prowadzi on z ul. Klasztornej na pałacowy dziedziniec. Renesansowy portal od strony ul. Wodnej zrekonstruowano w latach sześćdziesiątych. W gmachu Pałacu Górków mieści się obecnie Muzeum Archeologiczne.
Tekst za: "Poznań od A do Z" pod redakcją Włodzimierza Łęckiego i Piotra Maluśkiewicza, Wydawnictwo Kurpisz S. A., Poznań 1998