Budynek Dworca Letniego zbudowano w 1913 r.
Dworzec Letni powstał pomiędzy rondem Kaponiera a Dworcem Głównym przy ulicy Bahnhofstrasse (obecnie ul. Dworcowa) na początku XX w. Budowniczym obiektu był berliński architekt Stendel. Dworzec miał 300 m długości. Blisko 1/3 obiektu (90 m) była zadaszona szkłem, które później zastąpiono drewnianymi panelami. Na terenie dworca znajdował się pawilon dworcowy stanowiący "cesarską poczekalnię". Miał on 15 m długości i 10 m szerokości. We wnętrzu pawilonu znajdował się salon dla cesarza, pokój dla gości oraz toaleta. Ściany cesarskiego salonu były wyłożone panelami z drewna dębowego. W pomieszczeniu znajdowały się lustra, meble z drewna klonowego oraz żyrandol z 60 żarówkami. W pawilonie, wybudowanym w stylu empirycznym z elementami manieryzmu, zastosowano centralne ogrzewanie podłogowe.
Budowę dworca ukończono w połowie 1913 r. przed trzecią wizytą cesarza Wilhelma II Hohenzollerna w Poznaniu. Na dworcu najpierw przywitano dzieci Wilhelma II oraz cesarzową Augustę Wiktorię, która przyjechała pociągiem z Bad Hamburg, a następnie cesarza Wilhelma II, który do Poznania przybył z Kehlheim. Kilka dni później para cesarska odjechała z dworca do Wrocławia.
Po pierwszej wojnie światowej cesarski pawilon dworcowy nadal pełnił funkcję reprezentacyjną. W grudniu 1918 r. przywitano na nim Ignacego Jana Paderewskiego, podróżującego do Warszawy z żoną Heleną i członkami misji angielskiej pułkownika Wade'a. Kompozytora przyjęli na rozświetlonym pochodniami dworcu (władze niemieckie odłączyły dopływ energii elektrycznej) Czesław Meissner i dr Celestyn Rydlewski. Przybycie Paderewskiego rozbudziło nastroje patriotyczne wśród polskiej ludności Poznania i stało się impulsem do wybuchu powstania wielkopolskiego 1918-1919. W 1919 r. na dworzec przybył Naczelnik Państwa Polskiego Józef Piłsudski, który udał się następnie powozem do zamku, gdzie w sali tronowej zaprezentowano mu władze cywilne i wojskowe Wielkopolski. Po zakończeniu wojny na dworcu uroczyście witano m.in. Prezydenta II Rzeczypospolitej Polskiej Stanisława Wojciechowskiego.
W okresie międzywojennym dworzec zyskał miano "letniego", ponieważ odjeżdżały z niego pociągi do podpoznańskich miejscowości letniskowych, m.in.: Osowej Góry, Promna i Puszczykowa.