Historia Starołęki, Minikowa i Marlewa
Dzisiejsza Starołęka jest terenem mocno zurbanizowanym, jest kościół, przedszkole, dwie szkoły podstawowe, stacja kolejowa Poznań Starołęka, nowa autostrada i forty. Niegdyś był to jeden z bardziej urokliwych zakątków tej części Wielkopolski. O kształcie obecnego osadnictwa zadecydowało osadnictwo słowiańskie. Z VII i VIII wieku zachowały się pozostałości osad w Starołęce Małej i Minikowie. Początki wsi Starołęka Wielka i Minikowo datują się na połowę wieku XI. Obie przetrwały w tym samym miejscu do czasów nowożytnych. Po raz pierwszy nazwa Starołeka pada w 1253 roku w przywileju dla wójta poznańskiego Tomasza z Gubina, kiedy to książęta Przemysł I i Bolesław Pobożny zezwolili mu na lokację miasta Poznania na prawie magdeburskim i nadali Tomaszowi oraz mieszczanom poznańskim ziemie w wybranych wsiach wokół miasta. Do tych wsi należała też Starołęka, na którą rozciągnięto jurysdykcję poznańskiego wójta. Pierwsze dane o właścicielach Starołęki pochodzą z XIV wieku. W 1316 roku wspomniano Piotra ze Starołęki, który sprzedał za 50 grzywien lekarzowi Władysława Łokietka podpoznańską wieś. W XV wieku z części Starołęki wydzielono tzw. Starołękę Mniszą czyli Małą. Stało się tak po sprzedaży przez patrycjuszowską rodzinę Strosbergów części wsi zakonnikom z podpoznańskiego klasztoru Bożego Ciała. Obie Starołęki były wówczas niewielkimi wsiami, które zamieszkiwało po około 50 mieszkańców. W granicach dzisiejszej Starołęki znajdowała się też dawna wieś Ninkowo - obecnie Minikowo. Pojawia się ona już w przywileju lokacyjnym Poznania. Największe zmiany zaszły na Starołęce w minionych dwóch wiekach. Zmienił się krajobraz, zmieniło się budownictwo. Do końca XVIII w. Warta płynęła tu wieloma korytami, z których jeden był główny, ale jego bieg ulegał okresowym zmianom. Kiedy w XIX w. wyprostowano koryto Warty, Starołęka Wielka utraciła na rzecz Dębiny spory kawałek zakola rzeki. Na wschód od Warty płynęły mniejsze strumienie: równoległa do Warty Starynka (może pierwotne ramię Warty), wraz z wpływającymi do niej Rowem Minikowskim i Wiątnicą, oraz dopływy Warty - Czapnica i Kopel z Głuszynką. W XIX wieku wzniesiono tu pruskie fortyfikacje, w tym dwa forty zewnętrznego pierścienia umocnień.