• kolybać [kołysać]: W lasach... też jesień strąciła z dębów ślady lata i wiatr kolebał czuby sosen. Sumował liczby na wielkich arkuszach, kolebał dziecko i ucierał marchew. Polak w środku kolebał niezgrabnie ciałem, niby nurek w skafandrze. Wóz kolebał, podrzucał, trząsł sztywno szkieletem w najmniej spodziewanych miejscach. Właśnie à propos Virginii Teofilą kolebią wątpliwości. Łódź chwiała się, bardziej kolebiąca, gdy wytrącano szybkość. Jesman zsunął się z konia i śmiesznie kolebiąc chudym ciałem podszedł do mocno zapartych drzwi, zastukał ostro. Nigdy spokojnie w krześle nie usiedzioł ino stale tak tym krzesłym kolyboł. Zasłysz.
  • kolybać

sieci społecznościowe