Dzielnica zamkowa uznawana jest za jedną z najciekawszych kreacji architektonicznych początku XX w.
Wykonanie planów zabudowy nowo przyłączonych obszarów powierzono jednemu z najwybitniejszych wówczas urbanistów europejskich - Josephowi Stuebenowi. Powstające wówczas obiekty budowano zarówno w stylu neoromańskim, neorenesansowym, czego przykładem może być Zamek Cesarski, Dyrekcja Poczty, Akademia Królewska (przejęta później przez Uniwersytet im.Adama Mickiewicza, w której obecnie mieści się Filharmonia), ale i neobarokowym, o czym może świadczyć budynek Urzędu Komisji Kolonizacyjnej, przy dzisiejszej ulicy Fredry (obecnie Akademia Medyczna). Wiele obiektów miało też charakter klasycystyczny jak: Teatr Wielki czy wzniesione na początku wieku kościoły na Sołaczu, Winiarach, Dębcu oraz Górczynie. Obiekty te, posiadające pruskie piętno architektoniczne, będące wielokrotnie monumentalnymi budowlami miały z jednej strony uczynić z Poznania miasto o niemieckim charakterze, z drugiej doprowadzić do zatarcia jego polskiego oblicza. Już samo ich umiejscowienie - od strony drogi Berlńskiej miało ideowo oddziaływać na przyjezdnych wjeżdżających do miasta. Niewątpliwie Josephowi Stubbenowi wraz z architektem Zamku Franzem Schwechtenem udało się stworzyć jedną z najciekawszych koncepcji architektonicznych w Europie. Wielka sylwetka neoromańskiego Zamku podporządkowywała wszystkie pozostałe - potężne przecież budowle. Powstałe wówczas obiekty wraz z Ratuszem, Katedrą, Farą i Biblioteką Raczyńskich są do dzisiaj najważniejszymi elementami charakteryzującymi sylwetę Poznania.