Poznan.pl, oficjalna strona Miasta Poznania

Pierwszy projekt skanalizowania Poznania został opracowany w 1874 roku przez królewskiego radcę budowlanego Hobrechta z Berlina. Przewidywał on budowę kanalizacji ogólnospławnej na obszarze miasta o powierzchni 250 ha dla około 196 tys. mieszkańców i oczyszczanie ścieków na polach irygowanych w Szelągu. Budowę sieci kanalizacyjnej podjęto w 1888 roku. Początkowo budowano kanały w rejonie pl.Wolności, pl.Wielkopolskiego oraz na Wzgórzu św.Wojciecha, a od 1893 roku w rejonie Starego Rynku. W latach 1895-1900 prowadzono prace nad skanalizowaniem południowo-wschodniej części miasta: zasypano koryto tzw. Leniwej Warty, rów Karmelicki i rów Rybacki oraz przykryto sklepieniem część Bogdanki. Skanalizowano tereny Łąk Bernadyńskich oraz Wildy i Łazarza. W 1902 roku skanalizowano Chwaliszewo, a w 1912 roku Ostrów Tumski i Sródkę. Wybudowano także syfon kanalizacyjny pod rz.Wartą przy ul.Wenecjańskiej. Początkowo ścieki były odprowadzane do Warty i Bogdanki bez żadnego oczyszczania. W 1909 roku uruchomiono oczyszczalnię ścieków przy ul.Serbskiej oraz przepompownię ścieków przy ul.Garbary o wydajności 36 tys. m³ /dobę. Po 1918 roku skanalizowano rejon: Górczyna, Grunwaldu, Jeżyc, Głownej, Zawad, os.Warszawskiego oraz Dębca. Pobudowano także kolektory: górczyński i dębiecki oraz przebudowano strumień Górczynka na otwarty kolektor deszczowy. W okresie międzywojennym podjęto decyzję o uzbrajaniu nowych dzielnic Poznania w kanalizację typu rozdzielczego. Kanały sanitarne były włączane do sieci kolektorów ogólnospławnych, a sieć kanałów deszczowych odprowadzała ścieki do cieków otwartych: Bogdanki i Górczynki.