świgać się

  • świgać się ndk śwignąć się dk 1. [rzucać się, rzucić się]: Świgłem się na drugi bok i zrobiłem sobie jeszcze nyny aż do jasnego. Po chwili rozjuszeni bracia świgali się po ziemi, gryząc i bijąc pięściami, gdzie popadło. Na wyro świgom sie martwym bykiem, leże jak sznyta. Zaczyni sie świgać glubkami. Inform. 2. tylko dk [rzucić się (pójść, pobiec gdzieś szybko)]: Matka zaroz sie świgła po glinkowy łecet do sumsiodki. ◊ fraz. coś komuś śwignie (świgło) sie na czache (na głowe) [ktoś zwariował]: Tych gupot o hrabiniach, baronach i innych zboczeńcach, co się dają na każdygo, nie czytej, bo ci sie to na gowe śwignie, a jo bez to schudne. Teroz to rychtyk żym mioł rache: ciyngiym jezd (!) chłopot z tym nadrachem, jakby mu świgło sie na czache! 3. tylko ndk [stawiać się]: Co sie tak świgosz, jak ci starszo osoba zwraco uwage. Inform. Za bilet nie zapłaciłeś i jeszczy sie świgosz? Inform.

sieci społecznościowe