Poznan.pl, oficjalna strona Miasta Poznania

Tytułowe wyspy ani u Doroty, ani u Natalii nie są tymi z poezji Gałczyńskiego Prośba o wyspy szczęśliwe. Nie oferują ucieczki od rzeczywistości ani cudownego, intymnego schronienia. Podróże obu artystek mają  wpisaną w siebie możliwość porażki, wiążą się z trudem i mogą przynieść rozczarowanie. Niewidoczne wyspy rzadko są miejscami szczęśliwymi. Najczęściej  przestały już istnieć lub zmienili się ich mieszkańcy, przeszły pod inne rządy. Niekiedy powracają jedynie w snach i wspomnieniach, a czasem trwają  wbrew wszystkiemu, odsyłając do bolesnych historii, których były świadkami. Nierzadko są, choć wokół wszystko się toczy tak, jakby ich nie było. Niewidoczne wyspy istnieją w codzienności, historii, polityce, sztuce...

Upominając się o to, co niewidoczne, artystki nie dążą do prostego zrekonstruowania, odbudowy tego, co zniknęło. Chcą raczej konstruować przestrzeń, w której niewidoczne jest, nawet będąc nadal niewidzialnym. W której pojawiają się znaki, ślady, swego rodzaju tropy pamięci. Pomocne mogą się okazać zarówno metaforyczna, delikatna jak koronka siatka kartograficzna skonstruowana przez Dorotę, jak i malarskie kompozycje Natalii przesycone morskimi barwami. W kilku prezentowanych na wystawie pracach obu artystek powraca motyw mapy. Kartografia zdaje się posiadać moc - być może złudną - walki z chaosem, porządkowania przestrzeni, a więc i rzeczywistości. Mapy przechowują przeszłość, dokumentują ją i objaśniają w swych rozpisanych drobnym drukiem legendach. Dorota i Natalia czerpią z topograficznych pojęć, a punktem wyjścia jest dla nich atlas i morskie akweny, jednak współrzędne na tych mapach wywodzą się bardziej z literatury niż geografii i osadzone są raczej w ludzkich historiach, a nie chłodnej kartografii.

Bogna Błażewicz (kuratorka wystawy)

• wernisaż 08.07.2022 o godzinie 18:00