Początki poznańskich wodociągów i kanalizacji
Najstarsza wzmianka o istnieniu wodociągu w Poznaniu (a jednocześnie w Polsce) pochodzi z roku 1282. Przemysł I udzielił zgody dominikanom na przeprowadzenie wodociągu od młyna książęcego. Poznań położony na ważnym szlaku handlowym, posiadał już w średniowieczu dobrze zorganizowane urządzenia wodociągowe, o czym świadczą zapisy w księgach miejskich z lat 1398, 1432, i 1433, wymieniające nazwiska rurmistrzów: Janus, Stanislaus ductor aquae. Wodę sprowadzono wówczas rurami z Bogdanki. Istniały także studnie i zbiorniki zasilane wodą rzeczną, doprowadzoną rurami, które według zapisu z końca XV wieku były drewniane, a na końcach posiadały żelazne złącza.
W roku 1521 magistrat zawarł umowę z Sędziwojem Sadowskim, właścicielem Strzeszynka, o zaopatrzenie miasta w wodę, którą za pomocą rur rozprowadzano do studni i fontann. Wraz z upadkiem miasta po najeździe Szwedów uległy zniszczeniu urządzenia wodociągowe. Ich odbudową zajęła się Komisja Dobrego Porządku.
Zaopatrzenie w wodę na przedmieściach było niedostateczne. Biskup Lubrański założył wodociągi i kanalizację na Ostrowie Tumskim w roku 1502.
Na początku XIX wieku czerpano wodę ze źródeł na wzgórzach winiarskich. Poznań zawdzięcza założenie drewnianych rurociągów (wyprzedzając pod tym względem inne miasta europejskie) hr. Edwardowi Raczyńskiemu (15.IX.1847). Rurociąg ze wzgórz winiarskich przebiegał Przepadkiem i dochodził do Wzgórza Wojciecha. Pierwszą fontannę ustawiono u zbiegu ul. Wojciecha i placu działowego. Następnie rurociąg dochodził do zbiegu ul. 23 Lutego i Al. Marcinkowskiego, gdzie znajdowała się druga fontanna. Z tego miejsca rurociąg wracał ul. 23 Lutego i obok Rynku poprzez ul. Szkolną dochodził do ul. Podgórnej i św. Marcin gdzie zbudowano trzecią fontannę. Stąd ul. Strzelecką rurociąg dochodził do ul. Długiej, gdzie w miejscu, w którym obecnie znajduje się wejście do szpitala Przemienienia Pańskiego, ustawiono czwartą fontannę, rozebraną przez okupanta pruskiego.
Od 1870 r. do magistratu napływały wnioski z żądaniem podjęcia budowy kanalizacji miejskiej.
W roku 1872 wybudowano dalsze dwa filtry, ale i one nie rozwiązały sytuacji, a woda była nadal złej jakości.
Pierwszy projekt skanalizowania miasta Poznania, które liczyło wówczas około 60 tys.mieszkańców, opracował w 1876 r.królewski radca budowlany Hobrecht z Berlina. Przewidywał on budowę kanalizacji ogólnospławnej na terenie miasta liczącego 260 ha dla ok. 196 tys.mieszkańców i oczyszczanie ścieków na polach irygowanych w Szelągu, poza miastem.
Do budowy sieci kanalizacyjnej w Poznaniu przystąpiono dopiero w roku 1888, prawdopodobnie według pierwszego projektu Hobrechta.'
Kiedy w 1888 r.rozpoczęto, w Poznaniu budowę podziemnej sieci kanalizacyjnej, ścieki były odprowadzone do wód powierzchniowych, początkowo bez żadnego oczyszczania. Istniały dwa tymczasowe wyloty: kolektor z górnej części miasta wpadał do cieku Bogdanka, a zbieracz z dolnego miasta posiadał wylot do rzeki Warty w rejonie portu rzecznego, zwanego dawniej przeładownią.
Latem 1904 r.rozpoczęto budowę przepompowni ścieków przy ul. Garbary 120 i oczyszczalni ścieków w Szelągu (przy obecnej ul. Serbskiej), a już w czerwcu 1908 r.przystąpiono do próbnego rozruchu tych obiektów - ich wydajność wynosiła 36 tys.m3/dobę.
Przepompownia ścieków była wyposażona w pompy tłoczące ścieki rurociągiem stalowym o średnicy 800 mm na teren Lewobrzeżnej Oczyszczalni oraz pompy tzw.powodziowe, które w czasie wysokich stanów wody w rzece Warcie przetłaczały ścieki bezpośrednio do tej rzeki.