Poznań Fantastyczny MIASTO DWA ZERO - tak zatytułowaliśmy temat naszego konkursu. Do autorów należało zaproponowanie i opisanie tego czym lub kim ma być MIASTO DWA ZERO i jakie generuje skutki. Otrzymaliśmy 159 opowiadań z całego kraju przedstawiających najrozmaitsze wizje Poznania. Sporo było apokaliptycznych wariantów przyszłości od epidemii, poprzez miasto kontrolowane przez systemy informatyczne, po zagładę atomową i zmutowane potwory opanowujące Poznań. W wielu opowiadaniach miasto objawiało się jako żywy organizm, którego mieszkańcy byli częścią. Pojawiał się też motyw konfrontacji między ludźmi a miastem, niezadowolonym ze sposobu w jaki się w nie ingeruje. Autorzy zadbali także o wykreowanie bohaterów swoich opowiadań, jednostek wplątanych w niesamowite, często koszmarne wydarzenia, zagubionych w mieście i w czasie. Trudno w kilku zdaniach opisać bogactwo zaprezentowanych pomysłów. Jury w składzie - prof. Przemysław Czapliński (przewodniczący), Marcin Mortka, Piotr Bojarski, Andrzej Sikorski, Katarzyna Kamińska i Joanna Gaca-Wyczółkowska - nie miało prostego zadania, a decydującym obradom towarzyszyły długie dyskusje i polemiki. Ostatecznie udało się wyłonić zwycięskie i wyróżnione opowiadania. A oto one:
I miejsce - Architekt, Grzegorz Piórkowski
II miejsce - Wielkimi krokami, Michał Sobkowiak
III miejsce - Skutki braku teleportera, Klaudyna Bajkowska
Wyróżnienia:
Zmiana warty, Jakub Góralczyk
W Piksel mnie cmoknij, Anna Rosner
Poznań, Michał Wrzodak
Twierdza Maius, Jakub Baranek
Instrukcja numer dziewięć, Michał Rybiński
Zwycięskie opowiadanie Architekt, Grzegorza Piórkowskiego od samego początku finałowych obrad było bardzo wysoko oceniane przez Jury i pozycję lidera utrzymało do samego końca.
Autorzy otrzymają nagrody finansowe, a ich opowiadania wejdą w skład antologii pokonkursowej, która Wydawnictwo Miejskie Posnania zamierza opublikować pod koniec marca 2014 r.
Fragment zwycięskiego opowiadania Architekt, Grzegorza Piórkowskiego
(...)
- I jeszcze ludzie znikają, inspektorze. Czasem znikają, czasem giną. Różnie. Niekiedy odnajdujemy ciała. Czasem wrośnięte w jakąś ścianę, czasem zamknięte w zaułku bez wyjścia, oddalonym od głównych skupisk ludności, nikt nie słyszy wołania, giną z pragnienia, monitory zazwyczaj się wtedy wyłączają. Zupełnie jakby...
- Jakby ich ktoś pozabijać chciał w taki sposób.
- Tak. I jeszcze... jeszcze tak dziwacznie.
- Dziwacznie? - Albert uniósł brew.
- Tak. Niech pan inspektor spojrzy.
I pokazał mu zdjęcia i filmy z kamer, nagrania z budowlanej makabry, gdy jakaś oszalała maszyna inżynieryjna złapała człowieka, i próbowała wkomponować go w aktualnie konstruowany element budowli. Krzyk, krew, mięso, potem się rozpadło wszystko, zawiódł element ludzki. Maszyna się zabrała do konstruowania na nowo, normalnym tym razem budulcem, jednak już przybiegli majstrowie, już ją wyłączyli, już parawany ochronne wyrastały i konstrukcję zamknięto na miesiąc. Przebadano program, cal po calu, wyrosłe z budynku maszyny konstrukcyjne nie miały żadnych wad. (...)