Poznan.pl, oficjalna strona Miasta Poznania

Eija Lisa Ahtila należy do grona najciekawszych współczesnych artystów poruszających się w obszarze szeroko pojętej sztuki video i filmu. Jej wideoinstalacje stanowią ciekawy przykład połączenia szczególnych cech charakterystycznych dla kina z estetyką video-artu.

Wystawa czynna do 25.11.2007 r. w godz. 12.00 - 19.00
Wstęp wolny
Wernisaż wystawy 26.10 godz. 19.00, Galeria Stary Browar
Wystawa pod honorowym patronatem Ambasadora Finlandii w Warszawie

Artystka zamienia przestrzenie galeryjne w miejsca swoistej "psychologicznej kontemplacji". Psychologia stanowi istotną część jej projektów, artystka nazywa jej po prostu ludzkimi historiami. Medium filmowe czy też video jako nośnik fantazmatycznych doświadczeń stanowi idealne tło dla kreowania "prawdziwych charakterów w fikcyjnym świecie zimnego medium" - to określenie angielskiej kurator z Tate Modern pokazuje zakres zainteresowań samej artystki.
Od początku lat 90-tych Ahtila poprzez swoje filmy, video i fotografie opowiada historie ludzkich relacji i wynikających z nich często dramatycznych emocji. Te prace skierowane bezpośrednio na konkretne indywidua, konkretne charaktery tworzą prawie dokumentalną rzeczywistość naszego życia. To co wykreowane, poprzez swoją formę traci sztuczny wymiar, stając się realnym egzystencjalnym dziennikiem. Realność wykreowana jest wynikiem badań prowadzonych przez samą artystkę, także aktorzy grający w filmach Ahtili prezentują doświadczenia, które mogłyby być ich udziałem. Te fikcyjne narracje przenikają do realnego świata, będąc na tyle sugestywne, że wywołują w widzu szereg, często sprzecznych ze sobą odczuć. Symulacja zdaje się być mocniejsza niż sama rzeczywistość.
Efekt ten potęguję sposób w jaki artystka prezentuje swoje prace. Realizacje te korespondują z przestrzenią galerii, nie jest to jednak klasyczna projekcja jednoekranowa, ale szereg ekranów, zakomponowanych tak by opowiadana historia działa się równolegle na kilku ekranach. Taki zabieg pozwala na specyficzne potraktowanie zarówno zagadnienia czasu w samym filmie, jak też oczywiście sposobu poprowadzenia narracji. W warstwie formalnej to bezpośrednie odwołanie do doświadczeń kina strukturalnego lat 60 tych pozwala na w pewnym sensie na rozszerzenie pola doświadczeń, już nie tylko w obrębie samej psychologii postaci ale , także możliwości postawienia wielu pytań zarówno o percepcje, o uczestnictwo, o bycie w centrum wydarzeń, przenikaniu w wyimaginowane światy.

Zobacz www.kulczykfoundation.pl