Pierwsza historyczna wzmianka o funkcjonowaniu wodociągu na terenie Poznania pochodzi z 1282 roku
Wówczas książę Przemysl II zezwolił na przeprowadzenie wodociągu drewnianego od stawu przy zamku książęcym do klasztoru dominikańskiego przy Bramie Wronieckiej.
W Średniowieczu miasto bylo zaopatrywane w wodę rurami drewnianymi z rzeki Bogdanki oraz z Warty (tylko fontanny, zbiorniki i fosy). W 1502 roku doprowadzono wodę ze Starołęki w okolice placu katedralnego. Woda była doprowadzana rurami drewnianymi i kanałami. Urządzenia te zostały z niszczone w czasie najazdu szwedzkiego, a ich odbudową i rozbudową zajęła się dopiero Komisja Dobrego Porządku.
W XVIII w. miasto było zaopatrywane z 2 źródeł wody: na Muszej Górze (obecnie okolice placu Wolności i placu Cyryla Ratajskiego) oraz na Wzgórzach Winiarskich. Była to woda niezdatna do picia i zanieczyszczona mikrobiologicznie.