Poznan.pl, oficjalna strona Miasta Poznania

Poznański Dom Tańca zaininicjowany został przez Jacka Hałasa w 2000 roku. To Stowarzyszenie zajmujące się kultywowaniem wszelkich działań związanych z tradycją, ludowością, wiejskością zwłaszcza muzyczną. Stowarzyszenie organizuje i współorganizuje potańcówki, warsztaty, spotkania i tabory, czyli swoiste szkoły tradycji w miejscach gdzie żyją jeszcze dawni mistrzowie śpiewu, tańca, gry na instrumentach, czy rękodzieła. Obecnie Dom Tańca Poznań współorganizuje Tabor Wielkopolski. Szczegóły: O założeniach i ideach, które znalazły się u jego podstaw twórca mówi tak: Od początku osią moich zainteresowań było odkrywanie i zajmowanie się różnymi formami spotkania. Ucząc się, praktykując, wreszcie obserwując uczestników zabaw, potańcówek czy warsztatów doszedłem do wniosku, iż różne formy organizacji przestrzennej – korowód, para, trójka, gromada – spełniały znaczące role w nauce społecznych zachowań. Człowiek jest istotą społeczną i szuka kontaktu z innymi – żeby jednak on się ziścił, musimy posługiwać się zrozumiałym dla wspólnoty językiem. I nie o języku literackim tu myślę, ale o rytmie, krokach, figurach tańca czy słowach pieśni. Ten „cielesny” język wypracowany przez pokolenia, w prosty i przyjemny sposób – bawiąc i ucząc – pozwalał, przez bezpośrednie uczestnictwo, pobierać wiedzę. Odcinając się od tradycyjnych „narzędzi” pozbawiliśmy się kilku „kanałów dostępu” do wiedzy o samym sobie. Kiedyś człowiek, będąc członkiem małej społeczności, od dziecka uczestniczył w kolejnych stopniach „inicjacji”. Wydaje się też, że dużo mniejsza niż dziś ilość bodźców przekładała się na ich jakość i znaczenie dla tychże odbiorców. Dom Tańca Poznań - Jacek Hałas W naszym Domu Tańca nie skupiamy się na jednym regionie czy określonej technice tańca. Polskie tańce ludowe – dostojny kujawiak, wielkopolski wiwat, szalona polka, mistyczny oberek – przeplatają się tu z archaicznymi korowodami siedmiogrodzkich Czangoszy i tanecznymi zabawami ze Skandynawii. Korzystając z różnych form ludowych tańców w dość swobodnych konfiguracjach, buduję za każdym razem inny scenariusz spotkania zależny od wielu czynników: ilości uczestników, ich umiejętności, zaangażowania, energii i nastroju chwili. Podstawowe grupy tańców to korowody. Z polskiej tradycji tanecznej ta forma tańca zniknęła na tyle dawno, iż ślady po niej odnajdujemy jedynie w opisach obrzędów weselnych oraz rytuałów dorocznych. Pojedyncze figury i kroki przetrwały w niektórych regionalnych specjałach. Dotyczą przede wszystkim uczestnictwa jednostki w grupie, indywiduum jako twórczego składnika wspólnoty. To struktury, w których wszyscy wykonują taki sam krok, figurę czy wariant, lecz dopiero wspólne wykonanie nadaje sens całości i staje się tańcem. Tańce w parach – polską specyfiką i wyróżnikiem tychże jest wirowanie, pokrewne najstarszym formom rytualnym, tańcom derwiszy, chasydów czy leczniczemu działaniu tarantelli – pozwalają poznać i okiełznać emocje związane z płcią i cielesną bliskością. To cały wachlarz doznań, które można było rozpoznać, doświadczyć ich i nauczyć się nad nimi panować w bezpiecznej sytuacji. Gry i zabawy taneczne w trójkach, czwórkach, gromadach stanowiły niegdyś podstawę zabaw dziecięcych, ucząc w formie najbardziej naturalnej procesów integracji i odrzucenia oraz funkcjonowania w grupie. Ja i Ty, My i Oni, Obcy, Swój.

O projektach i działaniach można dowiedzieć się na naszym profilu.